ΣΧΕΣΙΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΜΟΝΗΣ

Ε Ι Σ Η Γ Η Σ Ι Σ Σεβ. Μητροπολίτου ᾿Ηλείας ΓΕΡΜΑΝΟΥ Στήν ῾Ιεραρχία ᾿Οκτωβρίου 2001 Μέ θέμα "῾Η ᾿Εκκλησιολογικο-ιστορική, Κανονική καί Νομική σχέσις ᾿Επισκόπου καί Μονῶν" ᾿Εκκλησιολογικο-Ιστορική σχέσις ᾿Επισκόπου καί Μονῶν. 1. ῾Ως γνωστόν ἡ ὑπό τοῦ Κυρίου ἱδρυθεῖσα " Μία, ῾Αγία, Καθολική καί ᾿Αποστολική ᾿Εκκλησία " ἡμῶν εἶναι " Σῶμα Χριστοῦ ", κεφαλή της ἔχουσα τόν ἴδιον τόν Κύριον ἡμῶν ᾿Ιησοῦν Χριστόν, μέλη της δέ πάντας τούς εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ ἁγίου Πνεύματος βαπτισμένους ᾿Ορθοδόξους χριστιανούς· Δηλαδή τόν ἱερόν Κλῆρον, τούς Μοναχούς καί τούς Λαϊκούς. ῾Ως ἐκ τούτου πάντα τά μέλη τῆς ᾿Εκκλησίας μας ὀφείλουν ὑπακοή καί πρέπει νά ἔχουν ἁρμονική συνεργασία μέ τήν Κεφαλήν, διότι μόνον ἔτσι εἶναι δυνατόν νά παραμένουν μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ καί νά ἐπιτυγχάνεται ἡ σωτηρία, ὁ ἁγιασμός καί ἡ θέωσίς τους.1 Διότι ὁ Κύριός μας ἔχει διαβεβαιώσει· " ἐγώ εἰμί ἡ ἄμπελος, ὑμεῖς τά κλήματα. ῾Ο μένων ἐν ἐμοί κἀγώ ἐν αὐτῷ, οὗτος φέρει καρπόν πολύν, ὅτι χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν ". ῎Αλλως " πᾶν κλῆμα ἐν ἐμοί μή φέρον καρπόν αἴρει αὐτό ... καί εἰς τό πῦρ βάλλουσι καί καίεται " ( ᾿Ιωάννου ΙΕ' 1-7 ). 2. Μετά τήν ᾿Ανάληψίν του ὁ Θεάνθρωπος " εἰς τόπον καί τύπον "2 Αὐτοῦ ἄφησε στήν ὁρατή ἐπί γῆς ᾿Εκκλησίαν του τούς ἁγίους ᾿Αποστόλους του, οὗτοι δέ τούς διαδόχους των ᾿Επισκόπους. ῾Ο Κύριος εἶπεν εἰς τούς ᾿Αποστόλους· " ῾Ο ἀκούων ὑμῶν ἐμοῦ ἀκούει, καί ὁ ἀθετῶν ὑμᾶς ἐμέ ἀθετεῖ " (Λουκᾶ Ι' 16). ῾Ο ἅγιος ᾿Ιγνάτιος λέγει σχετικῶς· " ῞Οσοι γάρ Θεοῦ εἰσιν καί ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, οὗτοι μετά τοῦ ἐπισκόπου εἰσίν ".3 Καί πρός τούς Σμυρναίους ὁ αὐτός πατήρ συνιστᾶ· " Πάντες τῷ ἐπισκόπῳ ἀκολουθεῖτε, ὡς ᾿Ιησοῦς Χριστός τῷ Πατρί ... Μηδείς χωρίς τοῦ ἐπισκόπου τι πρασσέτω τῶν ἀνηκόντων εἰς τήν ἐκκλησίαν. ᾿Εκείνη βεβαία εὐχαριστία ἡγείσθω, ἡ ὑπό τόν ἐπίσκοπον οὖσα, ἤ ᾧ ἄν αὐτός ἐπιτρέψη. ῞Οπου ἄν φανῆ ὁ ἐπίσκοπος, ἐκεῖ τό πλῆθος ἔστω· ὥσπερ ὅπου ἄν ἦ Χριστός ᾿Ιησοῦς, ἐκεῖ ἡ καθολική ἐκκλησία. Οὐκ ἐξόν ἐστιν χωρίς τοῦ ἐπισκόπου οὔτε βαπτίζειν οὔτε ἀγάπην ποιεῖν· ἀλλ᾿ ὅ ἄν ἐκεῖνος δοκιμάση, τοῦτο καί τῷ Θεῷ εὐάρεστον, ἵνα ἀσφαλές ᾖ καί βέβαιον πᾶν ὅ πράσσετε "4. Χαρακτηριστική εἶναι καί ἡ ἑξῆς παρατήρησις τοῦ ἁγίου ᾿Ιγνατίου: " Πρέπον οὖν ἐστίν, μή μόνον καλεῖσθαι χριστιανούς, ἀλλά καί εἶναι. ῞Ωσπερ καί τινες ἐπίσκοπον μέν καλοῦσιν, χωρίς δέ αὐτοῦ πάντα πράσσουσι. Οἱ τοιοῦτοι οὐκ εὐσυνείδητοί μοι εἶναι φαίνονται ... "5. Διά τοῦτο καί ὁ ᾿Απ. Παῦλος συνιστᾶ· " Πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ὑμῶν καί ὑπείκετε· αὐτοί γάρ ἀγρυπνοῦσιν ὑπέρ τῶν ψυχῶν ὑμῶν, ὡς λόγον ἀποδόσοντες· ἵνα μετά χαρᾶς τοῦτο ποιῶσι καί μή στενάζοντες· ἀλυσιτελές γάρ τοῦτο ( ῾Εβραίους ΙΓ' 17 ). ῾Επομένως πᾶν μέλος τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας μας, χωρίς καμμίαν ἐξαίρεσιν, ὀφείλει ὑπακοή καί συμμόρφωσι εἰς τά διατεταγμένα ὄργανα Αὐτῆς καί δή τήν Σύνοδον τῶν ᾿Επισκόπων καί τόν κατά τόπους ᾿Επίσκοπον. 3. Αὐτά ἰσχύουν ἀσφαλῶς καί περί τῶν ἐν ταῖς Μοναῖς καί τῶν ἐν αὐταῖς ἀσκουμένων Μοναχῶν. Γιατί καί ὁ Μοναχός, ὡς μέλος τοῦ Σώματος τῆς τοπικῆς ᾿Εκκλησίας, πρέπει νά εὑρίσκεται ἀρρήκτως συνδεδεμένος, νά ὑπακούη καί νά συνεργάζεται ἁρμονικά μέ τήν κεφαλήν της, τόν ᾿Επίσκοπον, ἀφοῦ μόνον ἔτσι θά εἶναι ἑνωμένος μέ τόν Κύριον. ῎Επειτα αὐτός ( ὁ ᾿Επίσκοπος ) εἶναι ὁ προεστώς τῆς λειτουργικῆς Συνάξεως, εἰς τήν ὁποίαν καί ὁ μοναχός μετέχει καί λαμβάνει καθημερινῶς τόν " ἄρτον τῆς ζωῆς ". Αὐτός ( ὁ ᾿Επίσκοπος ) θά δώση τήν ἔγκρισίν του νά ἱδρυθῆ ἡ Μονή του, αὐτός θά τήν θεμελιώση, αὐτός θά χειροθετήση καί θά ἐγκαταστήση τόν ῾Ηγούμενον τῆς Μονῆς, αὐτός θά χειροτονήση τούς Κληρικούς τοῦ Μοναστηρίου του, πού θά τοῦ μεταδίδουν τήν χάριν τῶν μυστηρίων τῆς ᾿Εκκλησίας μας κ.λ.π. Γιαυτό οὔτε τά Μοναστήρια οὔτε οἱ Μοναχοί μπορεῖ νά εἶναι " ἀδέσποτοι ", ἀλλά ὀφείλουν καί αὐτοί ὑπακοήν εἰς τόν ᾿Επίσκοπον, μάλιστα δέ οἱ Μοναχοί, οἱ ὁποῖοι ἔχουν τήν ὑπακοήν, ὡς μίαν τῶν τριῶν μοναχικῶν ἀρετῶν, οἱ Μοναχοί πού συνεχῶς ἐπαναλαμβάνουν τό: " ὑπακοή ζωή, παρακοή θάνατος ". Βεβαίως ἡ μοναχική τάξις εἶναι μία ἰδιαίτερη χριστιανική ὁμάδα ἀνθρώπων, " οἵτινες εὐνούχισαν ἑαυτούς διά τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν " ( Ματθαίου ΙΘ',12 ). Εἶναι ἡ τάξις πού τήν ἀκολουθοῦν πνευματικά προνομιοῦχοι ἄνθρωποι,6 ἐκεῖνοι πού ἀκολουθοῦν εἰς τήν ζωήν τους μίαν καθ᾿ ὑπερβολήν ὁδόν, ἀφοῦ " οὐ πάντες χωροῦσι τόν λόγον τοῦτον, ἀλλ᾿ οἷς δέδοται " ( Ματθαίου ΙΘ', 11 ). ῞Ομως ἡ μοναχική ζωή καί ἄσκησις δέν εἶναι αὐτοσκοπός, ἀλλά μέσον καί μάλιστα μέσον ὄχι ἀνεξάρτητον τῆς ᾿Εκκλησίας καί αὐτοδύναμον, γιατί δέν δύναται μόνο του νά ὁδηγήση τόν ἄνθρωπον στήν σωτηρίαν7. Εἶναι ἁπλῶς ἕνα ἀπό τά πολλά μέσα πού χρησιμοποιεῖ ἡ ᾿Εκκλησία μας, διά νά ὁδηγῆ τούς ἀνθρώπους εἰς τήν ἐκπλήρωσιν τοῦ σκοποῦ τους, πού εἶναι ἡ κάθαρσις καί ἡ σωτηρία, ὁ ἁγιασμός καί ἡ θέωσις, ὅπερ ἀποτελεῖ καί τόν μόνον σκοπόν πάντων τῶν Μελῶν τῆς ᾿Εκκλησίας, πάντων τῶν ἀνθρώπων. " Τοῦτο γάρ ἐστι θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὁ ἁγιασμός ὑμῶν " ( Α' Θεσσαλονικεῖς Δ' 3 ). Β' ῾Η Κανονική σχέσις ᾿Επισκόπου - Μονῶν. 1. Τά ἀνωτέρω διδάσκουν μέ σαφήνειαν καί οἱ ἱεροί Κανόνες. Συγκεκριμένα καί εἰδικώτερα ὁρίζουν: " Πρᾶγμα σεμνόν οὕτω καί τίμιον, καί τοῖς μακαρίοις καί ὁσίοις Πατρᾶσιν ἡμῶν πάλαι καλῶς ἐπινοηθέν, ἡ τῶν Μοναστηρίων οἰκοδομή, κακῶς ὁρᾶται πραττόμενον σήμερον... ῞Ωρισεν οὖν διά ταῦτα ἡ ἁγία Σύνοδος, μηδενί ἐξεῖναι Μοναστήριον οἰκοδομεῖν, ἄνευ τῆς τοῦ ᾿Επισκόπου γνώμης καί βουλῆς. ᾿Εκείνου δέ συνειδότος καί ἐπιτρέποντος, καί τήν ὀφειλομένην ἐπιτελοῦντος εὐχήν, ὡς τοῖς πάλαι θεοφιλῶς νενομοθέτηται, οἰκοδομεῖσθαι μέν τό Μοναστήριον, μετά πάντων δέ τῶν αὐτῷ προσηκόντων σύν αὐτῷ ἐκείνῳ βρεβίῳ ἐγκαταγράφεσθαι, καί τοῖς ᾿Επισκοπικοῖς ἀρχείοις ἐναποτίθεσθαι· μηδαμῶς ἄδειαν ἔχοντος τοῦ ἀφιεροῦντος, παρά γνώμην τοῦ ᾿Επισκόπου, ἑαυτόν ῾Ηγούμενον, ἤ ἄνθ᾿ αὑτοῦ, ἕτερον καθιστᾶν. Εἰ γάρ ἅπερ τις ἀνθρώπῳ χαρίζεται, τούτων οὐκ ἔτι κύριος εἶναι δύναται, πῶς ἅπερ τις καθαγιάζει καί ἀνατίθησι, τούτων ὑφαρπάζειν τήν κυριότητα παραχωρηθήσεται; "8. Καί ὁ Δ' Κανών τῆς Δ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου ὁρίζει: " Οἱ ἀληθῶς καί εἰλικρινῶς τόν μονήρη μετιόντες βίον, τῆς προσηκούσης ἀξιούσθωσαν τιμῆς. ᾿Επειδή δέ τινες τῷ μοναχικῷ κεχρημένοι προσχήματι, τάς τε ἐκκλησίας, καί τά πολιτικά διαταράττουσι πράγματα, περιϊόντες ἀδιαφόρως ἐν ταῖς πόλεσιν, οὐ μήν ἀλλά καί μοναστήρια ἑαυτοῖς συνιστᾶν ἐπιτηδεύοντες, ἔδοξε μηδένα μέν μηδαμοῦ οἰκοδομεῖν, μηδέ συνιστᾶν μοναστήριον, ἤ εὐκτήριον οἶκον παρά γνώμην τοῦ τῆς πόλεως ᾿Επισκόπου. Τούς δέ καθ᾿ ἑκάστην πόλιν καί χώραν μονάζοντας, ὑποτετάχθαι τῷ ᾿Επισκόπῳ καί τήν ἡσυχίαν ἀσπάζεσθαι, καί προσέχειν μόνῃ τῇ νηστείᾳ καί τῇ προσευχῆ, ἐν οἷς τόποις ἀπετάξαντο, προσκαρτεροῦντες, μήτε δέ ἐκκλησιαστικοῖς, μήτε βιωτικοῖς παρενοχλεῖν πράγμασιν, ἤ ἐπικοινωνεῖν, καταλιμπάνοντες τά ἴδια μοναστήρια, εἰ μήποτε ἄρα ἐπιτραπεῖεν διά χρείαν ἀναγκαίαν ὑπό τοῦ τῆς πόλεως ᾿Επισκόπου. Μηδένα δέ προσδέχεσθαι ἐν τοῖς μοναστηρίοις δοῦλον ἐπί τῷ μονάσαι παρά γνώμην τοῦ ἰδίου δεσπότου. Τόν δέ παραβαίνοντα τοῦτον ἡμῶν τόν ὅρον, ὡρίσαμεν ἀκοινώνητον εἶναι, ἵνα μή τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ βλασφημῆται. Τόν μέν τοι ᾿Επίσκοπον τῆς πόλεως χρή τήν δέουσαν πρόνοιαν ποιεῖσθαι τῶν μοναστηρίων "9. Εἰδικώτερα διά τούς ἱερομονάχους καί μοναχούς, ὁ Η' Κανών τῆς αὐτῆς Δ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου ὁρίζει· " Οἱ Κληρικοί τῶν πτωχείων καί μοναστηρίων καί μαρτυρίων, ὑπό τήν ἐξουσίαν τῶν ἐν ἑκάστῃ πόλει ᾿Επισκόπων, κατά τήν τῶν ἁγίων Πατέρων παράδοσιν, διαμενέτωσαν καί μή κατά αὐθάδειαν ἀφηνιάτωσαν τοῦ ἰδίου ᾿Επισκόπου. Οἱ δέ τολμῶντες ἀνατρέπειν τήν τοιαύτην διατύπωσιν, καθ᾿ οἷον δήποτε τρόπον καί μή ὑποταττόμενοι τῷ ἰδίῳ ᾿Επισκόπῳ, εἰ μέν εἶεν Κληρικοί, τοῖς τῶν Κανόνων ὑποκείσθωσαν ἐπιτιμίοις, εἰ δέ μονάζοντες ἤ λαϊκοί, ἔστωσαν ἀκοινώνητοι "10. 2. Βεβαίως κατά τήν ἱστορικήν πορείαν τῆς ᾿Εκκλησίας μας παρουσιάσθηκαν πολλοί τύποι μοναχικῆς ζωῆς. ᾿Αναχωριτισμός, (Μ. ᾿Αντώνιος, Παχώμιος στήν Αἴγυπτο καί Θηβαΐδα ), Κοινοβιακός βίος (Μ. Βασίλειος, Θεοδόσιος ὁ Κοινοβιάρχης, Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, στόν Πόντο καί τήν Καπαδοκία, Παλαιστίνη, Κων/πολιν, Σινά κ.λ.π), ἰδιόρρυθμα Μοναστήρια ( ῞Αγιον ῞Ορος ) κ.λ.π11. ῞Ομως πάντες οἱ τύποι τῆς Μοναστικῆς ἀσκήσεως ἦσαν ὑπό τήν ὑψηλήν πνευματικήν καθοδήγησιν καί ἐποπτείαν τοῦ ἐπιχωρίου ᾿Επισκόπου. Γ' ῾Η Νομική σχέσις ᾿Επισκόπου καί Μονῶν. Οἱ Βασιλεῖς Λέων καί Κων(νος, ὡς ἑξῆς ὁρίζουν τόν ᾿Επίσκοπον καί τίς ἁρμοδιότητες αὐτοῦ· " ᾿Επίσκοπος ἐστιν ἐπιτηρητής καί ἐπιμελητής πασῶν τῶν ἐκκλησιαζομένων ψυχῶν τῶν ἐν τῇ αὐτοῦ ᾿Επαρχία δύναμιν ἔχων τελεστικήν, Πρεσβυτέρου, Διακόνου καί ᾿Αναγνώστου καί Ψάλτου καί Μοναχοῦ. ῎Ιδιον δέ ᾿Επισκόπου, τοῖς μέν ταπεινοῖς συγκατέρχεσθαι, καταφρονεῖν δέ τῶν ἐπαιρωμένων ... "12. ῞Ομως ἡ παρακμή τοῦ Μοναχισμοῦ καί ἡ κατάχρησις ἐξουσίας τῶν ᾿Επισκόπων ἐπί τῶν Μονῶν, ἀλλά καί ἡ ἀκμή καί οἱ ἀγῶνες τῶν Μοναχῶν ὑπέρ τῶν ἱερῶν εἰκόνων ἐνεδυνάμωσαν τίς ὑπάρχουσες τάσεις ἀνεξαρτητοποιήσεως τῶν Μονῶν ἀπό τῶν ᾿Επισκόπων, παρά τήν ἀνωτέρω παγίαν Κανονικήν καί ἱστορικήν ᾿Εκκλησιαστικήν πρᾶξιν. ῎Ετσι, πλήν τῶν ᾿Επισκοπικῶν ἤ ᾿Ενοριακῶν ἤ ᾿Επαρχιακῶν ἤ Μητροπολιτικῶν Μονῶν, ἐνεφανίσθησαν καί οἱ ἑξῆς τύποι Μονῶν· α) Πατριαρχικαί καί Σταυροπηγιακαί.13 β) Βασιλικαί ἤ Αὐτοκρατορικαί. γ) Κτητορικαί. Καί δ) Αὐτοδέσποτοι ἤ ᾿Ελεύθεροι ἤ αὐτεξούσιοι ἤ αὐτόνομοι14. Δηλαδή αἱ α ἐκ τῶν παραπάνω Μονῶν ἐξέφυγον ἀπό τήν ἐποπτείαν τοῦ ἐπιχωρίου ᾿Επισκόπου, αἱ δέ β, γ καί δ καί αὐτοῦ τοῦ Πατριάρχου. ῞Ομως ἡ 37η Νεαρά ᾿Αλεξίου τοῦ Κομνηνοῦ ( 1081-1118 ) ἐπί Πατριάρχου Νικολάου ( 1084-1111 ) ἐπαναφέρει ἐν μέρει τίς Μονές εἰς τήν κανονικήν τάξιν καί παρέχει δικαίωμα εἰς τόν Πατριάρχην Κων(πόλεως νά εἰσέρχεται εἰς πάντα τά Μοναστήρια τῆς ἐνορίας αὐτοῦ " κἄν τε πατριαρχικά ὦσι κἄν τε βασιλικά καί αὐτοδέσποτα "15. 2. Εἰς τάς ἡμέρας μας ἡ νομική κατάστασις τῶν Μονῶν καί τῶν μοναχῶν στήν ᾿Εκκλησία τῆς ῾Ελλάδος καί ἡ σχέσις καί ἡ θέσις τοῦ ᾿Επισκόπου εἰς αὐτάς ρυθμίζονται κυρίως μέ τόν Νόμον 590/77 Περί Καταστατικοῦ Χάρτου τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος ( ΦΕΚ 146/31-5-1977 τ.Α' ). Εἰδικώτερα· α) Διά τῆς παραγράφου 4, τοῦ ῎Αρθρου 1, τοῦ ὡς ἄνω Νόμου χαρακτηρίζεται ἡ Μονή Ν.Π.Δ.Δ. β) Διά τῶν παραγράφων 3,4,5 καί 6, τοῦ ῎Αρθρου 56 τοῦ ὡς ἄνω Νόμου καθορίζονται τά τῆς ἐγγραφῆς, ἀπολύσεως καί παραμονῆς εἴς τινα Μονήν ἤ τόπον τοῦ Μοναχοῦ καί ῾Ιερομονάχου. γ) Δι᾿ ὁλοκλήρου τοῦ ῎Αρθρου 39, καθορίζεται· ῞Οτι " ἡ ῾Ιερά Μονή εἶναι θρησκευτικόν καθίδρυμα διά τήν ἄσκησιν τῶν ἐν αὐτῷ ἐγκαταβιούντων ἀνδρῶν ἤ γυναικῶν, συμφώνως πρός τάς μοναχικάς ἐπαγγελίας καί τούς περί μοναχικοῦ βίου ἱερούς Κανόνας καί παραδόσεις τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας " ( παράγραφος 1 ), ῞Οτι " ἐν τῇ ᾿Εκκλησίᾳ τῆς ῾Ελλάδος λειτουργοῦν ῾Ιεραί Μοναί, τελοῦσαι ὑπό τήν πνευματικήν ἐποπτείαν τοῦ ἐπιχωρίου ᾿Αρχιερέως, καί Συνοδικαί Σταυροπηγιακαί ῾Ιεραί Μοναί, τελοῦσαι ὑπό τήν πνευματικήν ἐποπτείαν τῆς ΔΙΣ " ( παράγραφος 2 ), ῞Οτι " ἡ ἵδρυσις, διάλυσις ἤ συγχώνευσις ὑφισταμένων Μονῶν τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος συντελεῖται διά Προεδρικοῦ Διατάγματος, ἐκδιδομένου μετά σύμφωνον γνώμην τοῦ ἐπιχωρίου ᾿Αρχιερέως καί ἔγκρισιν τῆς ΔΙΣ, προτάσει τοῦ ῾Υπουργοῦ ᾿Εθνικῆς Παιδείας καί Θρησκευμάτων " ( παράγρφος 3 ), ῞Οτι " Μετόχια Μονῶν τῆς ᾿Ανατολικῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας, ἐάν μέν ἀνήκουν εἰς τό κλῖμα τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος, ἱδρύονται τῇ ἀδείᾳ τοῦ ἐπιχωρίου ᾿Αρχιερέως καί λειτουργοῦν ὑπό τήν πνευματικήν ἐποπτείαν τοῦ οἰκείου Μητροπολίτου, ἐάν δέ ἀνήκουν εἰς ἕτερον κλῖμα, ἱδρύονται τῇ ἀδείᾳ τοῦ Κράτους, παρεχομένη διά κοινῆς ἀποφάσεως τῶν ῾Υπουργῶν ᾿Εξωτερικῶν καί ᾿Εθνικῆς παιδείας καί Θρησκευμάτων, ἐκδιδομένης μετά συγκατάθεσιν τοῦ ἐπιχωρίου ᾿Αρχιερέως καί ἔγκρισιν τῆς ΔΙΣ καί λειτουργοῦν ὑπό τήν ἐποπτείαν αὐτῆς, ἀσκουμένην διά τοῦ ἐπιχωρίου ᾿Αρχιερέως, ἀφαρμοζομένων ἐπ᾿ αὐτῶν τῶν ἰσχυουσῶν διά τάς ἐν τῇ περιοχῇ τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος Μονάς διατάξεων " ( παράγραφος 7 ), ῞Οτι " ἐξαιροῦνται τῆς ἐποπτείας τοῦ ἐπιχωρίου ᾿Αρχιερέως αἱ Πατριαρχικαί καί Σταυροπηγιακαί Μοναί Βλατάδων ἐν Θεσσαλονίκῃ καί ῾Αγίας ᾿Αναστασίας Φαρμακολυτρίας ἐν Χαλκιδικῇ, αἵτινες ἀνήκουσαι εἰς τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον μετά πάσης τῆς κινητῆς καί ἀκινήτου αὐτῶν περιουσίας, τελοῦν ὑπό τήν ἄμεσον αὐτοῦ πνευματικήν κυριαρχίαν καί διοίκησιν, διεπόμεναι ὑπό τοῦ ἀνέκαθεν ἰσχύοντος Πατριαρχικοῦ καθεστῶτος, μνημονευομένου ἐν αὐταῖς κατά τήν κανονικήν τάξιν τοῦ ὀνόματος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου. ῾Ωσαύτως ἐξαιροῦνται τά μετόχια τοῦ Παναγίου Τάφου καί τῆς ῾Ι. Μονῆς Σινᾶ " ( παράγραφος 8 ), ῞Οτι " ῾Ιεροί Ναοί, μετά ἤ ἄνευ μοναστικῶν ἀδελφοτήτων, εὑρισκόμενοι ἐν τῷ χώρῳ τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος καί μή ὑπαγόμενοι ὑπό τήν πνευματικήν δικαιοδοσίαν αὐτῆς δύνανται νά καταστοῦν, διά χαριστικῆς δικαιοπραξίας τῶν κυρίων αὐτῶν, μετόχια ῾Ι. Μονῶν τῶν πρεσβυγενῶν πατριαρχικῶν θρόνων καί τῆς ῾Ι. Μονῆς Σινᾶ, μετά συγκατάθεσιν τῆς δωρεοδόχου Μονῆς καί ἔγκρισιν τοῦ ἐπιχωρίου ᾿Αρχιερέως καί τῆς ΔΙΣ ἀποκλειομένης τῆς καθ᾿ οἱονδήποτε τρόπον ἐγκαταβιώσεως εἰς ταῦτα ᾿Επισκόπων. Διά τῆς ὡς ἄνω χαριστικῆς δικαιοπραξίας καθορίζονται αἱ προϋποθέσεις καί οἱ ὅροι, ὡς καί ὁ τρόπος διοικήσεως καί λειτουργίας τῶν ἐν λόγῳ μετοχίων > ( παράγραφος 9 ), ῞Οτι " ὁ Μητροπολίτης ἀσκεῖ ἐπί τῶν ῾Ιερῶν Μονῶν τῆς ἐπαρχίας αὐτοῦ τήν κατά τούς ἱερούς κανόνας πνευματικήν ἐποπτείαν διά τήν κανονικήν μνημόνευσιν τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ ἐν ταῖς ἱεραῖς ᾿Ακολουθίαις, τήν χειροθεσίαν τοῦ ῾Ηγουμένου, τήν ἔγκρισιν τῆς κουρᾶς τῶν μοναχῶν, τήν ἀνάκρισιν τῶν κανονικῶν παραπτωμάτων, τήν μέριμναν διά τήν κατά τούς ἱερούς κανόνας λειτουργίας τῆς Μονῆς καί τόν ἔλεγχον τῆς νομιμότητος τῆς οἰκονομικῆς διαχειρίσεως αὐτῆς " ( παράγραφος 6 ), ῞Οτι " ὁ ῾Ηγούμενος καί τά μέλη τοῦ ῾Ηγουμενοσυμβουλίου, ὧν ὁ ἀριθμός ὁρίζεται ἀναλόγως τοῦ ἀριθμοῦ τῶν μοναχῶν ἑκάστης Μονῆς ὑπό τοῦ ἐσωτερικοῦ κανονισμοῦ αὐτῆς, ἐκλέγονται, ἐάν ἔχῃ πέντε (5) τοὐλάχιστον ἐγκαταβιοῦντας μοναχούς, ὑπό τῆς μοναχικῆς ἀδελφότητος, ἄλλως ὁρίζονται ὑπό τοῦ ἐπιχωρίου ᾿Αρχιερέως. ῾Ο οὑτωσί ἐκλεγείς ῾Ηγούμενος εἶναι ἰσόβιος, ἐπιφυλασσομένων τῶν διατάξεων τοῦ νόμου περί ᾿Εκκλησιαστικῶν Δικαστηρίων. ῾Η ΔΙΣ δύναται δι᾿ ἠτιολογημένης ἀποφάσεως τῇ προτάσει τοῦ οἰκείου ᾿Αρχιερέως ἤ τῆς Μοναστικῆς ᾿Αδελφότητος νά ἐγκρίνη τήν διενέργειαν νέας ἐκλογῆς πρός ἀνάδειξιν ῾Ηγουμένου " ( παράγραφος 5 ), Καί ὅτι " τά τῆς ὀργανώσεως καί προαγωγῆς τοῦ πνευματικοῦ βίου καί τά τῆς διοικήσεως τῆς Μονῆς καθορίζονται ὑπό τοῦ ῾Ηγουμενοσυμβουλίου συμφώνως πρός τούς ῾Ιερούς Κανόνας, τάς μοναχικάς παραδόσεις καί τούς νόμους τοῦ κράτους, δι᾿ ἐσωτερικοῦ κανονισμοῦ, δημοσιευομένου διά τοῦ Δελτίου `` ᾿Εκκλησία `` " ( παράγραφος 4 ) 16. ᾿Επίσης ἡ θέσις τῶν Μονῶν εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν τῆς ῾Ελλάδος καί ἡ σχέσις τοῦ ᾿Επισκόπου μέ αὐτές ρυθμίζονται καί ἀπό τόν ὑπ᾿ ἀριθμ. 39(1972 Κανονισμόν τῆς ῾Ι. Συνόδου τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος " Περί τῶν ἐν ῾Ελλάδι ᾿Ορθοδόξων ῾Ιερῶν Μονῶν καί ῾Ησυχαστηρίων ".17 ᾿Εκ τῶν ἀνωτέρω ἰσχυουσῶν Πολιτειακῶν καί Κανονικο-ἐκκλησιαστικῶν διατάξεων προκύπτει, ὅτι ἐν τῇ ᾿Εκκλησίᾳ τῆς ῾Ελλάδος λειτουργοῦν σήμερα Μοναί, ᾿Ανδρῶαι ἤ Γυναικεῖαι, τῶν ἑξῆς τύπων· α) Συνοδικαί καί Σταυροπηγιακαί ὑπό τήν πνευματικήν δικαιοδοσίαν καί ἐποπτείαν τῆς ΔΙΣ. β) ᾿Επαρχιακαί-Μητροπολιτικαί Μοναί, ὑπό τήν πνευματικήν δικαιοδοσίαν τοῦ ᾿Επιχωρίου ᾿Αρχιερέως. γ) Μετόχια ῾Ιερῶν Μονῶν τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος. Καί δ) ῾Ησυχαστήρια18. 3. ᾿Εκ τῶν ὅσων ἐλέχθησαν κατεφάνη, νομίζω, μέ σαφήνεια ἡ θέσις τοῦ ᾿Επισκόπου στίς Μονές καί ἡ σχέσις αὐτοῦ μέ τούς Μοναχούς. Πρός διασάφησιν αὐτῶν θά προσθέσω ἐδῶ καί τά ἑξῆς· ᾿Εφ᾿ ὅσον ἐκκλησιολογικό-ιστορικῶς, Κανονικῶς καί νομικῶς ἀναγνωρίζεται, ὅτι ἡ ᾿Ορθόδοξη ᾿Εκκλησία ἔχει κεφαλήν της τόν Κύριον· ὅτι ὁ ᾿Επίσκοπος τοῦ τόπου εἶναι εἰς " τύπον καί τόπον Χριστοῦ "· ῞Οτι ἄνευ ἀδείας καί εὐλογίας τοῦ ᾿Επισκόπου δέν εἶναι δυνατόν νά ἱδρυθῆ καί νά λειτουργήση Μονή· Καί ὅτι ὁ ᾿Επίσκοπος ἔχει τήν πνευματικήν εὐθύνην τῆς καλῆς λειτουργίας τῶν Μονῶν καί τῆς ἐκπληρώσεως τῶν μοναχικῶν ὑποχρεώσεων τῶν Μοναχῶν, δύο ΜΟΝΟΝ σχέσεις ᾿Επισκόπου καί Μοναχῶν εἶναι δυνατόν νά ὑπάρξουν · Πρώτη· ῾Η σχέσις τοῦ Χριστοῦ ( νυμφίου ) πρός τήν ᾿Εκκλησίαν ( νύμφη ). Καί καθώς " ὁ Χριστός ἠγάπησε τήν ᾿Εκκλησίαν καί ἑαυτόν παρέδωκεν ὑπέρ αὐτῆς, ἱνα αὐτήν ἁγιάση ... ἵνα παραστήση αὐτήν ἑαυτῷ ἔνδοξον τήν ᾿Εκκλησίαν, μή ἔχουσαν σπῖλον ἤ ρυτίδα ἤ τι τῶν τοιούτων, ἀλλ᾿ ἵνα ἦ ἁγία καί ἄμωμος " ( ᾿Εφεσίους Ε' 25-27 ), ἔτσι καί ὁ ᾿Επίσκοπος πρέπει νά διάκειται καί νά ἐνεργῆ διά κάθε Μονή τῆς ᾿Επισκοπικῆς του περιφερείας. ᾿Αλλ᾿ ἐπίσης, ὅπως δέν μπορεῖ νά ὑπάρξη ἡ νύμφη ᾿Εκκλησία χωρίς τόν νυμφίον ᾿Ιησοῦν Χριστόν, ἔτσι δέν μπορεῖ νά ὑπάρξη Μονή καί Μοναχοί χωρίς τήν παρουσίαν καί τήν ἀνάλογον σχέσιν Μοναχῶν καί ᾿Επισκόπου. Καί ἡ δεύτερη: ῾Η σχέσις τῆς Κεφαλῆς τοῦ Σώματος καί τῶν μελῶν αὐτοῦ. Καί καθώς εἶναι ἀδύνατον νά ὑπάρξουν μέλη ζωντανά ἀποκεκομμένα ἀπό τό ὑπόλοιπον σῶμα ἤ μή ἁρμονικῶς μεταξύ τους συνδεδεμένα, ἐπικοινωνοῦντα καί συνεργαζόμενα μέ τήν κεφαλήν τοῦ σώματος, ἔτσι δέν εἶναι δυνατόν νά ὑπάρξη πνευματικῶς ζωντανή καί ἀκμάζουσα Μονή, χωρίς ἑνότητα ἐν Χριστῷ καί ἁρμονική σχέσι καί συνεργασία ᾿Επισκόπου καί Μοναχῶν. ῞Οπως ἐπίσης, καθώς " οὐδείς ποτέ τήν ἑαυτοῦ σάρκα ἐμίσησεν, ἀλλ᾿ ἐκτρέφει καί θάλπει αὐτήν, καθώς καί ὁ Κύριος τήν ᾿Εκκλησίαν " ( ᾿Εφεσίους Ε' 29-30 ), ἔτσι δέον καί ὁ ᾿Επίσκοπος νά ἀγαπᾶ, νά περιθάλπη καί νά προστατεύη τήν Μονήν του. ᾿Αλλ᾿ ὅπως τά ὑγιῆ μέλη σώματος οὐδέποτε ἀρνήθηκαν νά ἐκτελέσουν ἐντολήν τῆς κεφαλῆς, οὕτω καί οἱ Μοναχοί. ᾿Εκτός ἐάν οἱ Μοναχοί ἔχουν πνευματικά ἀσθενήσει, ὁπότε πρέπει νά γίνη· ἕν ἐκ τῶν δύο· ἤ θά θεραπευθῆ τό ἀσθενές μέλος, διά νά συνεργάζεται μέ τήν κεφαλήν ἤ θά ἀφαιρεθῆ τοῦ σώματος τῆς ᾿Εκκλησίας διά χειρουργικῆς πνευματικῆς ἐπεμβάσεως ἵνα μή μολυνθῆ ὁλόκληρον τό σῶμα. 4. Βεβαίως σέ κάποιον χρόνον ἤ καί σέ κάποια ἱστορικά πρόσωπα ἡ ἀνωτέρω περιγραφεῖσα μόνη συμβατή σχέσις ᾿Επισκόπου καί Μοναχῶν διεταράχθη ἐξ αἰτίας κάποτε μέν τοῦ ᾿Επισκόπου ἄλλοτε δέ τῶν Μοναχῶν. Αὐτό ὅμως εἶναι ἐξαίρεσις καί οἱ ἐξαιρέσεις δέν μπορεῖ καί δέν πρέπει νά ἀναιρέσουν ἤ νά ἀλλάξουν τόν κανόνα καί νά μετατρέψουν τήν πατρική ( πατρός πρός τέκνον ) ἤ τήν μητρική ( μητρός ᾿Εκκλησίας πρός τέκνον ) σχέσιν τοῦ ᾿Επισκόπου πρός τούς Μοναχούς τῶν Μονῶν τῆς ᾿Επισκοπῆς του σέ σχέσι Προϊσταμένου καί ὑφισταμένου ὑπαλλήλου. Διότι τοῦτο, ἄν καί ὅταν συμβῆ, ἀλλοιώνει τήν οὐσίαν τῶν ἐκκλησιαστικῶν δομῶν μας, διό καί εἶναι ἐντελῶς ἀνεπίτρεπτον. Εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν τῆς ῾Ελλάδος ἡ ῾Ιερά Μονή εἶναι, πρέπει νά εἶναι, πρότυπον πνευματικόν ἰατρεῖον, Νοσοκομεῖον ψυχῶν καί οἱ καθαρθέντες, φωτισθέντες καί ἁγιασθέντες ἐν αὐτῇ Μοναχοί πρότυπα μιμήσεως ἀπό τούς χριστιανούς. Διά τοῦτο ἡ Διοίκησις τῆς ᾿Εκκλησίας ἔχει, πρέπει νά ἔχη, σέ περίοπτον θέσιν τάς Μονάς, ἑκάστη Μητρόπολις τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος ἔχει καί θέλει νά ἔχη Μονάς καί πολλά ἐκ τῶν πνευματικῶν μέσων τῆς ἀσκήσεως καί τοῦ ἁγιασμοῦ τῶν Μοναχῶν ( ᾿Ακολουθίαι εἰκοσιτετραώρου, Προηγιασμένη Θεία Λειτουργία, ᾿Αγρυπνίαι κ.λ.π. ), εὗρε χρήσιμα, τά προσέλαβε καί τά χρησιμοποιεῖ εἰς τάς ἐνορίας διά τό καθόλου πνευματικόν της ἔργον καί εὔχεται καθημερινῶς καί ἰδιαιτέρως " ὑπέρ τῶν ῾Ιερομονάχων, Μοναχῶν καί Μοναζουσῶν ". ᾿Αλλά καί τά μέλη τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος ἀγαποῦν τάς Μονάς, καταφεύγουν συχνά εἰς αὐτάς καί ποικιλοτρόπως τάς ἐνισχύουν, οἱ δέ ῾Ηγούμενοι καί οἱ Μοναχοί ἔχουν τήν ἰδιαιτέραν ἐκτίμησιν αὐτῶν. Δ' Προτάσεις λύσεως μοναστικῶν προβλημάτων καί σχέσεων ᾿Επισκόπου καί Μονῶν Εἰς τάς ὀργανωμένας Πολιτείας τῶν ἀνθρώπων, ὅταν παρουσιάζωνται προβλήματα, συνήθως ἐπεμβαίνει ἡ Πολιτεία διά τῶν Νόμων της, καί λύει αὐτά. Τό ἴδιο πράττει καί ἡ ᾿Εκκλησία μας διά τά ἰδικά της προβλήματα. Βεβαίως ὁ ᾿Απ. Παῦλος λέγει, ὅτι " δικαίῳ νόμος οὐ κεῖται " ( Α' Τιμοθέου Α' 9 ). ῞Ομως καί ἐμεῖς οἱ χριστιανοί εἴμεθα ἄνθρωποι ἀδύναμοι, διό καί ἀπό τῆς ᾿Αποστολικῆς περιόδου19, ἄρχισαν νά ἐμφανίζωνται διάφορα προβλήματα. ῎Ετσι καί ἡ ᾿Εκκλησία μας ἠναγκάσθη νά ὁρίση τά πρέποντα διά τῶν ἱερῶν Κανόνων της. ῾Η συνεχιζομένη δέ ἀνθρώπινη ἀδυναμία ἡμῶν ( Ποιμένων καί Ποιμενομένων ) ἐπιβάλλουν εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν τήν τήρησιν τῶν παλαιῶν Κανόνων δικαίου, ἀλλά καί τήν θέσπισιν νέων. Διά τοῦτο ἤδη ἔρχομαι εἰς τό τέταρτο Μέρος τῆς Εἰσηγήσεώς μου, εἰς τάς Προτάσεις μου δια τήν λύσιν ὑφισταμένων προβλημάτων. 1. ῾Η ἵδρυσις καί ἡ λειτουργία τῶν ἐν ῾Ελλάδι ῾Ησυχαστηρίων εἶναι μοναχικόν πρόβλημα, τό ὁποῖον ἔχει δημιουργήσει πολλάκις πολλά ζητήματα καί προστριβάς μεταξύ τῶν κατά τόπους ᾿Επισκόπων καί τῶν Διοικήσεων τῶν ῾Ησυχαστηρίων, μέ ἀποτέλεσμα τόν σκανδαλισμόν τῶν πιστῶν. Τά ῾Ησυχαστήρια εἶναι θεσμός, πού μπορεῖ νά εὕρη κανείς κάποιες ρίζες τους εἰς τόν ἀναχωρητισμόν τοῦ ἀρχαίου Μοναχισμοῦ, ἡ ἐμφάνισίς τους ὅμως εἰς τάς ἡμέρας μας ἔχει ὡς αἰτίαν δυτικήν ἐπίδρασιν καί εἶναι ἔκφρασις καί προσπάθεια τῶν ἱδρυτῶν των δι᾿ ἀνεξαρτησίαν καί ἀποδέσμευσιν αὐτῶν ἀπό τήν ἐποπτείαν τοῦ ᾿Επισκόπου. Τό ῾Ησυχαστήριον ὅμως εἶναι Μονή καί οἱ ἐν αὐτῷ ἐφησυχάζοντες εἶναι Μοναχοί. Καί ὅπως οὐδεμία Μονή εἶναι δυνατόν νά ἱδρυθῆ καί νά λειτουργήση χωρίς τήν ἄδειαν καί τήν εὐλογίαν τοῦ ᾿Επισκόπου, ἔτσι ἐκκλησιαστικῶς εἶναι ἀνεπίτρεπτον νά ἱδρύεται ῾Ησυχαστήριον καί νά λειτουργῆ εἰς τήν περιφέρειαν ῾Ιερᾶς τινος Μητροπόλεως χωρίς τήν ἄδειαν καί τήν πνευματικήν ἐπιστασίαν τοῦ Μητροπολίτου αὐτῆς, δεδομένου ὅτι πολλά ἐξ αὐτῶν λειτουργοῦν κατά τόν ᾿Αστικόν Κώδικα βάσει τῆς ἱδρυτικῆς των Συμβολαιογραφικῆς Πράξεως καί τοῦ Καταστατικοῦ των, ἐάν ὑπάρχουν καί αὐτά. Διά τοῦτο καί ἐπειδή ὁ ὑπ᾿ ἀριθμ. 39/1972 Κανονισμός " Περί τῶν ἐν ῾Ελλάδι ὀρθοδόξων ἱερῶν Μονῶν καί ῾Ησυχαστηρίων " στηρίζεται εἰς τόν μή ἰσχύοντα πλέον Καταστατικόν Νόμον 126/1969, ᾿Επειδή τό ἄρθρον 5 τοῦ ὡς ἄνω Κανονισμοῦ περί ῾Ησυχαστηρίων ἔχει ἤδη ὁλόκληρον ἀκυρωθῆ δι᾿ ἀποφάσεως τοῦ Συμβουλίου τῆς ᾿Επικρατείας ( ᾿Απόφασις 866/1974 ), ᾿Επειδή ὁ ἰσχύων Καταστατικός Χάρτης τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος ὁρίζει· " Διά κανονιστικῶν ἀποφάσεων τῆς ΔΙΣ, ἐγκρινομένων ὑπό τῆς ΙΣΙ καί δημοσιευομένων διά τῆς ᾿Εφημερίδος τῆς Κυβερνήσεως θεσπίζονται τά πλαίσια λειτουργίας τῶν ἐν τῇ περιοχῇ τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος ᾿Ορθοδόξων ῾Ησυχαστηρίων, ἅτινα ἱδρύονται ὡς νομικά πρόσωπα ἰδιωτικοῦ δικαίου κατά τάς κειμένας διατάξεις καί λειτουργοῦν ἐπί τῆ βάσει τοῦ ἱδρυτικοῦ αὐτῶν κανονισμοῦ "20, αἱ ἀποφάσεις δέ αὐταί δέν ἔχουν ἀκόμη ληφθῆ, μέ ἀποτέλεσμα τό πρόβλημα νά συνεχίζεται καί συνεχῶς νά αὐξάνη, ᾿Επειδή κατά τόν ἰσχύοντα Καταστατικόν Χάρτην ἡ ΙΣΙ " ἀσκεῖ τάς ἐκ τῶν ῾Ιερῶν Κανόνων καί λοιπῶν ᾿Εκκλησιαστικῶν διατάξεων ἀπορρεούσας ἁρμοδιότητας ",21 ἡ δέ ΔΙΣ " ἐπαγρυπνεῖ ἐπί τῆς ἐκπληρώσεως τῶν καθηκόντων τῶν κληρικῶν καί τῶν Μοναχῶν ",22 Προτείνω νά ἀποφασίση ἡ ΙΣΙ τήν σύνταξιν ἑνός νέου Κανονισμοῦ περί ἱερῶν Μονῶν καί ῾Ησυχαστηρίων. Τόν Κανονισμόν αὐτόν νά συντάξη ἑπταμελής Εἰδική Συνοδική ᾿Επιτροπή, ἀποτελουμένη ἐκ τριῶν ᾿Αρχιερέων, ἐκ δύο ῾Ηγουμένων καί ἐκ δύο εἰδικῶν Πανεπιστημιακῶν Καθηγητῶν ἤ ἀνωτάτων Δικαστικῶν λειτουργῶν, ὑπό τήν προεδρείαν τοῦ ἀρχαιοτέρου ἐκ τῶν ἀρχιερατικῶν μελῶν. Οὕτω πιστεύω, ὅτι διά τοῦ νέου τούτου Κανονισμοῦ θά διευκρινισθοῦν μέ σαφήνεια οἱ σχέσεις ᾿Επισκόπου καί Μοναστηριακῶν ἀρχῶν ( Μονῶν καί ῾Ησυχαστηρίων ), ἀλλά καί τά δικαιώματα καί αἱ ὑποχρεώσεις ἑκατέρων τούτων, ὥστε νά ἐκλείψουν, εἰ δυνατόν, οἱ σχετικές προστριβές εἰς τό παντελές. 2. ῾Ο ἰσχύων Καταστατικός Χάρτης τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος ὁρίζει πολλά σοβαρά θέματα τῶν ῾Ιερῶν Μονῶν, ἐν οἷς καί " τά τῆς ὀργανώσεως καί προαγωγῆς τοῦ πνευματικοῦ βίου καί τά τῆς διοικήσεως τῆς Μονῆς, τόν ἀριθμόν τῶν μελῶν τοῦ ῾Ηγουμενοσυμβουλίου "23, νά ρυθμίζωνται διά τοῦ ᾿Εσωτερικοῦ κανονισμοῦ ἑκάστης ῾Ιερᾶς Μονῆς. ᾿Επειδή ἀσφαλῶς πολλαί ἱεραί Μοναί δέν ἔχουν ἐσωτερικόν Κανονισμόν Προτείνω νά ἀποφασισθῆ ἀπό τήν ΙΣΙ καί νά δοθῆ ἐντολή, ὅπως: α) ῞Απασαι αἱ ῾Ι. Μοναί συντάξουν τόν ᾿Εσωτερικόν Κανονισμόν αὐτῶν καί τόν δημοσιεύσουν εἰς τό Δελτίον ΕΚΚΛΗΣΙΑ, μετά προηγουμένην ἔγκρισιν τοῦ οἰκείου Μητροπολίτου καί τῆς Διαρκοῦς ῾Ιερᾶς Συνόδου. β) ῞Οσοι ἐκ τῶν ἐσωτερικῶν Κανονισμῶν ἔχουν ἤδη συνταχθῆ καί δημοσιευθῆ χωρίς τήν ἔγκρισιν τοῦ οἰκείου Μητροπολίτου καί τῆς ΔΙΣ θεωροῦνται ὡς μή γενόμενοι, διότι τοῦτο εἷναι ἀντίθετον " πρός τούς ῾Ιερούς Κανόνας, τάς μοναχικάς παραδόσεις καί τούς νόμους τοῦ Κράτους ".23 3. ᾿Επειδή αἱ σχετικαί διατάξεις τοῦ ῎Αρθρου 39, παράγραφος 6 καί 7, τοῦ Νόμου 590/1977 περί τῶν ἐν τῇ ᾿Εκκλησίᾳ τῆς ῾Ελλάδος λειτουργούντων Μετοχίων εἶναι ἀσαφής, ᾿Επειδή, ὡς ἐκ τούτου, ἔχουν δημιουργηθῆ περιστατικά τριβῶν μεταξύ ᾿Επισκόπων διά τό θέμα τοῦ ποίου ᾿Επισκόπου τό ὄνομα δέον νά μνημονεύεται ἐν τοῖς Ναοῖς αὐτῶν ἐν ταῖς θείαις Λειτουργίαις καί τοῖς λοιπαῖς ἱεραῖς ᾿Ακολουθίαις, ᾿Επειδή παγία εἶναι ἡ κανονική τάξις καί πρᾶξις τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας μας εἰς ἕνα τόπον ἕνας νά εἶναι ὁ ᾿Επίσκοπος. ᾿Επειδή πρέπει νά ἀποφευχθῆ εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν μας ὅ,τι θλιβερόν παρατηρεῖται μέ τίς διάφορες δικαιοδοσίες τῆς Διασπορᾶς, Προτείνω νά ἀποφασισθῆ ἀπό τήν ΙΣΙ: ᾿Εν τοῖς ἱεροῖς Ναοῖς πάντων τῶν ἐν ῾Ελλάδι λειτουργούντων Μετοχίων τῶν ἀνηκόντων εἴτε εἰς Μητροπόλεις τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος εἴτε ἄλλου ἐκκλησιαστικοῦ κλίματος, πλήν τῶν ἱερῶν Πατριαρχικῶν καί Σταυροπηγιακῶν Μονῶν Βλατάδων ἐν Θεσσαλονίκῃ καί ῾Αγίας ᾿Αναστασίας τῆς Φαρμακολυτρίας ἐν Χαλκιδικῇ,24 ἐν ταῖς θείαις Λειτουργίαις καί ταῖς λοιπαῖς ἱεραῖς ᾿Ακολουθίαις νά μνημονεύεται τό ὄνομα τοῦ ᾿Αρχιερέως τοῦ Τόπου,25 ἔνθα εὑρίσκεται τό Μετόχιον, καθώς καί τό ὄνομα τοῦ ῾Ηγουμένου τῆς Μονῆς, εἰς ἥν ἀνήκει. 4. ῾Ως γνωστόν μέγα μοναστικόν πρόβλημα ὑφίσταται εἰς τήν ῾Ι. Μητρόπολιν Ναυπάκτου, τό ὁποῖον ἔχει ξεπεράσει τά ὅρια τῆς Μητροπόλεως, ἔχει διά τήν λύσιν του πολλάκις ἀσχοληθῆ ἡ ΔΙΣ πολλῶν περιόδων, καί λύσις δέν ἔχει εὑρεθῆ. Κοντεύει νά καταντήση δυσθεράπευτο μοναστικό καρκίνωμα. Τό πρόβλημα συνίσταται κυρίως εἰς τά ἑξῆς· α) Εἰς τήν μή ἀναγνώρισι ἀπό τόν ῾Ηγούμενον καί τό ῾Ηγουμενοσυμβούλιον τῆς ῾Ι. Μονῆς Μεταμορφώσεως Σωτῆρος τῶν κανονικῶν ἁρμοδιοτήτων τοῦ κυριάρχου Μητροπολίτου Ναυπάκτου κ. ΙΕΡΟΘΕΟΥ ἐπί τῆς Μονῆς των καί εἰς τήν κατ᾿ ἐξακολούθησιν ἀπείθειαν αὐτῶν πρός τόν ᾿Επίσκοπον αὐτῶν, ἀλλά καί τήν ῾Ι. Σύνοδον. β) ῾Ο ῾Ηγούμενος καί οἱ μοναχοί τῆς ῾Ιερᾶς Μονῆς ὅλως ἀντικανονικῶς, ἔχουν συστήσει διαφόρους ῾Εταιρείας καί Σωματεῖα μέ τά κοσμικά καί μοναχικά τους ὀνόματα, μερικοί δέ ἀδελφοί τῆς Μονῆς συνέστησαν καί ῾Εταιρεία Περιωρισμένης Εὐθύνης, ἡ ὁποία εἶναι ἐμπορική ῾Εταιρεία (ἰχθυοκαλλιέργειες ), ἑδρεύει εἰς τήν ῾Ιεράν Μονήν καί ἔχει λάβει ἐπιχορηγήσεις ἑκατοντάδων ἑκατομμυρίων ἀπό τά Προγράμματα τῆς Εὐρωπαϊκῆς ῾Ενώσεως, ἄνευ γνώσεως καί ἀδείας τοῦ Μητροπολίτου των. Εἰς τό σημεῖον τοῦτο θέλω νά ὑπογραμμίσω καί τά ἑξῆς Πρωτάκουστα· Ι. Εἰς μίαν τοιαύτην περίπτωσιν ἡ ῞Εδρα τῆς ᾿Αστικῆς ῾Εταιρείας εἶναι ἡ ᾿Αθήνα καί Παράρτημα αὐτῆς ἡ ῾Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως Ναυπάκτου. ΙΙ. ῾Η ᾿Αστική ῾Εταιρεία ἔχει τήν ἐπωνυμίαν τῆς ῾Ιερᾶς Μονῆς. Δηλαδή Μονή καί ᾿Αστική ῾Εταιρεία ταυτίζονται καί φέρουν τήν ἐπωνυμίαν· ῾Ιερά Μονή Μεταμορφώσεως καί ῾Ιερόν Κοινόβιον Μεταμορφώσεως. Καί ΙΙΙ. ῾Ο Πρόεδρος καί τά Μέλη τῆς ᾿Αστικῆς ῾Εταιρείας εἶναι οἱ ἀδελφοί τῆς ῾Ιερᾶς Μονῆς Μεταμορφώσεως Σωτῆρος Ναυπάκτου. γ) Εἰς τήν ἄρνησιν ὑποβολῆς εἰς τήν ῾Ι. Μητρόπολιν Ναυπάκτου πάντων τῶν πραγματικῶν ἀριθμῶν εἰσπράξεων καί δαπανῶν καί ὅλων τῶν παραστατικῶν στοιχείων ἁπασῶν τῶν οἰκονομικῶν διαχειρίσεων τῆς Μονῆς προκειμένου νά ἐγκριθῆ ὁ Προϋπολογισμός καί ὁ ᾿Απολογισμός αὐτῆς, μέ ἀποτέλεσμα ἡ Μονή, διαχειριζομένη ἑκατοντάδες ἑκατομμύρια δραχμές ἐτησίως, νά λειτουργῆ τά τελευταῖα 3-4 χρόνια χωρίς ἐγκεκριμένους Προϋπολογισμούς καί ᾿Απολογισμούς, νά μένη δηλαδή ἀνεξέλεκτη καί νά τείνη εἰς ἀνταρσίαν. δ) Εἰς τήν ἄρνησι νά δεχθοῦν τόν διαταχθέντα ἀπό τήν ῾Ιεράν Σύνοδον οἰκονομικόν ἔλεγχον, σύμφωνα μέ τόν ὑπ᾿ ἀριθμ. 100/1998 ἰσχύοντα Κανονισμόν τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου καί ἔχουν ἤδη καταφύγει εἰς Κοσμικά Δικαστήρια ( Συμβούλιον τῆς ᾿Επικρατείας ) κατά τῆς ᾿Εκκλησίας μας διά τήν ἀκύρωσι τοῦ ὡς ἄνω Κανονισμοῦ, ὥστε νά ἀποφύγουν τόν οἰκονομικόν ἔλεγχον τῆς ᾿Εκκλησίας. Καί ε') ᾿Ενῶ κατ᾿ ἐξακολούθησιν καί μέ συγκεκριμένες πράξεις δείχνουν τήν ἀνυπακοήν τους εἰς τόν κυριάρχην ᾿Επίσκοπόν τους, παραβαίνοντες τάς προφορικάς καί ἐγγράφους αὐτοῦ ἐντολάς, διαδίδουν κατ᾿ αὐτοῦ ψευδεῖς εἰδήσεις καί συκοφαντίας, πού φθάνουν στά ὅρια τῶν κανονικῶν παραπτωμάτων τῆς ἀνταρσίας, τῆς φατρίας καί τῆς τυρείας. ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ Καί ἐπειδή ἡ συγκεκριμένη κραυγαλέα καί σκανδαλίζουσα ἀντικανονική συμπεριφορά τῶν ὑπευθύνων τῆς Μονῆς ἔχει φθάσει στό ἀπροχώρητον, ᾿Επειδή ἡ σεπτή ῾Ιεραρχία τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος εἶναι ἀδύνατον νά μείνη ἀπαθής θεατής τῶν γεγονότων τούτων καί νά ἀνέχεται τήν παράβασι τῶν ἱερῶν Κανόνων καί τόν δημόσιον κατασκανδαλισμόν τῶν πιστῶν ἀπό τά ἑκατέρωθεν ( Μητροπόλεως καί Μονῆς ) γραπτά ᾿Ανακοινωθέντα Τύπου ἤ ἀπό τά κοινοποιούμενα στούς ᾿Αρχιερεῖς καί τούς ῾Ηγουμένους ὅλης τῆς ῾Ελλάδος διάφορα σχετικά ἔγγραφα, ᾿Επειδή τά μέχρι τοῦδε ἀπό τήν ΔΙΣ ληφθέντα μέτρα ( ἀποστολή δύο Συνοδικῶν ᾿Επιτροπῶν, ἀποφάσεις καί ἔγγραφες συστάσεις καί ὁδηγίες Αὐτῆς, διαταχθείς οἰκονομικός ἔλεγχος κ.λ.π. ) δέν ἔφεραν ἀποτελέσματα, ἀλλ᾿ ἐθεωρήθησαν ἀπό τήν πλευράν τῆς Μονῆς ἀδυναμία λήψεως μέτρων καί ἐπιβολῆς τῆς Κανονικῆς τάξεως καί ὡδήγησαν τούς ὑπευθύνους τῆς Μονῆς εἰς τήν ἀποθράσυνσιν καί τήν καταφυγήν στά κοσμικά Δικαστήρια ( Σ.τ.Ε ), ᾿Επιβάλλεται ἄνευ ἄλλης ἀναβολῆς ἡ λῆψις ἀπό τήν ΙΣΙ δραστικῶν Κανονικῶν μέτρων. Πρός τοῦτο προτείνω: Ι. Διά τήν ἀντιμετώπισι τοῦ προβλήματος τῆς ῾Ι. Μονῆς Μεταμορφώσεως Σωτῆρος Ναυπάκτου· α) ῾Ο ῾Ηγούμενος τῆς Μονῆς καί τά Μέλη τοῦ ῾Ηγουμενοσυμβουλίου νά τεθοῦν εἰς ἀργίαν ἀπό πάσης ἱεροπραξίας ( ἀκοινωνησίαν ) μέχρι τῆς ἐκδόσεως τελεσιδίκου ἀποφάσεως τοῦ ἁρμοδίου ᾿Εκκλησιαστικοῦ Δικαστηρίου, διά τά δι᾿ ἅ ὁ ῾Ηγούμενος ᾿Αρχιμ. Σπυρίδων Λογοθέτης κατηγορεῖται κανονικά παραπτώματα καί δι᾿ ἅ ἔχουν διαταχθῆ τακτικαί ἔνορκοι ᾿Ανακρίσεις καί ἐπαναφορᾶς τῆς Μονῆς εἰς τήν Κανονικήν τάξιν. β) ῾Η Διοίκησις καί Διαχείρισις τῆς Μονῆς νά ἀνατεθῆ εἰς προσωρινήν τριμελῆ Διαχειριστικήν ᾿Επιτροπήν ἐξ ᾿Αδελφῶν τῆς Μονῆς μέ πλήρη ἁρμοδιότητα καί εὐθύνη ῾Ηγουμενοσυμβουλίου. γ) Νά ὀλοκληρωθοῦν τάχιστα αἱ διαταχθεῖσαι ἔνορκοι τακτικαί ᾿Ανακρίσεις κατά τοῦ ῾Ηγουμένου τῆς ῾Ι. Μονῆς Μεταμορφώσεως Σωτῆρος Ναυπάκτου ᾿Αρχιμ. Σπυρίδωνος Λογοθέτη καί νά ὑποβληθῆ ὁ Φάκελλος εἰς τόν Σεβ. Μητροπολίτην Ναυπάκτου κ. ΙΕΡΟΘΕΟΝ διά τά περαιτέρω. Καί δ) Νά διαταχθῆ ὁ οἰκονομικός ἐπιθεωρητής, ὁ ὑπό τῆς ΕΚΥΟ ὁρισθείς, νά μεταβῆ ἀμέσως εἰς τήν Μονήν καί νά διενεργήση τόν οἰκονομικόν ἔλεγχον ἁπασῶν τῶν Διαχειρίσεων τῆς Μονῆς, νά ὑποβάλη δέ τό Πόρισμά του εἰς τόν κανονικῶς καί νομίμως ζητήσαντα αὐτόν Σεβ. Μητροπολίτην Ναυπάκτου καί τήν ΔΙΣ διά τά περαιτέρω. ΙΙ. Διά τήν πρόληψι παρομοίων φαινομένων καί τήν γενικωτέραν ἀντιμετώπισι τοῦ προβλήματος, προτείνω· α) Νά ἀποφασισθῆ καί δι᾿ ᾿Εγκυκλίου τῆς ΔΙΣ νά ἀνακοινωθῆ εἰς τάς ῾Ι. Μητροπόλεις, ὅτι οἱ Μοναχοί καί οἱ ῾Ιερομόναχοι τῶν ῾Ιερῶν Μονῶν τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος δέν ἐπιτρέπεται νά εἶναι ἑταῖροι ἀστικῶν ἤ ἐμπορικῶν ῾Εταιρειῶν. ῎Αν παραστῆ ἀνάγκη συστάσεως ῾Εταιρείας μέ συμμετοχήν τῆς Μονῆς, θά πρέπη νά προηγῆται ἔγκρισις τῆς συστάσεως ὑπό τοῦ οἰκείου Μητροπολίτου καί τῆς ΔΙΣ, τά δέ ἐγκριτικά ἔγγραφα αὐτῶν νά μνημονεύωνται εἰς τό σχετικόν Καταστικόν τῆς ὑπό ἵδρυσιν ᾿Εταιρείας ἤ Σωματείου. β) ῾Ιερά Μονή τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος δέν ἐπιτρέπεται νά δέχεται ὑλικάς προσφοράς ἤ ἄλλας ἐκδουλεύσεις ἀπό Σύλλογον ἤ Σωματεῖον φίλων της, ἐάν τό Καταστατικόν αὐτῶν δέν ἔχει προηγουμένως ἐγκριθῆ ἀπό τόν οἰκεῖον Μητροπολίτην. Καί γ') Νά γίνη γνωστόν εἰς τάς Κρατικάς ῾Υπηρεσίας ( ῾Υπουργεῖα, Γενικάς Γραμματείας Περιφερειῶν, Νομαρχίας κ.λ.π. ), ὅτι οὐδεμία αἴτησι Μονῆς τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος εἶναι ἐπιτρεπτόν νά γίνεται δεκτή διά οἰκονομικήν ἐπιχορήγησιν, ἄν αὕτη δέν ἔχει τήν ἔγγραφον ἔγκρισιν τοῦ οἰκείου Μητροπολίτου. 5. ῞Ενα ἄλλο σπουδαῖο μοναστικό πρόβλημα, πού πρέπει ἀμέσως νά ἀντιμετωπισθῆ ριζικά ἀπό τήν σεπτή ῾Ιεραρχία, εἶναι τό θέμα τῆς λεγομένης Μονῆς ῾Αγίων Αὐγουστίνου ῾Ιππῶνος καί Σεραφείμ τοῦ Σαρώφ, στό Τρίκορφο Δωρίδος, εἰς τήν Μητροπολιτικήν Περιφέρειαν τῆς ῾Ιερᾶς Μητροπόλεως Φωκίδος. Τό μέγα τοῦτο πρόβλημα καί σκάνδαλο συνίσταται εἰς τά ἑξῆς: α) Εἰς τό γεγονός ὅτι ἐνῶ τά ἔντυπα τῆς Μονῆς ( Φάκελλοι ἀλληλογραφίας καί ἐπιστολόχαρτα ) ἀναγράφουν: ῾Ιερά Μητρόπολις Φωκίδος ῾Ιερά Μονή ῾Αγίων Αὐγουστίνου ῾Ιππῶνος καί Σεραφείμ τοῦ Σαρώφ, ᾿Ενῶ ὁ φερόμενος ὡς ῾Ηγούμενος τῆς λεγομένης Μονῆς ᾿Αρχιμ. Νεκτάριος Μουλατσιώτης ὑπογράφεται ὡς Καθηγούμενος μέ κόκκινο μάλιστα μελάνι ( κινάβαρι;) καί ἐμφανίζεται σέ φωτογραφίες νά κρατάη ράβδο, ὥστε ὅλοι μας νά πιστεύωμε ὅτι ἐπρόκειτο περί Μονῆς, Μετά τόν τελευταῖον θόρυβον καί τήν ἐπέμβασι τῆς ΔΙΣ ἀπεκαλύφθη, ὅτι δέν ὑφίσταται τοιαύτη Μονή ἀλλά χριστιανικό ῾Ιεραποστολικό Κέντρο Νεότητος, πού τήν ἕδρα του ἔχει εἰς τήν ῾Ηλιούπολιν ᾿Αττικῆς! β) Εἰς τό ὅτι ἡ ὡς ἄνω φερομένη Μονή ἔχει ἀντικανονικῶς καί παρανόμως ἱδρύσει καί λειτουργεῖ πλησίον της, ὡς οἱ ἴδιοι ἰσχυρίζονται, τήν Γυναικείαν ῾Ι. Μονήν τοῦ ῾Αγίου Νεκταρίου, ἔχει δέ ἀποκτήσει καί διάφορα Μετόχια. γ) Εἰς τήν ἀντικανονικότητα τῆς κουρᾶς μοναχῶν, ἀφοῦ κάποιοι ἀπό τούς ἀδελφούς καί τάς ἀδελφάς τῶν ἀνωτέρω λεγομένων Μονῶν ἔχουν καρεῖ, μέ μεγαλοπρέπεια μάλιστα καί τυμπανοκρουσίες, μοναχοί. ᾿Αλλά ἐρωτᾶται: Ποῖον ῾Ηγουμενοσυμβούλιον ἐπρότεινε τήν κουρά τους; Ποῖος Μητροπολίτης ἐνέκρινεν αὐτάς; Καί εἰς ποίας Μονῆς τό Μοναχολόγιον ἔχουν οὗτοι ἐγγραφῆ, ἀφοῦ οἱ Μονές τους δέν ἔχουν κανονικῶς καί νομίμως συσταθῆ; δ) Εἰς τό ὅτι ἀντικανονικῶς καί παρανόμως ἔχουν ἀνεγείρει Ναούς, Παρεκκλήσια καί Μοναστικά συγκροτήματα. Διότι: ῎Εχουν λάβει διά τήν ἐνέγερσίν των οἰκοδομικάς ἀδείας; ᾿Από ποίαν ἁρμοδίαν ᾿Αρχήν; Καί ἐπ᾿ ὀνόματι τίνος Προσώπου; ε') Εἰς τό ὅτι ὑφίστανται δύο ( μία ἀνδρική καί μία γυναικεία ) αὐτοδέσποτες καί μή ἀναγνωρισμένες Μονές ἐπί δεκαετίαν χωρίς κανένα ἔλεγχον, ἐνῶ, λόγῳ τῆς διαφημισεώς τους ὡς Μονῶν, ἔχουν συγκεντρώσει χρήματα τοῦ λαοῦ, καθώς φημολογῆται μάλιστα πολλά. Καί στ') Εἰς τό ὅτι, μετά τίς κοσμικές ἐμφανίσεις τοῦ ῾Ηγουμένου καί ἀδελφῶν αὐτῆς τῆς λεγομένης Μονῆς καί τόν ἐξ αὐτῶν δημιουργηθέντα κατ᾿ αὐτῶν ξεσηκωμόν τοῦ Λαοῦ καί Μοναχῶν καί τήν λῆψιν κάποιων μέτρων ἀπό τήν ΔΙΣ, αὐτοί συνεχίζουν τό ἀντιμοναχικόν ἔργον τους καί τήν ἀνυπακοήν τους εἰς τάς ἀποφάσεις τῆς ΔΙΣ, κατασκανδαλίζοντας τούς πιστούς. ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ Καί ἐπειδή κατά τά εἰς τήν παράγραφον Α', Β' καί Γ' ἀνωτέρω ἐκτιθέμενα πᾶσα Μονή ἱδρύεται καί λειτουργεῖ ΜΟΝΟΝ μέ τήν ἄδειαν καί τήν πνευματικήν ἐπιστασίαν τοῦ ἐπιχωρίου ᾿Επισκόπου, ᾿Επειδή ἀντικανονικῶς ἵδρυσαν καί λειτουργοῦν Γυναικεῖον Μοναστήριον, ( ἤτοι διπλοῦν Μοναστήριον ) ἐπ᾿ ὀνόματι τοῦ ῾Αγίου Νεκταρίου, ἀπαγορευομένου ἀπό τούς ἱερούς Κανόνας ( ἴδετε τόν Κ' Κανόνα τῆς Ζ' Οἰκουμενικῆς καί ΜΖ' Κανόνα τῆς ΣΤ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου ), ᾿Επειδή καί ἄλλα ἀνδρικά Μοναστήρια ἔχουν ἱδρύσει ἀντικανονικῶς, θά ἔλεγα καί παρανόμως, Γυναικεῖα Μετόχια, ᾿Επειδή ἡ περί ἧς πρόκειται Μονή δέν εἶναι κἄν Μονή, - ἐρευνητέον ἄν καί ὡς ἱεραποστολικό Κέντρο ἔχει νόμιμη ὑπόστασι - ἐμφανιζομένη ὅμως ὡς Μονή ἔχει παραπλανήσει τούς πιστούς καί τόν Κλῆρον δυστυχῶς καί ὁλόκληρη τήν ᾿Εκκλησία καί τίς Πολιτικές ᾿Αρχές ἀσφαλῶς, πού θά πιστεύουν ὅτι πρόκειται περί Κανονικῶς καί νομίμως συνισταμένης ὀρθοδόξου Μονῆς, ᾿Επειδή οἱ φερόμενες αὐτές Μονές, ἀπό τῆς ἐμφανίσεώς των ὡς Μονῶν ( 1991 καί 1994 ἀντίστοιχα ), δέν ἔχουν δώσει οὐδαμοῦ Λαγαριασμόν τῆς οἰκονομικῆς τους διαχειρίσεως καί προφανῶς ἀπό οὐδεμίαν ἐκκλησιαστικήν ἤ ἄλλην ἀρχήν ἔχουν δεχθῆ οἰκονομικόν ἔλεγχον, Προτείνω τήν λῆψιν τῶν ἑξῆς Κανονικῶν μέτρων: Ι. Διά τήν Κανονικήν ρύθμισιν τῶν Προβλημάτων τῶν ὡς ἄνω λεγομένων Μονῶν ( ᾿Ανδρικοῦ καί Γυναικείου )· α) ῾Ο ὡς ῾Ηγούμενος φερόμενος ᾿Αρχιμ. Νεκτάριος Μουλατσιώτης νά τεθῆ εἰς ἀργίαν ( ἀκοινωνησίαν ), νά τοῦ ἀφαιρεθῆ τό ὀφφίκιον τοῦ ᾿Αρχιμανδρίτου, νά στερηθῆ τῆς πνευματικῆς πατρότητος καί νά παύση νά ὑπογράφεται ὡς Καθηγούμενος, μέχρις ὅτου αἱ ὡς ἄνω δύο Μοναί τύχουν τῆς κανονικῆς καί νομίμου ἀναγνωρίσεώς τους. β) Νά δοθῆ ἐντολή, ὅπως ἀφαιρεθῆ ἀπό τούς Φακέλλους τῆς ἀλληλογραφίας καί τά ἐπιστολόχαρτα ὁ τίτλος: ῾Ιερά Μητρόπολις Φωκίδος ῾Ιερά Μονή ῾Αγ. Αὐγουστίνου ῾Ιππῶνος καί Σεραφείμ τοῦ Σαρώφ, διότι τοῦτο ἀποτελεῖ ἀπάτην καί ἀντιποίησι ἀρχῆς. Τοῦτο νά διαταχθῆ καί διά τήν φερομένην ὡς Γυναικείαν ῾Ι. Μονήν ῾Αγ. Νεκταρίου. γ) Νά ἀπαγορευθῆ ἡ τέλεσις θείας Λειτουργίας καί εἰς τά δύο ὡς ἄνω φερόμενα ὡς Μοναστήρια. δ) Νά διαταχθῆ οἰκονομικός ἔλεγχος τῶν ἄνω φερομένων ὡς Μονῶν ἀπό τῆς συστάσεώς των μέχρι σήμερον ἀπό ἁρμόδιον ἐπιθεωρητήν τῆς ΕΚΥΟ. ᾿Εάν ἀρνηθοῦν τόν ἔλεγχον τοῦτον, νά παρακληθῆ ὁ ἁρμόδιος Εἰσαγγελεύς νά ἐνεργήση τά κατά νόμον ἀναγκαῖα καί δέοντα. Καί ε') ᾿Αμφότεραι αἱ ὡς ἄνω φερόμεναι ὡς Μοναί νά ὑποβάλουν ἐντός μηνός εἰς τόν Σεβ. Μητροπολίτην Φωκίδος αἴτησιν μετά πάντων τῶν σχετικῶν δικαιολογητικῶν, προκειμένου οὗτος νά ἐνεργήση τά κανονικά καί νόμιμα διά τήν ἀναγνώρισίν των ὡς Κανονικῶν Μητροπολιτικῶν Μονῶν τῆς ᾿Εκκλησίας μας. ΙΙ. Διά τήν πρόληψιν παρομοίων ἀντικανονικῶν φαινομένων νά ληφθῆ ἀπόφασις τῆς ΙΣΙ ὅτι: α) ῞Οτι εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν τῆς ῾Ελλάδος ἀπαγορεύεται ἡ ἵδρυσις Γυναικείων Μετοχίων ἀπό ἀνδρικά Μοναστήρια. Καί β) ῞Οτι εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν τῆς ῾Ελλάδος ἀπαγορεύεται ἡ χρῆσις τοῦ τίτλου ῾Ιερά Μονή, ἐάν αὕτη δέν ἔχει κανονικῶς καί νομίμως συσταθῆ, σύμφωνα μέ τήν παράγραφον 3, τοῦ ῎Αρθρου 39, τοῦ Νόμου 590/77 7. Τέλος θέλω νά ἐπισημάνω τό Παλαιοημερολογιτικόν πρόβλημα, τό ὁποῖον ἐπίσης θεωρῶ μοναστικόν. Διότι ἀφ᾿ ἑνός μέν οἱ πρωτεργάτες του ὅλων τῶν Παρατάξεων σήμερα τίς Μονές ἔχουν ὡς κέντρον τους, ἀφ᾿ ἑτέρου δέ διότι ἐκμεταλελεύονται τό κύρος τῶν ἐν ῾Ελλάδι Μονῶν καί τήν πρός αὐτάς ἀγάπην τοῦ Λαοῦ μας, ἀλλά καί τήν σχετικήν περί τῶν Μονῶν ῾Ελληνικήν νομοθεσίαν. Διά τοῦτο καί ἐπειδή πολλοί ῾Ιερομόναχοι, καθαιρεθέντες ὑπό τῶν ἁρμοδίων ᾿Εκκλησιαστικῶν Δικαστηρίων τῆς ᾿Εκκλησίας ἡμῶν, καταγεύγουν εἰς τάς διαφόρους Παλαιοημερολογιτικάς Παρατάξεις, συνεχίζοντες τήν φθοροποιόν δράσιν των, ᾿Επειδή οἱ Παλαιοημερολογῖτες ἐπικαλοῦνται ὑπέρ αὐτῶν τάς περί τῶν ῾Ιερῶν Μονῶν καί Μοναχῶν ἰσχυούσας Πολιτικάς νομικάς διατάξεις (φορολογικές ἀπαλλαγές, Νομική ὑπόστασις κ.λ.π. ), Προτείνω νά γίνουν αἱ κάτωθι ἐνέργειαι πρός τήν Πολιτείαν, ὥστε: α) Νά ἀποσχηματισθοῦν πάντες οἱ Παλαιοημερολογῖται ᾿Επίσκοποι, ῾Ιερομόναχοι, Μοναχοί καί Μοναχαί, οἵτινες ἔχουν καθαιρεθῆ καί ἀποσχηματισθῆ ἀπό τά ᾿Εκκλησιαστικά Δικαστήρια τῆς ᾿Εκκλησίας ἡμῶν, σύμφωνα μέ τό ῎Αρθρον 54, παράγραφον 2 καί 3, τοῦ Νόμου 590/77. καί β) Νά μήν ἔχουν ἐφαρμογήν διά τάς Μονάς τῶν Παλαιοημερολογιτῶν αἱ ἰσχύουσαι διά τάς Μονάς τῆς ᾿Εκκλησίας ἡμῶν νομικαί διατάξεις, ἐφ᾿ ὅσον δέν ἔχουν σχετικά Προεδρικά Διατάγματα ἱδρύσεώς των. ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ 1. Εἶναι πολύ χαρακτηριστική ἀλλά καί πολύ διδακτική ἡ σχετική διδασκαλία τοῦ ᾿Αποστόλου Παύλου εἰς· Ρωμ. ΙΒ' 3- ΙΕ' 13 καί Α' Κορινθίους ΙΒ' 12-31. ῎Ιδετε καί π. Γεωργίου Φλωρόφσκυ, Τό Σῶμα τοῦ ζῶντος Χριστοῦ, ᾿Εκδόσεις ῾Αρμός καί τήν ἐν αὐτῷ Βιβλιογραφίαν. 2. ῎Ιδετε Διαταγαί ᾿Αποστόλων Β' ΧΙ. ΒΕΠ, τόμος 2ος, σελ.18, στίχος 20 καί ᾿Ιγνάτιος πρός Μαγνησιεῖς (Ι. ΒΕΠ, ἔνθα ἀνωτέρω, σελ. 269, στίχος 32. 3. Πρός Φιλαδελφεῖς ΙΙΙ, 2. ῎Ενθα ἀνωτέρω, σελίς 277, στίχος 26. 4. ᾿Ιγνάτιος πρός Σμυρναίους VΙΙΙ, 1-2. ΒΕΠ, τόμος 2ος, σελ. 281, στίχοι 18-26. 5. Πρός Μαγνησιεῖς Ι(. ΒΕΠ, Τόμος 2ος, σελ. 269, στόχοι 19-22. 6. ῎Ιδετε ὅσα λέγει περί αὐτῶν ὁ ᾿Απ. Παῦλος εἰς· Α'Κορινθίους Ζ' 25-40. 7. ῾Ως γνωστόν καί ὁ ᾿Ινδουϊσμός, ὁ Ταοϊσμός, ὁ Βουδισμός, ἀκόμη καί ὁ Μωαμεθανισμός ( οἱ σουφίτες ) ἔχουν ἀσκητές μέ φοβερές ἀσκήσεις, ἀλλά αὐτές δέν παρέχουν τήν σωτηρίαν. 8. Α' Κανών τῆς Πρωτοδευτέρας ἁγίας Συνόδου. ΠΗΔΑΛΙΟΝ, σελ. 345 κ. ἑξῆς. 9. ΠΗΔΑΛΙΟΝ, σελ. 187 καί ἑξῆς. 10. ΠΗΔΑΛΙΟΝ, σελ. 191 καί ἑξῆς. ῎Ιδετε καί ΛΑ', ΛΗ' καί ΜΑ' ᾿Αποστολικούς, ΜΑ', ΜΣΤ' καί ΜΖ', ΜΘ' τῆς ΣΤ' Οἰκουμενικῆς, ΙΖ', Κ' καί ΚΑ' τῆς Ζ' Οἰκουμενικῆς, ΠΗ' τῆς Καρθαγένης κ.λ.π, Παναγιώτου Ι. Παναγιωτάκου, Σύστημα τοῦ ᾿Εκκλησιαστικοῦ Δικαίου κατά τήν ἐν ῾Ελλάδι ἰσχύν αὐτοῦ, Τόμος Δ', τό Δίκαιον τῶν Μοναχῶν, σελ. 27 κ. ἑξ. 11 ῎Ιδετε ᾿Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν ΗΛΙΟΥ, Τόμος 13ος, σελ. 729 κ. ἑξ., λῆμμα Μονή, Παναγιώτου Ι. Παναγιωτάκου, ἔνθα ἀνωτέρω, σελ. 18 κ. ἑξ. 12. ΠΗΔΑΛΙΟΝ, σελ. 3, ὑποσημείωσις 1. 12α. Τοῦτο ὑποδηλώνει καί ὁ ΙΖ' Κανών τῆς Ζ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου, λέγων· " Τινές τῶν Μοναχῶν, καταλιπόντες τά ἑαυτῶν Μοναστήρια, ἐφιέμενοι τοῦ ἄρχειν καί τό ὑπακούειν ἀπαναινόμενοι, ἐγχειροῦσι κτίζειν εὐκτηρίους οἴκους, τά πρός ἀπαρτισμόν μή ἕχοντες. Εἴ τις οὖν τοῦτο ἐπιχειρίσει ποιεῖν, κωλυέσθω ὑπό τοῦ κατά τόπον ᾿Επισκόπου ... ". Πηδάλιον, σελ. 336. 13. Βλασίου Ι. Φειδᾶ, Σταυροπηγιακό Δίκαιον καί ῎Εκκλητον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἐν· ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ, ᾿Ιούλιος-Σεπτέμβριος 1993, σελ. 97 κ. ἑξ., Παναγ. Παναγιωτάκου, ἔνθα ἀνωτέρω, σελ. 296 κ. ἑξ. Κατά τήν τουρκοκρατίαν ὅμως ἡ ἵδρυσις Πατριαρχικῶν καί Σταυροπηγιακῶν Μονῶν ὑπηγορεύθη καί διά λόγους προστασίας τούτων ἀπό τίς ἁρπαγές τῶν Τούρκων. 14. ῎Ιδετε Θ.Η.Ε. Τόμος 2ος, στήλη 59, λῆμμα Μονή ( Κανονικόν Δίκαιον ), Παναγ. Παναγιωτάκου, ἔνθα ἀνωτέρω, σελ. 294 κ. ἑξ. 15. ᾿Ιωάννης Μαντζούρης, ἐν Θ.Η.Ε. Τόμος 3ος, στήλη 718 κ. ἑξ, Παναγ. Παναγιωτάκου, ἔνθα ἀνωτέρω σελ. 309 κ. ἑξ. 16. Περί τούτων ἴδετε· Γεωργίου Λιλαίου, ᾿Επίσκοποι - ᾿Ορθόδοξοι Ι. Μοναί - ῾Ησυχαστήρια, ῎Εννοια καί ἐφαρμογή τῶν ὁριζομένων δι᾿ ῎Αρθρου 39, τοῦ Νόμου 590/77, Περί Καταστατικοῦ Χάρτου τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος, ᾿Αθῆναι 1982. 17. Σημειώνεται ὅμως ὅτι τό ἄρθρον 5 τοῦ ὡς ἄνω Κανονισμοῦ ὑπό τόν τίτλον " ῾Ι. Μοναί ᾿Ιδιωτικοῦ Δικαίου ( ῾Ησυχαστήρια) " δέν ἰσχύει, διότι ἀκυρώθηκε μέ τήν ὑπ᾿ ἀριθμ. 866/1974 ἀπόφασιν τοῦ Συμβουλίου τῆς ᾿Επικρατείας. 18. Βεβαίως ὑπάρχουν καί ἕτεραι Μοναί, αἱ ὁποῖαι ὅμως δέν ἀνήκουν εἰς τήν πνευματικήν δικαιοδοσίαν τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος. Τοιαῦται εἶναι · α) ῾Η Πατριαρχική καί Σταυροπηγιακή Μονή τῶν Βλατάδων Θεσσαλονίκης, ὡς καί ἡ τοιαύτη τῆς ῾Αγίας ᾿Αναστασίας Χαλκιδικῆς, ὑπό τήν πνευματικήν ἐποπτείαν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. β) Τά ἀνεγνωρισμένα Μετόχια τοῦ Παναγίου Τάφου καί τῆς ῾Ι. Μονῆς Σινᾶ. γ) Μετόχια ᾿Εκκλησιῶν ἄλλου κλίματος, ὡς τοῦ Πατριαρχείου ᾿Αλεξανδρείας κ.λ.π. καί δ) Μετόχια Μονῶν τοῦ ῾Αγίου ῎Ορους. Περί τῶν τελευταίων τούτων, ἰδέ· Κων/νου Βαβούσκου, Περί τῆς θέσεως τῶν ἐν τῷ ῾Ελλαδικῷ χώρῳ Γυναικείων Μετοχίων τῶν ἱερῶν Πατριαρχικῶν καί Σταυροπηγιακῶν Μονῶν τοῦ ῾Αγ. ῎Ορους, ἐν· ᾿Αναφορά εἰς μνήμην Μητροπολίτου Σάρδεων Μαξίμου ( 1914-1986), Τόμος Πρῶτος, Γενεύη 1989, σελ. 347-354. 19. ᾿Αποστολική Σύνοδος. Πράξεις ΙΕ' 1-29. 20. ῎Αρθρον 39, παράγραφος 10, τοῦ Νόμου 590/77. 21. ῎Αρθρον 4, παράγραφος ΙΒ', τοῦ αὐτοῦ ὡς ἄνω Νόμου. 22. ῎Αρθρον 9, παράγραφος Θ', τοῦ αὐτοῦ ὡς ἄνω Νόμου. 23. ῎Αρθρον 39, παράγραφος 4, τοῦ Νόμου 590/77 24. Δέν ἐξαιρῶ τῆς μνημονεύσεως τοῦ ᾿Επιχωρίου ᾿Αρχιερέως τά Μετόχια τοῦ Παναγίου Τάφου καί τῆς ῾Ι. Μονῆς Σινᾶ, διότι ἡ ἐξαίρεσις πού μνημονεύεται στήν τελευταία περίοδο τῆς παραγράφου 8, τοῦ ἄρθου 39 τοῦ Νόμου 590/77, προφανῶς ἀναφέρεται μόνον εἰς τήν ἐποπτείαν τῆς διοικήσεως καί διαχειρίσεως αὐτῶν καί ὄχι καί εἰς τό μνημόνευμα τοῦ ὀνόματος τοῦ Πατριάρχου ῾Ιεροσολύμων ἤ τοῦ ᾿Αρχιεπισκόπου Σινᾶ ἀντιστοίχως. Τήν ἄποψίν μου αὐτή στηρίζω εἰς τά ἑξῆς γεγονότα· Πρῶτον, ἐάν ὁ νόμος ἤθελεν ἡ ἐξαίρεσις νά ἐπεκτείνεται καί εἰς τό μνημόνευμα τοῦ ὀνόματος, τότε θά τό ὥριζε ρητῶς, ὅπως πράττει τοῦτο ὀλίγον ἀνωτέρω διά τάς Πατριαρχικάς καί Σταυροπηγιακάς Μονάς τῶν Βλατάδων Θεσσαλονίκης καί τῆς ῾Αγίας ᾿Αναστασίας Χαλκιδικῆς. Τοιαύτη διάταξις ὅμως θά ἦτο ἀντικανονική καί ἄρα ἀντισυνταγματική, ἀφοῦ οὐδέν Κανονικόν δικαίωμα ὑφίσταται ἱδρύσεως Μονῶν στήν ῾Ελλάδα, ἤτοι ἐκτός τῆς Κανονικῆς αὐτῶν δικαιοδοσίας, ἀπό τό Πατριαρχεῖον ῾Ιεροσολύμων ἤ τήν ᾿Αρχιεπισκοπήν Σινᾶ. Καί Δεύτερον, εἰς τό ὅτι ἡ παράγραφος 7, τοῦ ῎Αρθρου 39, τοῦ Νόμου 590/77 θέλει καί τά Μετόχια ἑτέρου κλίματος, δηλαδή πλήν τῶν Μετοχίων τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος, νά " λειτουργοῦν ὑπό τήν ἐποπτείαν τῆς ΔΙΣ, ἀσκουμένην διά τοῦ ἐπιχωρίου ᾿Αρχιερέως, ἐφαρμοζομένων ἐπ᾿ αὐτῶν τῶν ἰσχυουσῶν διά τάς ἐν τῆ περιοχῇ τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος Μονάς διατάξεων ". ῎Ιδετε καί· Σχόλια ἁγίου Νικοδήμου εἰς τόν ΛΑ' Κανόνα ἁγίων ᾿Αποστόλων, ὑποσημείωσις 1, Πηδάλιον σελ. 33, Βλασίου Φειδᾶ, ἔνθα ἀνωτέρω, σελ.101 κ. ἑξ, σχετικήν Γνωμοδότησιν τοῦ Εἰδικοῦ Νομικοῦ Συμβούλου τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος Γεωργίου Λιλαίου, ἐν· Περιοδικόν ΕΚΚΛΗΣΙΑ, Φύλλον τῆς 1/15 Δεκεμβρίου 1980. 25. ῾Ο Βαλσαμών, ἑρμηνεύων τόν ΙΒ' Κανόνα τῆς Σαρδικῆς λέγει χαρακτηριστικά· " Εἰς γάρ τάς ἀκινήτους κτήσεις τῶν ἀλλοτρίων ᾿Εκκλησιῶν, ὁ ἐγχώριος ᾿Επίσκοπος ᾿Αρχιερατικά ἐνεργεῖ δίκαια. ῞Οτι μόνῳ τῶ Πατριάρχῃ Κωνσταντινουπόλεως σταυροπήγια πανταχῆ δέδοται ". Ματθαίου τοῦ Βλαστάρεως, Σύνταγμα κατά Στοιχεῖον ὑπό Ράλλη - Ποτλῆ, ᾿Αθῆναι 1899, Τόμος Στ', σελ. 84.

Comments

Popular posts from this blog

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΝΟΥΦΡΙΟΥ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΕΠΙΚΑΛΟΥΝΤΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ

ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ Η ΕΝΔΗΜΟΥΣΑ ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Η ΕΝ ΣΤΑΥΡΟΠΗΓΙΑΚΗ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΑΣΑ Α.Π. 673 ‘Εν ‘Αχαρναῖς τῆ 15/28.6.2014 ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΕΝΔΗΜΟΥΣΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΓΝΗΣΙΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ Προλογικόν-Εἰσαγωγικόν τῆς Ὀρθοδόξου Πνοῆς ΣΥΝΕΚΛΗΘΗ ΤΗΝ 15ην ΙΟΥΛΙΟΥ 2014 ΕΟΡΤΗΝ ΤΩΝ ΑΓ. ΚΗΡΥΚΟΥ ΚΑΙ ΙΟΥΛΙΤΗΣ Η ΕΝΔΗΜΟΥΣΑ Ι. ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Τήν Τρίτην 15ην Ἰουλίου, καθ' ἥν ἡ Ἐκκλησία ἐτίμησε τήν μνήμην τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Ἰουλίτης καί Κηρύκου, ἦγεν τά ὀνομαστήριά του καί ὁ Σεβ/τος Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κήρυκος. Τήν πρωίαν εἰς τόν Μητροπολιτικόν ἱερόν Ναόν τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης εἰς Κορωπίον Ἀττικῆς, ἐγένετο πανηγυρικόν θεῖον Συλλείτουργον, κατά δέ τό ἑσπέρας τῆς ἰδίας ἡμέρας συνῆλθεν, ἡ ἐνδημοῦσα Ἱερά Σύνοδος, ἡ ὁποία ἔχουσα ὡς κύριον θέμα τό βαρύτατον ἔργον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καί μέ δεδομένην τήν ὑπό τῶν συγχρόνων ὀργανωμένων κέντρων τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἀλλεπαλλήλους σκευωρίας κατά τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐμελέτησε καί κατεπόνησεν σχέδιον ΔΙΑΚΗΡΥΞΕΩΣ-ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ, τό ὁποῖον ὡς ἐπίσημον κείμενον τῆς ἱερᾶς Συνόδου θά τεθῆ δημοσίως ὑπ' ὄψιν πρός ἅπαντας καί πρωτίστως πρός τόν πιστόν Λαόν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Οἱ Σεβασμιώτατοι Μητροπολῖται τῆς ἐν Ἑλλάδι Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆ κ. Κήρυκος, Λαρίσης καί Τυρνάβου κ. Ἀμφιλόχιος καί τῆς ἐν Κύπρω Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὁ Σεβ/τος Μητροπολίτης Κιτίου κ. Παρθένιος, παρισταμένου καί συμμετέχοντος καί τοῦ Αἰδεσιμωτάτου π. Μιχαήλ Ἰωάννου, καθώς καί μοναχῶν καί θεολόγων, συνεδριάσαντες τήν 15ην Ἰουλίου 2014 εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης εἰς Κορωπίον Ἀττικῆς, ὡς ἡ ἐνδημοῦσα Ἱ.Σ. τῆς ἁπανταχοῦ Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐπελήφθησαν τῆς συγχρόνου ἀποκαλυπτικῆς ἐποχῆς καί ἰδιαιτέρως, τῶν ἀφ' ἑνός εὐρυτέρων παρατηρουμένων ἐκδηλώσεων τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί ἀφ' ἑτέρου τῶν παραλλήλως ἰδίων παρατηρουμένων τάσεων καί ἐκδηλώσεων τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ τοιούτου! Ἐπί τούτοις ἡ Ἱερά Σύνοδος, ἔλαβεν ὑπ' ὄψιν καί τό ἄκρως ἀνησυχητικόν φαινόμενον, καθ' ὅ ἡ συντριπτική πλειοψηφία καί τῶν φερομένων ὡς Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν δέν γνωρίζει καί δέν συνειδητοποιεῖ τήν Ὀρθοδοξίαν οὔτε ἐνδιαφέρεται νά μάθη καί ἁπλῶς μόνον θρησκεύει, ὅπως ὅλοι οἱ ὀπαδοί ὅλων τῶν θρησκειῶν! Τό κείμενον εἶναι ἐκτενές ἀλλά ἐξαιρετικῶς ἐνδιαφέρον ἀπ' ἀρχῆ μέχρι τέλους. ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΕΝΔΗΜΟΥΣΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΓΝΗΣΙΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ Α.Π. 673 Ἐν Ἀθήναις τῆ 15/28.6.2014 Πατέρες καί ἀδελφοί, Τέκνα ἐν Κυρίω ἀγαπητά, «Στῶμεν καλῶς, στῶμεν μετά φόβου», ἵνα εἰς τάς ἐσχάτας ταύτας ἡμέρας, Χάριτι Χριστοῦ, ὁμολογήσωμεν τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Πίστιν καί ὁμολογίαν τῶν ἀπ' ἀρχῆ Ἁγίων Πατέρων μέχρι καί τῶν πρό ἡμῶν καί παραδώσωμεν ταύτην εἰς τάς ἐπερχομένας γενεάς ἀμήν, Γένοιτο. Πατέρες καί ἀδελφοί ἐν Χριστῶ, πιστά μέλη τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, τά πρῶτα καί βασικά ΔΟΓΜΑΤΑ τῆς Ὀρθοδοξίας, ὅπως διετυπώθησαν, ὡμολογήθησαν καί ἐκηρύχθησαν ἐν Ἁγίω Πνεύματι, διά τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί Πατέρων καί ἰδιαιτέρως διά τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, τά ὁποῖα ἰσχύουν εἰς τούς αἰῶνας, ἤτοι ἐν τῶ παρόντι καί τῶ μέλλοντι, εἶναι: 1ον Πιστεύω εἰς Ἕνα Θεόν, Πατέρα, Παντοκράτορα... 2ον Και εἰς Ἕνα Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ... 3ον Καί εἰς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον, τό Κύριον τό Ζωοποιόν, τό ἐκ τοῦ Πατρός ἐκπορευόμενον... 4ον Καί εἰς μίαν Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν... και 5ον Ὁμολογῶ ἐν Βάπτισμα εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν. Αὗται αἱ θεῖαι Δογματικαί ἀλήθειαι, ἤτοι τοῦ ἑνός καί Τριαδικοῦ Θεοῦ, ὅπως καί ὁ ἱερώτατος θεσμός τῆς Μίας Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, τήν ὁποίαν ἀπ' ἀρχῆ, ἤγουν ἀπό τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς, συγκροτεῖ καί συνέχει ἡ παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, αὗται, λέγομεν, αἱ Θεῖαι ἀλήθειαι ἐπολεμήθησαν ἀπ' ἀρχῆ ἐν τῶ Προσώπω τοῦ Χριστοῦ, ὑπό τῶν πολλῶν ἀντιχρίστων αἱρετικῶν, διά τοῦτο οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἐν ταῖς Ἁγίαις Οἰκουμενικαῖς καί ὅλαις ταῖς Ὀρθοδόξοις Συνόδοις, καθοδηγούμενοι ὑπό τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καί ὑπό τοῦ δι' Αὐτῆς (τῆς Ἐκκλησίας) παρατεινομένου εἰς τούς αἰῶνας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀντιμετώπισαν τούς πολλούς ἀντιχρίστους αἱρετικούς, ἤδη ἀκόμη ἀπό τούς ἀποστολικούς χρόνους! (Α΄ Ἰωάννου Β΄ 18 καί 22 καί δ΄ 1-3). Ὅλοι αὐτοί «οἱ πολλοί ἀντίχριστοι», πρωτίστως ἠθέλησαν καί ἐπεχείρησαν νά ἀμφισβητήσουν καί διαστρέψουν τήν ἀλήθειαν ὅτι ὁ ἐνανθρωπήσας, Κηρύξας, Σταυρωθείς καί ἀναστάς ΙΗΣΟΥΣ, εἶναι ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ, εἶναι ὁ ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, κατά τήν μαρτυρίαν τοῦ ἰδίου τοῦ Θεοῦ Πατρός! Τό μίσος ἀδιακρίτως ὅλων τῶν αἱρετικῶν κατά τῆς ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ δέν διεκόπη μέ τήν Σταύρωσιν, ἀλλ' ἀντιθέτως ἡ Ἀνάστασις τοῦ Θεανθρώπου Ἰησοῦ Χριστοῦ, τούς ἔκαμε νά τόν πολεμήσουν καί ἀναστάντα, διότι ἀκριβῶς εὑρίσκοντο καί ἐκινοῦντο εἰς τό σκότος τοῦ ἀντιχρίστου, ὁ ὁποῖος οὐδέποτε ἐπαύσατο νά μεθοδεύη τήν ἀπάτην, ὅτι ὁ Χριστός δέν ἦτο ὁ προφητευμένος Μεσσίας-Σωτήρ, ἀλλά «θά ἔλθη»!!! Ἐντεῦθεν ξεκινᾶ κάθε αἱρετικός, τό ἀντίχριστον ἔργον τοῦ Διαβόλου, χωρίς νά κατανοῆ ὅτι ἔχει συντριβεῖ ὁ Πονηρός ἤ μᾶλλον θέλει νά διασκεδάζη τήν συντριβή του μέ τό νά πλανᾶ τούς ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ καί νά τούς ἀποκόπτη ἐκ τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ!! Ἀπό τό 1054, ὅτε ὁ Παπισμός ἤδη εἶχεν βουτηχθεῖ εἰς τά αἱρετικά «πιστεύω» του, καί ἰδιαιτέρως ἐπί τοῦ Τριαδολογικοῦ Δόγματος, εἰς τήν συνέχειαν δέ, ἀφοῦ κατέλυσεν καί τό Ἐκκλησιολογικόν Δόγμα, μετατρέψας τήν ἀλήθειαν περί τοῦ μεγάλου Μυστηρίου τῆς Ἐκκλησίας εἰς ἕν Πολιτικοθρησκευτικόν μέγεθος, ἔκτοτε, πέραν ὅλων τῶν ἄλλων αἱρέσεων, τάς ὁποίας ἐπενόησεν μέχρι καί τήν μωρίαν «περί τοῦ ἀλαθήτου» αὐτοῦ, δυνάμεθα νά εἴπωμεν ὅτι καταφανῶς ἀποτελεῖ τήν διαχρονικήν παρουσίαν τοῦ ἀντιχρίστου, ὁ ὁποῖος ἀπό τό 1054 ἐν τῶ Προσώπω τοῦ κάθε Πάπα ἀντιποιεῖται τήν Ἐκκλησίαν, καί ἑπομένως καί τόν Χριστόν, ἐσχάτως δέ μετά τῶν Προτεσταντῶν καί διά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί Ταύτην τήν «κατήργησεν» ὑπόσχεται δέ ὅτι θά τήν «ἐπανασυστήση»!!!... Ἀπό τήν ἀρχήν τοῦ 20ου αἰῶνος (1900 κ.ἑ.) καί ὀλίγον ἐνωρίτερον ἀκόμη(*), ὁ ἀντίχριστος Σιωνισμός διά τῆς Μασονίας καί τῆς αἱρεσιοβριθοῦς Δύσεως (Παπισμοῦ-Προτεσταντισμοῦ), συνέλαβεν καί ἐμεθόδευσεν ὅπως παντί τρόπω προσβάλη τήν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν. Τό γεγονός αὐτό ἐπεχείρησεν, κατά τήν ἐν λόγω περίοδον τῆς συμβολῆ καί ἡμετέρων ἐπιλησμόνων, ἐπιόρκων καί ἀναξίων Πατριαρχῶν καί Ἐπισκόπων!!! Ἡ μεγαλυτέρα κατάρα εἰς τόν χῶρον τῆς Ὀρθοδοξίας, καί κατά τήν περίοδον εἰς τήν ὁποίαν ἀναφερόμεθα καί πάντοτε δυστυχῶς, ἐστάθησαν οἱ ἐπίορκοι καί ἀνάξιοι ρασοφόροι περί τῶν ὁποίων ὁ Ἅγ. Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος χαρακτηριστικῶς λέγει: «Οὐδένα δέδοικα ως τούς ἐπισκόπους, ἐκτός ὀλίγων»! Ναί! Αὐτοί διεδραμάτισαν τόν ρόλον τοῦ ἀντιχρίστου καί κατά τόν 20ον αἰῶνα καί τόν συνεχίζουν, ὥστε νά ἰσχύη ἀπολύτως καί σήμερον τό τοῦ ἁγ. Ἰωάννου: «Παιδία, ἐσχάτη ὥρα ἐστί καί καθώς ἠκούσατε ὅτι ὁ ἀντίχριστος ἔρχεται καί νῦν ἀντίχριστοι πολλοί γεγόνασι...» (Α΄ Ἰωάννου 2, 18). Καί «...πολλοί ψευδοπροφῆται ἐξεληλύθασιν εἰς τόν κόσμον. Ἐν τούτω γινώσκετε τό πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. πᾶν πνεῦμα ὅ ὁμολογεῖ Ἰησοῦν Χριστόν ἐν σαρκί ἐληλυθότα, ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστί. καί πᾶν πνεῦμα ὅ μή ὁμολογεῖ τόν Ἰησοῦν Χριστόν ἐν σαρκί ἐληλυθότα, ἐκ τοῦ Θεοῦ οὐκ ἔστι. καί τοῦτο ἐστί τό τοῦ ἀντιχρίστου, ὅ ἀκηκόατε ὅτι ἔρχεται καί νῦν ἐν τῶ κόσμω ἐστίν ἤδη» (Αὐτόθι 4, 1-3). Καί ἐν τῆς Β΄ ἐπιστολῆ αὐτοῦ ἀναγινώσκομεν: «Ὅτι πολλοί πλάνοι εἰσῆλθον εἰς τόν κόσμον, οἱ μή ὁμολογοῦντες Ἰησοῦν Χριστόν ἐρχόμενον ἐν σαρκί. οὗτός ἐστιν ὁ πλάνος καί ὁ ἀντίχριστος». (Β΄ Ἰωάννου 7). Εἶναι βέβαιον ὅτι ὅτε ὁ Ἀπόστολος καί Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ἔγραφεν τάς ἐπιστολάς αὐτάς, (κατά τό 85-95 μ.Χ.), ὑπῆρχον πολλοί οἱ ὁποῖοι ἠμφισβήτουν ὅτι ὁ Χριστός ἦτο ὁ ἐνανθρωπήσας Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ Πατρός! Δηλαδή ὁ ἀντίχριστος ἐνεφανίσθη ἀπ' ἀρχῆ διά νά ἀμφισβητήση καί προσβάλη τό Πρόσωπον καί τό ἔργον τοῦ ἐνανθρωπήσαντος, κηρύξαντος, Σταυρωθέντος καί Ἀναστάντος Χριστοῦ καί ἑπομένως καί τό σωτηριῶδες ἔργον του, τό ὁποῖον ἀφῆκεν νά συνεχίζεται ἐν Ἁγίω Πνεύματι διά καί ἐν τῆς Ἐκκλησία Του. Κατανοουμένου καί βιουμένου τούτου εἶναι ἑπόμενον πᾶς Ὀρθόδοξος Χριστιανός καί ζῶν μέλος τῆς Ἐκκλησίας νά συνειδητοποιῆ ὅτι οἱ ἴδιοι ἀντίχριστοι τῆς ἀποστολικῆς ἐκείνης περιόδου, ἕως σήμερον, οὐδ' ἐπί στιγμήν ἐπαύσαντο νά μεθοδεύουν καί νά ἐπιχειροῦν ἀκριβῶς τό ἴδιον ἀντίχριστον ἔργον των, ὥστε νά εἶναι καταφανής ἡ διαχρονική συνεχής ἀντιπαράθεσίς των, κατά τοῦ Χριστοῦ καί πλέον εὐθέως καί κατά τῆς Ἐκκλησίας Του! Ὅλοι αὐτοί ἀντιπαρέρχονται ἤ καί ἀγνοοῦν τό γεγονός ὅτι τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, ὡς Ἕναν Οὐράνιον καί ἐπίγειον Θεσμόν, τόν συγκροτεῖ καί τόν συνέχει Αὐτό τοῦτο τό Ἅγιον Πνεῦμα καί ὅτι ἐν Αὐτῆς παρατείνεται ὁ ἀναστάς Χριστός συνεχίζων τό σωτηριῶδες ἔργον του. Δι' αὐτό ἀκριβῶς σήμερον ὅλοι οἱ ἀντίχριστοι αἱρετικοί πολεμοῦν τήν Ἐκκλησίαν, διότι ἐφαντάσθησαν, ὅτι προσβάλλοντες Αὐτήν θά προσβάλουν ὅλην τήν ἀποκεκαλυμμένην ἀλήθειαν καί ὁλόκληρον τό σωτηριῶδες ἔργον τοῦ Χριστοῦ καί αὐτόν τόν Χριστόν! Ἡ μεγαλυτέρα δέ καί φοβερωτέρα ἐπίθεσίς των κατά τοῦ Χριστοῦ καί κατά τῆς Ἐκκλησίας Του εἰς τάς ἡμέρας μας, συντελεῖται διά τῶν Παλαιοημερολογιτικῶν σχισματοαιρέσεων, τάς ὁποίας οἱ ὠργανωμένοι αἱρετικοί προεκάλεσαν, καί μέ λύσσαν προκαλοῦν, ὡς μή δυνάμενοι νά προσβάλουν εὐθέως τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ. ΤΙ ΣΥΝΕΒΗ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΠΕΛΘΟΝΤΑ 20όν ΑΙΩΝΑ ΚΑΙ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΤΑ ΤΟΝ 21ΟΝ ; Ἤδη ἀπό τάς ἀρχάς τοῦ μόλις ἀπελθόντος 20ου αἰῶνος, Προτεστάνται, Παπικοί καί ἐπίορκοι Ὀρθόδοξοι, ὠργανωμένοι ἐδέχθησαν, ὡμολόγησαν καί διεκήρυξαν ἀπό κοινοῦ τό «δόγμα» τοῦ συγχρόνου ἀντιχρίστου Οἰκουμενισμοῦ, κατά τό ὁποῖον «μετά ἀπό τά διαχρονικῶς προκληθέντα πλεῖστα σχίσματα, πλέον δέν ὑπάρχει Αὑτή ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, διότι Αὕτη διεμελίσθη καί ἐσκορπίσθη δι' αὐτῶν εἰς πολλάς ἐπί μέρους «Ἐκκλησίας»! Ἑκάστη δέ ἐξ αὐτῶν τῶν πολλῶν Ἐκκλησιῶν ἔχει μόνον μέρος ἐκ τῆς ἀληθείας καί ὄχι τήν καθολικήν ἀλήθειαν». Δηλαδή πρωτίστως καί οὐσιωδῶς βλασφημεῖται ἡ μοναδικότης τῆς Ἐκκλησίας καί θεωροῦνται ὡς ἐπί μέρους «Ἐκκλησίαι» ὅλαι αἱ Σχισματοαιρέσεις! Ἑπομένως σαφῶς ἔχομεν πλήρη ἄρνησιν καί βλασφημίαν κατά τῆς Ἐκκλησίας! Πέραν τούτων λέγουν περαιτέρω ὅτι, «ἔχουμε καθῆκον νά ἑνωθοῦμε ὅλες οἱ Χριστιανικές Ἐκκλησίες, ὥστε διά τῆς ἑνώσεώς μας αὐτῆς, νά προκύψη πάλιν αὐτή ἡ διά τῶν Σχισμάτων ἀπωλεσθεῖσα μία Ἐκκλησία»!!! Καί ἐπάγονται: «Εἰς αὐτήν τήν ἕνωσιν δέν θά ληφθοῦν ὑπ' ὄψιν αἱ Δογματικαί διαφοραί, (δηλαδή αἱ αἱρέσεις), διότι αὗται χωρίζουν, ἀλλά θά γίνη μέ βάσιν τήν χριστιανικήν ἀγάπην, ἡ ὁποία ἐπιφέρει τήν ἑνότητα»!!! Αὐτοί πλέον διά τῶν ἀνωτέρω ἐσχάτων βλασφημιῶν των, εὐθέως καί ἀπροκαλύπτως κραυγάζουν ὅτι εἶναι πρόδρομοι τοῦ ἀναμενομένου ἀντιχρίστου μέ τό «σφράγισμα» κ.λπ.!!! Η ΕΜΦΑΝΙΣΙΣ ΚΑΙ ΕΙΣΧΩΡΗΣΙΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΝ Αὕτη ἡ παναίρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὡς γνωστόν, προέκυψεν καταφανῶς καί ἐπισήμως κατ' ἀρχάς τό 1920, διά τῆς ΠΑΝΑΙΡΕΤΙΚΗΣ «Ἐγκυκλίου τῆς Πατριαρχικῆ Συνόδου τῆς Κων/λεως», ἐμεθοδεύθη δέ καί προωθήθη τό 1923 διά τοῦ λεγομένου «Πανορθοδόξου Συνεδρίου τῆς Κων/λεως», οὐσία ὅμως Μασονικοῦ-Οἰκουμενιστικοῦ, καί ἐπεβλήθη διά τῆς δικτατορικῶ τῶ τρόπω ἐπιβολῆ τοῦ Παπικοῦ Γρηγοριανοῦ Ἡμερολογίου τό 1924, ὑπό τοῦ Μητροπολίτου Ἀθηνῶν Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου. Ἀπορεῖ καί ἐξίσταται κάθε Ὀρθόδοξος, πῶς ταῦτα ἀπετολμήθησαν κατά τό 1920-1924 ὑπό Πατριαρχῶν, Ἀρχιεπισκόπων καί Συνόδων, ὑποτίθεται Ὀρθοδόξων μέχρι τότε!!! Βεβαίως, κάθε ἄλλο παρά Ὀρθόδοξοι ἦσαν, δεδομένου ὅτι πρό πολλοῦ εἶχον διαφθαρεῖ ὑπό τῆς Παναιρετικῆς Δύσεως (Παπισμοῦ καί Προτεσταντισμοῦ) καί ἰδιαιτέρως ὑπό τῆς ἑβραιομασονίας, ἡ ὁποία κατηύθυνεν τά πράγματα ἀκόμη καί διά Μασόνων Πατριαρχῶν καί Ἐπισκόπων!!! Εἶναι χαρακτηριστικόν ὅτι προκειμένου νά διατυπωθῆ, ἀποφασισθῆ καί ὑπογραφῆ ἡ περιβόητος παναιρετική «Συνοδική-Πατριαρχική Ἐγκύκλιος τοῦ 1920», προηγήθη μακρά κοινή προεργασία Παπικῶν Προτεσταντῶν καί Ὀρθοδόξων καί δή εἰς τόν χῶρον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, καθ' ἥν διετυπώθησαν ἰδιαιτέρως σχέδια αὐτῆς τῆς ἐγκυκλίου ὑφ' ὅλων, (αἱρετικῶν καί Ὀρθοδόξων), καί κατά τό προβλεπόμενον, κατόπιν θά ἐπελέγετο μεταξύ ὅλων τό καλύτερον, τό ὁποῖον θά διετυπώνετο εἰς ἐγκύκλιον ὑφ' ὅλων ἀποδεκτήν!... Παράδοξον τό ἀποτέλεσμα ἀλλά πραγματικόν! Ὅτε ἀνεγνώσθησαν καί ἐμελετήθησαν τά συντεταγμένα σχέδια αὐτῆς τῆς πρός ἔκδοσιν ἐγκυκλίου, (τά ὁποῖα, ὅπως ἐλέχθη, συνετάγησαν ἰδιαιτέρως παρά τῶν Παπικῶν, Προτεσταντῶν καί Ὀρθοδόξων), ἀπερρίφθησαν ὅλα καί μέ ἐνθουσιασμόν οἱ Παπικοί καί Προτεστάνται ἐνέκριναν τό κείμενον τοῦ «Ὀρθοδόξου Ἐπισκόπου», ὡς τήν καλυτέραν ἔκφρασιν τοῦ Σατανικοῦ Οἰκουμενισμοῦ!!! Τό κείμενον αὐτῆς τῆς ὑπογραφείσης «Πατριαρχικῆς-Συνοδικῆς Ἐγκυκλίου», ἐκτυπωθέν ἐν τοῖς Τυπογραφείοις τοῦ Πατριαρχείου, ἐπισήμως, πλήν μυστικῶς, ἀπεστάλη εἰς τούς Προκαθημένους ὅλων ἀδιακρίτως τῶν Ἐκκλησιῶν, ἤτοι Ὀρθοδόξων καί σχισματοαιρετικῶν!... Τό ἐν λόγω κείμενον ἔχει δημοσιευθεῖ, ἀνάτυπον ἐκ τοῦ πρωτοτύπου, εἰς τό βιβλίον, «ΕΛΕΓΧΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΗΣ ΔΙΑΤΡΙΒΗΣ τοῦ κ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΪΔΗ», Ἀθῆναι 1985. Εἰς τό ἴδιον βιβλίον ἐκτίθενται καί τά περί τοῦ λεγομένου «ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ ΤΟΥ 1923», οὐσία ὅμως, ὡς προελέχθη, Μασονικοῦ ἐκτρώματος! Ἐπίσης ἐκτίθεται καί ἡ μέ βάσιν τό ψεῦδος, τήν ἀπάτην καί ἰδιαιτέρως τήν δολιότητα, ἐπιβολή τοῦ Παπικοῦ νέου ἡμερολογίου, ὑπό τοῦ μόλις πρός τόν σκοπόν αὐτόν, ἐκλεγέντος (Ἰούνιος 1923) εἰς Μητροπολίτην Ἀθηνῶν, τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου καί ἀμέσως μετωνομασθέντος εἰς Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν. Ταῦτα πάντα ἐκτίθενται καί εἰς τό βιβλίον τοῦ Θεοκλήτου Στράγκα «ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑ» Τόμος Β΄. Η ΑΜΕΣΟΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΙΣ ΤΗΣ ΕΣΧΑΤΗΣ ΚΑΙ ΜΕΓΙΣΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΜΙΑΣ, ΑΓΙΑΣ, ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Ἡ ἄμεσος, ἀλλά καί σθεναρά ἀντίδρασις, ὑπό τοῦ πιστοῦ λείμματος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, δι' ἧ ἀντιμετωπίσθη ὅλη αὕτη ἡ ΕΣΧΑΤΗ καί ΜΕΓΙΣΤΗ Προδοσία-Αἵρεσις κατά τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ἱστορική καί ἀποτελεῖ σημαντικόν σταθμόν εἰς τήν νεωτέραν ἱστορικήν πορείαν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Τοῦτο τό πιστόν λεῖμμα τῆς Χάριτος, μέ μόνα δεδομένα τήν Ὀρθόδοξον συνείδησίν του καί τό ὑπό τῶν τριῶν Πανορθοδόξων Συνόδων τοῦ 16ου αἰῶνος, ΔΕΔΙΚΑΣΜΕΝΟΝ καί ΑΠΕΡΙΜΜΕΝΟΝ τοῦ Παπικοῦ Γρηγοριανοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, ἐν τέλει δέ καί τήν διάχυτον δυσωδίαν ἐκ τῶν ἀθλίων πράξεων καί γεγονότων τοῦ 1920, 1923 καί 1924, εἶπεν καί πάλιν ΟΧΙ εἰς τήν καταδεδικασμένην Παπικήν Καινοτομίαν τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ. Κατ' ἀρχάς τό ΟΧΙ αὐτό ὑπό τοῦ πιστοῦ λείμματος τῆς Ὀρθοδοξίας ἐστηρίχθη ἐπί τοῦ δεδικασμένου τῆς Καινοτομίας ὑπό τῶν Πανορθοδόξων Συνόδων, ἐπί Ἱερεμίου τοῦ Β΄ τοῦ Τρανοῦ (κατά τά ἔτη 1583, 1587 καί 1593), καί ἐπί τοῦ γεγονότος ὅτι ἐπί ὁλόκληρα 342 ἔτη (1583-1924), ἡ Ὀρθοδοξία ἐσεβάσθη αὐτάς τάς καταδικαστικάς ἀποφάσεις τῶν Πανορθοδόξων Ἁγίων Συνόδων! Οὕτω τό πιστόν τοῦτο λεῖμμα αὐθημερόν, ναί, αὐθημερόν(!), ὡμολόγησεν καί διεκήρυξεν ὅτι δέν δέχεται, ἀλλά καί καταδικάζει τήν ἐπιβολήν τῆς Καινοτομίας, συνωδά ταῖς ἀνωτέρω Ἁγίαις Πανορθοδόξοις Συνόδοις, τάς ἀποφάσεις τῶν ὁποίων ἐθεώρησεν καί ἀξιολόγησεν ὡς ἀποφάσεις ἐχούσας τό κῦρος τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἀφοῦ καί αἱ ἐν λόγω Πανορθόδοξοι Σύνοδοι ἐλειτούργησαν καί ἐνήργησαν ὡς ἀδιάκοπος συνέχεια ἐκείνων, ἐν τῶ ἰδίω πνεύματι τῆς Ὀρθοδοξίας! Ἄς ἔλθουν κἄν σήμερον οἱ καινοτόμοι, ὅπως ἄλλωστε ἀδιαλείπτως τούς καλοῦμεν, νά διαλεχθῶμεν δημοσίως, δηλαδή ΕΠΙΣΗΜΩΣ, ΚΑΝΟΝΙΚΩΣ καί ΟΡΘΟΔΟΞΩΣ, διά νά προκύψη τί ἔγινε τόν 16ον αἰῶνα, διατί ὄχι μόνον δέν ἐγένετο δεκτή τότε ὑπό τῆς Ὀρθοδοξίας ἡ Παπική Νεοημερολογιτική Καινοτομία τοῦ 1582, (τοῦ Πάπα Γρηγορίου τοῦ ΙΓ΄), ἀλλά καί κατεκρίθη καί κατεδικάσθη! Διατί ὅμως αὗται αἱ καταδικαστικαί ἀποφάσεις τῶν Πανορθοδόξων Συνόδων, ὅπως ἐλέχθη, ἔγιναν σεβασταί ἐπί περίπου 4 αἰῶνας, καί ἀπό τό 1920-1924 τά πάντα διεγράφησαν. Διότι ὁ Οἰκουμενισμός, ἀνεξέλεγκτος πλέον, ἄλλοτε ὡς πονηρά ἀλώπηξ καί ἄλλοτε ὡς λυσσασμένος λύκος, τρέχει, πλανᾶ καί κατασπαράσσει Ὀρθοδόξους. Οὕτω θά ἴδη πᾶς τις ἐνδιαφερόμενος καί ποίας συνεπείας ἔσχεν καί ἔχει ἐξ ἀρχῆ ἡ Παπική καινοτομία, ἡ «διορθοσούλα» ὅπως τήν ἀποκαλοῦν, καί ποῦ εὕρηται σήμερον ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, δηλαδή εἰς τόν Παπικόν-Νεοημερολογιτικόν Οἰκουμενισμόν, ἤ εἰς τό Πιστόν Λεῖμμα τῆς Ὀρθοδοξίας, τό ὁποῖον τό 1924 δέν ἐκοινώνησε τῆς Καινοτομίας των, ἀλλά καί τήν ἐνέπτυσεν τρίς καί τήν ἀπέκλεισεν συνωδά τῶν ἀποφάσεων τῶν Πανορθοδόξων Συνόδων τοῦ 16ου αἰῶνος. Ἄς μήν βιασθῆ οὐδείς νά εἴπη αὐτό τό ὁποῖον ἰσχυρίζεται ὁ Νεοημερολογιτισμός: «μετά ποίου νά διαλεχθῶμεν, καθ' ἥν στιγμήν δέν ἐλέγχεσθε ἀπό τάς διαιρέσεις σας, δηλαδή τά παλαιοημερολογιτικά σχίσματα, τά ὁποῖα ἕκαστον βλασφημεῖ ὅτι εἶναι Ἐκκλησία Γ.Ο.Χ.»; Ὄχι, λέγομεν πρός ὅλους αὐτούς, διότι «αἱ Παλαιοημερολογιτικαί αὗται Ἐκκλησίαι», εἶναι ἐκτρώματα τῶν ἐγκαθέτων Νεοημερολογιτῶν εἰς τόν χῶρον τῶν Ὀρθοδόξων, οἱ ὁποῖοι μέ τά σχίσματα ἐνήργησαν καί ἐνεργοῦν καί ταύτην τήν ἐσχάτην ἱεροσυλίαν διά λογαριασμόν τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ!... Προεκάλεσεν λοιπόν τά σχίσματα αὐτά ὁ Νεοημερολογιτισμός, διά τῶν ἐγκαθέτων του, καί μέ πρῶτον τόν πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομον Καβουρίδην τό 1937, διότι δέν ἦτο καί δέν εἶναι καί σήμερον εἰς θέσιν νά παρακαθήση εἰς ἕνα Κανονικόν καί Ὀρθόδοξον Διάλογον καί νά ἀντιμετωπίση τά αἴτια, τούς σκοπούς, καί ἐν γένει τήν ἱστορικήν καί ἀναμφισβήτητον πραγματικότητα, ἀπό τό 1920, 1923 καί 1924 καί κατόπιν καί μέχρι σήμερον!... Ἡμεῖς ὡς Ἱερά Σύνοδος καί σήμερον, χάριτι Χριστοῦ, ἐν πλήρει ἐπιγνώσει ζητῶμεν ὅπως κατ' ἀρχάς ἐξετασθῆ τό Σχίσμα τοῦ 1924, καί κατόπιν καί ὅλα τά ὑπό τῶν ἐγκαθέτων προκληθέντα «Παλαιοημερολογιτικά» Σχίσματα, ἤτοι τοῦ 1937, γνωστοῦ ὡς Φλωρινικοῦ, μεθ' ὅλων τῶν θυγατρικῶν του, καθώς καί αὐτά τοῦ 1995 καί τοῦ 2005. Ἀμφότερα καί ταῦτα προκληθέντα ὑπό ἐπιόρκων πρώην ἐπισκόπων μας βεβαιοῦν ὅτι εἰς τάς ἡμέρας μας κατεληστεύθη ἡ Ὀρθόδοξος Χριστιανική συνείδησις ὄχι μόνον τοῦ πιστοῦ Λαοῦ, καί πλέον, ὡς ἤδη προείρηται, Νεοημερολογῖται καί Παλαιοημερολογῖται εἰς τήν πλειονότητά των ἁπλῶς ΘΡΗΣΚΕΥΟΥΝ, ὅπως οἱ ὀπαδοί ὅλων τῶν θρησκειῶν, ἤτοι τῶν διαφόρων ἀνθρωπίνων θρησκευτικῶν κατασκευασμάτων!... Σήμερον εἰς τούς περισσοτέρους «Παλαιοημερολογίτας» ἐπικρατεῖ μία νοσηρά θρησκευτικότης καί ὄχι ἡ Χριστιανική Ὀρθόδοξος Πίστις! Χριστιανός Ὀρθόδοξος εἶναι ὁ πιστός, ὁ ὁποῖος ἔχει μυστικήν σχέσιν καί κοινωνίαν μετά τῆς ἀποκεκαλυμμένης ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ, καί προσωπικῶς μετά τοῦ Χριστοῦ, ὅπερ μυστικῶς καί ὑπό ὑποκειμενικάς προϋποθέσεις, ἐπιτυγχάνεται μόνον ἐντός τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ὡς Ἱερά Σύνοδος, ταῦτα προτάσσομεν, προκειμένου νά ἀκολουθήση ἡ ἀνάλυσις καί ὁ ἔλεγχος τῆς μόλις τελευταίας περιόδου, καθ' ἥν διά τῶν πολλῶν ἐνσκυψασῶν Παλαιοημερολογιτικῶν ψευδοσυνόδων καί ψευδοεκκλησιῶν, πλέον προωθεῖται καί ὁ χείρων τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, δηλαδή ὁ Παλαιοημερολογιτικός, ὁ ὁποῖος καταφανῶς ἐξυπηρετεῖ τό ἔργον τοῦ ἀντιχρίστου, ἀφοῦ δι' αὐτῶν τῶν ψευδοσυνόδων καί ψευδοεκκλησιῶν, ἐπιχειρεῖται καί ἐνεργεῖται ἡ μεγίστη σύγχυσις καί κορυφώνεται ἡ μεγίστη καί ἐσχάτη βλασφημία κατά τῆς Ἐκκλησίας. Ὡς ἐκ τούτου ἐπιβάλλεται ἡ ἔκθεσις καί ἔλεγχος ὅλων αὐτῶν τῶν ψευδοεκκλησιῶν, ὡς εὐθέως βαλλουσῶν κατά τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. ΤΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΦΕΥΡΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΕΝ ΓΕΝΕΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ Κατόπιν τῶν ἀνωτέρω εἶναι προφανές ὅτι ζῶμεν εἰς ἀποκαλυπτικούς χρόνους, ἡ δέ εὐθύνη μας εἶναι μεγίστη! Ὡστόσον δέν πρέπει νά μᾶς ἀπασχολῆ καί νά μᾶς προβληματίζη τό γεγονός ὅτι σήμερον ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἰς τήν Ἑλλάδα ἀλλά καί γενικώτερον ἐκπροσωπεῖται καί ἐκφράζεται ὑπό ἐλαχίστων, ταπεινῶν καί ἀδυνάμων κατά κόσμον, διό πρωτίστως δέον ὅπως μᾶς διακρίνη ἡ χριστιανική ταπείνωσις καί ἔχωμεν ζῶσαν ἀγάπην, Πίστιν καί ὁμολογοῦμεν αὐτήν. Ὑπ' αὐτάς τά προϋποθέσεις δυνάμεθα νά ἐλπίζωμεν καί νά πιστεύωμεν ὅτι ἡ Χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος καί ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος, ὅπως προελέχθη, παρατείνεται εἰς τούς αἰῶνας διά τῆς Ἐκκλησίας Του, θά μᾶς ἀξιώση, κατ' αὐτάς τάς πολύ δυσκόλους ἡμέρας, νά φανῶμεν ἄξιοι Διάδοχοι τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί τῶν Ἁγίων Πατέρων εἰς τό ἔργον τῆς Ἐκκλησίας καί γενικώτερον ὅλοι ἄξια μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Ὅσα ἀκροθιγῶς ἤδη ἐξεθέσαμεν διά τήν ἀποκαλυπτικήν Ἐκκλησιαστικήν περίοδον 1920-1924 καί ἐντεῦθεν, εἶναι ἀσφαλῶς ὀλίγα ἐκ τῶν πολλῶν, ὡστόσον ὅμως, σημαντικά καί ἱκανά διά κάθε εὐλαβῆ, ὥστε νά προβληματισθῆ καί ἀναζητήση νά μελετήση τήν περίοδον αὐτήν περισσότερον, προκειμένου νά πάρη θέσιν ὡς πρόσωπον, τό ὁποῖον ἀναζητεῖ τήν Σωτηρίαν του. Συνεχίζοντες τήν μελέτην-ἔκθεσιν τῶν σημαντικῶν σταθμῶν τῆς Ἐκκλησιαστικῆς περιόδου ἀπό τό 1924 καί ἐντεῦθεν, καθ' ἥν ἐπιμελῶς, προεκλήθησαν μισητά Σχίσματα ἤ μᾶλλον Σχισματοαιρέσεις καί Ψευδοεκκλησίαι, καλούμεθα νά ἐπιδείξωμεν τήν δέουσαν ἀνησυχίαν καί προσοχήν, δεδομένου ὅτι δέν πρόκειται περί ὡρισμένων θεμάτων τά ὁποῖα ἔκλεισαν, ἀλλά συνεχίζονται καί πρό πάντων ἀποτελοῦν προπετάσματα αὐτοῦ τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ! Εἰς τό σημεῖον αὐτό ὡς Ἱερά Σύνοδος ἐπαναλαμβάνομεν τήν μεγάλην ἀλήθειαν, ἡ ὁποία ἤδη διετυπώθη καί ἐτονίσθη, ὅτι γενικῶς ὁ Νεοημερολογιτικός-Οἰκουμενισμός, δέν ἠδυνήθη ποτέ ἐλεύθερα καί βάσει τῆς ἀληθείας καί τῶν πραγματικῶν ἱστορικῶν γεγονότων νά συζητήση, δηλαδή δέν ἐτόλμησε νά διαλεχθῆ ἐπί τοῦ θέματος «Τό σχίσμα τοῦ 1924», ὅπως ἐπανειλημμένως, ἀλλά καί πάλιν ἐπισήμως διά τοῦ παρόντος τοῦ ζητεῖται! Ἄν, ὡς διατείνεται, ἐκπροσωπῆ καί ἐκφράζη τήν Ἐκκλησίαν, ἰδού νά παρακαθήση ἐπί τῆς κοινῆ τραπέζης διά νά ἐξετάσωμεν τό θέμα καί ὅπου προκύψη ἡ ἀληθής Ἐκκλησία, ἐκεῖ ἐν ταπεινώσει νά ὑποταχθῶμεν ὅλοι! Πῶς καί διατί μέχρι σήμερον ὁ Νεοημερολογιτισμός ἐν τῶ συνόλω του σιωπῶν ἐπί τῆς οὐσίας, κάκιστα δέ ἀμυνόμενος ἐξαντλεῖται εἰς ὅλως ψευδεῖς διαστροφάς, προκαλεῖ σχίσματα καί μονίμως θρασύτατα ἀντιποιεῖται τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος; Εἶναι σοβαρά, ἀλλά καί ἀπολύτως καθαρά εἰς τήν ἔρευνά των, τά θέματα καί δέν ἐπιδέχονται διαστροφάς, ψεύδη καί ἀπάτας. Ἡ ἱστορική καί ἡ πραγματική ἀλήθεια διά τάς Πανορθοδόξους Συνόδους τοῦ 1583, 1587 καί 1593 δέν ἐπιδέχεται ἀμφισβητήσεις! Νά ἐξετασθῆ ἑπομένως ἀπό ἱστορικῆς καί Ἐκκλησιαστικῆς ἀπόψεως ἡ ἀλήθεια καί τό κῦρος τῶν ἀποφάσεων, Αὐτῶν τῶν Ἁγίων Πανορθοδόξων Συνόδων. Διατί αἱ ἐν λόγω ἀποφάσεις ἔγιναν σεβασταί ἀπό τότε καί μέχρι τό 1924, καί διατί τό 1924 κατελύθησαν; Ὑπό ποίας δεοντολογίας καί τίνι τρόπω ἐπεβλήθη ὁ Παπικός Νεοημερολογιτισμός; Εἶναι Οἰκουμενισμός ἤ ὄχι, ὁ ἐπιβληθείς τό 1924 Νεοημερολογιτισμός; Εἶναι τό πρῶτον πραγματικόν βῆμα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἰς τόν χῶρον τῆς Ὀρθοδοξίας, καθώς ἀναφέρεται εἰς τήν ἐγκύκλιον τοῦ 1920 καί ὅπως ἔκτοτε διαχρονικῶς προκύπτει ἐν τῆς πράξει ἤ ὄχι; Ὡς ἐκ τούτων καί μόνον, δέν εἶχον καθῆκον νά τόν ἀρνηθοῦν τό 1924 καί νά παραμείνουν ἑδραῖοι καί ἀμετακίνητοι εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν οἱ Πατέρες μας καί ἀκολούθως καί ἡμεῖς; ΕΥΛΟΓΩΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΙΧΟΝ! Τό 1924 προκύπτουν «Παλαιοημερολογῖται» ἤ οἱ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΑΙ; Ἰδού διατί ἐπιβάλλεται ἡ ἐπί τῶν πηγῶν καί τῶν πραγματικῶν ἱστορικῶν γεγονότων ἐντριβή καί πραγματικός διάλογος ἐν ἀγάπη καί ἀληθεία. Ἐν προκειμένω ἀπαιτεῖται, ὅσον εἶναι δυνατή, ἡ ἀναφορά εἰς χαρακτηριστικούς σταθμούς τῆς πορείας τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἀπό τό 1924 μέχρι σήμερον, καί κυρίως πῶς καί διατί προέκυψαν αἱ Παλαιοημερολογιτικαί Σχισματοαιρέσεις-ψευδοεκκλησίαι, ἐνῶ προηγουμένως δέον νά τεθῆ καί πάλιν τό ἐρώτημα: Ἡδύνατο τό 1924 καί ἐδικαιοῦτο ἀπό Ὀρθοδόξου καί Κανονικῆ ἀπόψεως τό Πιστόν Λεῖμμα τῆς Χάριτος νά ἀπορρίψη καί ἀποκηρύξη ὡς σχισματοαίρεσιν τόν Νεοημερολογιτισμόν, μέ μόνον δεδομένον τό ὑπό τῆς Ὀρθοδοξίας ΚΑΤΑΔΕΔΙΚΑΣΜΕΝΟΝ τοῦ Παπικοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ ἤδη ἀπό τόν 16ον αἰῶνα; Ἐκεῖναι αἱ Πανορθόδοξοι Σύνοδοι τοῦ 16ου αἰῶνος καί αἱ ἀποφάσεις των, ἦσαν καί παρέμειναν ἀλλά καί παραμένουν εὐθυγραμμισμέναι μέ τήν Καθολικήν Ὀρθοδοξίαν, τῶν Ἁγίων 7 Οἰκουμενικῶν καί ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων Ἁγίων Συνόδων, ἤ ὄχι; Πῶς λοιπόν, ὑπό ποίων καί διατί κατελύθησαν; Ποίας συνεπείας ἔσχεν διά τούς καινοτόμους ἐκείνους καί τούς μέχρι σήμερον, τό μοιραῖον γεγονός τοῦ 1924, τό ὁποῖον ἔλαβεν τεραστίας διαστάσεις, ἀφοῦ σημειωθήτω ὅτι ἐν μικρᾶ παρόδω τοῦ χρόνου, ἐγένετο καί ἡ ἀποκάλυψις, α) Τῆς «Ἐγκυκλίου τοῦ 1920», β) Τοῦ Ὀρθῶς χαρακτηριζομένου «Μασονικοῦ Συνεδρίου τοῦ 1923» καί γ) Τῆς δικτατορικῶ τῶ τρόπω ἐπιβολῆ τοῦ Παπικοῦ ἡμερολογίου, «ὡς πρώτου βήματος πρός τόν Οἰκουμενισμόν»! Ὡς ἐκ τούτου ὡς Ἱερά Σύνοδος κρίνομεν ὅλως ἀπαραίτητον καί πάλιν νά τονισθῆ ὅτι μέχρι καί σήμερον οἱ Καινοτόμοι Σχισματοαιρετικοί, ὄχι μόνον δέν κατεδέχθησαν νά διαλεχθοῦν, ἀλλά δέν ἔπαυσαν καί νά ψεύδωνται, νά ἐξαπατοῦν καί νά βλασφημοῦν, καί τοῦτο ἀποκλειστικῶς διά νά ἐπιβιώνη ἡ ἐσχάτη σχισματοαίρεσις τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ καί Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ! ΕΛΑΧΙΣΤΑ ΕΚ ΤΩΝ ΠΟΛΛΩΝ ΨΕΥΔΩΝ ΤΩΝ Κατονομάζωμεν ὡρισμένα ψεύδη τῶν ἀμετανοήτων Καινοτόμων, τά ὁποῖα ἀναμασῶνται διαχρονικά: α) «Δέν εἶναι, λέγουν, γνήσιαι αἱ Πανορθόδοξοι ἀποφάσεις τοῦ 16ου αἰῶνος»! Τοῦτο εἶναι γελοῖον ψεῦδος καί ἀνάξιον τούτη τήν ὥρα νά ἀναθεωρηθῆ, διότι αἱ πηγαί εἶναι ἀπολύτως ἀξιόπιστοι, τό δέ συγκεκριμένον γεγονός μαρτυρεῖται καθολικῶς ἀπ' ὅλους τούς ἱστορικούς, ἀκόμη καί ἀπ' αὐτούς, οἱ ὁποῖοι τολμοῦν νά ψεύδωνται, ἐνῶ ταυτοχρόνως δέν ἐντρέπονται διότι αὐτοδιαψεύδονται, ὑπό τῶν ἰδίων των συγγραμμάτων των, ὅπως ὁ ἡγηθείς καί ἐπιβαλών τόν Οἰκουμενιστικόν Νεοημερολογιτισμόν, τόν Μάρτιον τοῦ 1924 Χρυσόστομος Παπαδόπουλος! Ἰδού λοιπόν τό πρῶτον, καθ' ἡμᾶς, ψεῦδος των νά ἐξετασθῆ. β) Εἶναι «σχισματικοί» λέγουν, οἱ «Παλαιοημερολογῖται»! Ὄχι, δέν εἴμεθα οὔτε «σχισματικοί», οὔτε «Παλαιοημερολογῖται», διότι τόσον οἱ Πατέρες μας τό 1924, ὅσον καί ἡμεῖς ἔμειναν καί ἐμμένομεν πιστοί, ἑδραῖοι καί ἀμετακίνητοι εἰς τήν ὑπερδισχιλιετῆς ζῶσαν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, διό εἴμεθα μόνον ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ. Ἀντιθέτως σχισματοαιρετικοί κατεστάθησαν τό 1924 οἱ δεχθέντες τόν καταδικασμένον Παπικόν καί κατ' ἐπέκτασιν Οἰκουμενιστικόν Νεοημερολογιτισμόν! Δηλαδή οἱ Πατέρες μας μέχρι τό 1924 ἦσαν «Παλαιοημερολογῖται»; γ) «Δέν ἔχουν οἱ Παλαιοημερολογῖται Ἀποστολικήν Διαδοχήν», «δέν ἔχουν μυστήρια»! Ὅσον ἀφορᾶ εἰς τήν ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΔΙΑΔΟΧΗΝ, αὕτη δέν διεκόπη καί δέν ἐξέλιπεν οὔτε λεπτόν εἰς τήν Ἐκκλησίαν, καίτοι ἀπό τό 1924 ἕως τό 1935 ἔλειπεν ὁ ἐπισκοπικός βαθμός, διότι ὁ Δικτάτωρ-Παποκαῖσαρ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, ἄλλους ἐκ τῶν ἐπισκόπων τῆς Συνόδου του, τούς ἠξηπάτησεν καί ἄλλους τούς ἐφίμωσεν. Παρέμεινεν δέ καί θά παραμείνη εἰς τούς αἰῶνας ὡς ἡ μεγίστη ἐκτροπή τοῦ Συνοδικοῦ θεσμοῦ ἡ σχετική Ε΄ Ἱεραρχία τῆς 24-30 Δεκεμβρίου 1923! Ὡστόσον οἱ Ὀρθόδοξοι Ἱερεῖς κατά τήν ἀπό τό 1924-1935 περίοδον ἦσαν ἀρκετοί καί ὅλα τά Μυστήρια, ἐκτός τῆς χειροτονίας Κληρικῶν, ἐτελοῦντο ΚΑΝΟΝΙΚΩΤΑΤΑ καί ΕΓΚΥΡΩΤΑΤΑ. Ἑπομένως οὐδέποτε διεκόπη ἡ Ἀποστολική Διαδοχή, εἰς τούς ἐμμένοντας εἰς τήν δισχιλιετῆς Παράδοσιν, ἐνῶ τό 1935 ἡ Ἐκκλησία ἐπανέκτησεν καί τόν ἐπισκοπικόν βαθμόν, τοῦ ὁποίου ἐπί δεκαετίαν ἐστερήθη, διότι «ὅλα τἄσκιαζε ἡ φοβέρα καί τά πλάκωνε» ἡ Οἰκουμενιστική Παναίρεσις!... ΕΠΑΝΑΚΤΑΤΑΙ ΚΑΙ Ο ΕΠΙΣΚΟΠΙΚΟΣ ΒΑΘΜΟΣ Ἀφοῦ λοιπόν τό Ὀρθόδοξον πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, Κληρικοί, Μοναχοί καί Λαϊκοί, ἐδοκιμάσθησαν ἐπί ὁλόκληρον δεκαετίαν, τόν Μάϊον τοῦ 1935, μετά ἀπό 10ετεῖς σκληράς καί ἀδιακόπους διαμαρτυρίας, αἱ ὁποῖαι ἐλάμβανον σοβαράς διαστάσεις καθ' ὅλας τάς Συνοδικάς συνεδριάσεις τῆς ἐξηπατημένης καί καταδυναστευομένης Νεοημερολογιτικῆ Ἱεραρχίας, τό 1935 τρεῖς Ἀρχιερεῖς ἀποκηρύσσουν τήν καινοτόμον Νεοημερολογιτικήν Ἱεραρχίαν καί διακηρύσσουν, κατά τόν πλέον ἐπίσημον καί σαφῆ τρόπον ἐνώπιον 25.000 περίπου Ὀρθοδόξων, τήν Ὁμολογίαν-Ἐκκλησιολογίαν ἐπισήμως καί οὔτω ἐπιστρέφουν εἰς τήν πρό τοῦ 1924 Ἐκκλησίαν, τήν ὁποίαν ἀδιακόπως ἐξεπροσώπουν καί ἐξέφραζον οἱ Γ.Ο.Χ. Μετά τήν ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ καί τήν πανηγυρικήν ἕνωσιν, οἱ τρεῖς οὗτοι Ἀρχιερεῖς μετέβησαν αὐθημερόν εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τῆς Παναγίας Πευκοβουνογιατρίσσης παρά τήν Κερατέαν, ὅπου ἐπεκύρωσαν καί τρανώτατα διεκήρυξαν τήν Ὁμολογίαν των, προβάντες χωρίς τήν παραμικράν καθυστέρησιν καί εἰς χειροτονίας ἑτέρων τεσσάρων Κληρικῶν εἰς Ἀρχιερεῖς! Τοῦτο τό γεγονός ὑπῆρξεν ἡ μεγίστη καί ἡ ἰσχυροτέρα ΟΜΟΛΟΓΙΑ, ἡ ὁποία εἰς τήν κυριολεξίαν, ἀπεγοήτευσεν καί ἐτσάκισε τόν Νεοημερολογιτικόν-Οἰκουμενισμόν, ὁ ὁποῖος ἐπερίμενεν, ἐλλείψει Ἀρχιερέων, νά σβήση ἡ Ὀρθοδοξία! Διό, ἀμέσως ἐν μιᾶ νυκτί, ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, τῆς συμβολῆς καί τοῦ πολιτικοῦ καθεστῶτος, ἔλαβεν τοιαῦτα μέτρα, ὥστε εἰς ἐλάχιστον χρόνον (αὐθημερόν) διέλυσεν τήν μόλις συγκροτηθεῖσαν Κανονικήν καί Ὀρθόδοξον Ἱεράν Σύνοδον, διώξας καί ἐξωρίσας τούς ὁμολογητάς Ἀρχιερεῖς! Ὡστόσον τήν Συνοδικήν ὁμολογίαν τοῦ 1935 καί πρό πάντων τάς ἐπισκοπικάς χειροτονίας, ἤγουν τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν, παρά τάς ἀπεγνωσμένας ἐνεργείας τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου καί ὅλων τῶν διαδόχων του, δέν κατώρθωσαν ποτέ νά τήν διακόψουν καί νά τήν ἐξαλείψουν. Αὐτός εἶναι ὁ λόγος διά τό ὁποῖον ἀπεγνωσμένως, ἀναιδῶς καί ἱεροσύλως ψεύδονται, συκοφαντοῦν καί ἀπατηλῶς ἀγωνίζονται νά αὐτοδικαιωθοῦν! Κηρύττοντες μέ ὅλα τά μέσα πού διαθέτουν ὅτι οἱ Γ.Ο.Χ. δῆθεν «δέν ἔχουν Ἀποστολικήν Διαδοχήν»(!) ὁμολογοῦν λαμπρότερον τοῦ ἡλίου ὅτι οἱ ἴδιοι μέ τόν Νεοημερολογιτισμόν των δέν ἔχουν Ἀποστολικήν Διαδοχήν. Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ ΕΓΚΑΘΕΤΩΝ ΝΑ ΠΡΟΚΑΛΕΣΟΥΝ ΣΧΙΣΜΑΤΟΑΙΡΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΨΕΥΔΟΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Πρό αὐτῆς τῆς πραγματικότητος ὁ Χρ. Παπαδόπουλος καί εὐρύτερον τά σκοτεινά κέντρα τοῦ Παπικοῦ, Προτεσταντικοῦ καί Νεοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἤδη ἀπό τό 1932 ἤρχισαν νά ἀποστέλλουν ἐγκαθέτους των, οἱ ὁποῖοι εἰσεχώρησαν καί εἰς τό Διοικητικόν σῶμα τῆς Ἐκκλησιαστικῆ Κοινότητας τῶν Ὀρθοδόξων, ἤτοι εἰς τήν «Πανελλήνιον Θρησκευτικήν Ἐκκλησιαστικήν Ὀρθόδοξον Κοινότητα», (Π.Θ.Ε.Ο.Κ.), ὥστε κατ' αὐτόν τόν τρόπον νά περιέλθη εἰς χεῖρας των ἡ διοίκησις ὅλων τῶν ἀνά τό Πανελλήνιον 800 ἐνοριῶν καί Παραρτημάτων, καί κατόπιν σύν τῶ χρόνω νά σβήση καί ἡ ΟΜΟΛΟΓΙΑ-ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί πρό πάντων νά ἐκλείψη ἡ Γνησία καί ἀδιάκοπος ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ εἰς Αὐτήν. Τήν ἰδίαν ἀκριβῶς περίοδον ἔχομεν σαφῆ τήν τάσιν νά μετατρέψουν τήν ἐν διωγμῶ εὑρισκομένην Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ εἰς ἕναν ἀνώδυνον κενόν «Παλαιοημερολογιτισμόν»! Δηλαδή ὁ Νεοημερολογιτισμός ἐπέτρεπε καί προωθοῦσε (καί συνεχίζει νά προωθῆ) μίαν ψευδοπαλαιοημερολογιτικήν ΚΕΝΗΝ Ἐκκλησιαστικήν Κοινότητα «δεκατριμεριτῶν» καί πάντως ἐξηρτημένην Πνευματικῶς καί Διοικητικῶς ἀπό αὐτόν. Τοῦτο πρέπει νά δεχθῶμεν ὅτι τό ἐπέτυχον ἐν πολλοῖς, ἀλλά καί ἀπέβη καί ἀποβαίνει μοιραῖον κατά τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐξαιρέτως εἰς τάς ἡμέρας μας! Διά τόν λόγον αὐτόν εἶναι μεγίστης σημασίας ὅτι «θέτομεν τόν δάκτυλον ἐπί τόν τύπον τῶν ἥλων»! Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ πρ. ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ Τό ἔργον τοῦτο κατά τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἀπό τό τέλος τοῦ 1935, ὑπευθύνως ἀνέλαβεν ὁ πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος, ὅστις ἐσκεμμένως παρέμεινεν εἰς τό Παλαιόν καί μετά τό 1935 καί τό 1937, ὡς ἐγκάθετος «Παλαιοημερολογίτης» τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ! Δηλαδή ἔμεινεν ὄχι μόνον ἕνας κενός παλαιοημερολογίτης, ἀλλά καί ὄργανον, τό ὁποῖον θά ἐξετέλει ὅσα δέν ἡδύνατο νά ἐκτελῆ ὁ Νεοημερολογιτισμός. Ὁ ρόλος του ἐν προκειμένω ἦτο νά στηρίξη ἕναν «παλαιοημερολογιτισμόν», ὑπό τήν πνευματικήν καί διοικητικήν ἐξάρτησιν τῆς Καινοτόμου Σχισματοαιρετικῆ Συνόδου. Ἕναν Παλαιοημερολογιτισμόν χωρίς ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ-ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΝ καί χωρίς ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΔΙΑΔΟΧΗΝ, ἀλλά καί ἀπολύτως ἐξηρτημένον διοικητικῶς καί πνευματικῶς ἀπό τοῦ Οἰκουμενιστικοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ!... Τά πράγματα καταβοοῦν ὅτι τοῦτο ἀκριβῶς εἰς τάς ἡμέρας μας κατέστη αὐτοσκοπός καί ἐνεργεῖται πυρετωδῶς!... Ἐν πάση συντομία, πρέπει νά εἴπωμεν ὅτι ὁ ἐν λόγω πρώην ὁμολογητής, λόγοις καί ἔργοις, (βεβαίως, καί τοῦτο μόλις δι' ὀλίγους μῆνας, ἤτοι ἀπό τοῦ Μαΐου τοῦ 1935 καί μέχρι τοῦ Φθινοπώρου τοῦ ἰδίου ἔτους), προσέφερεν ὅ,τι ἱερώτερον, πολυτιμώτερον καί Ἐκκλησιαστικώτερον ἠδύνατο νά προσφέρη, καί αὐτό ἦτο ἡ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ! Δυστυχῶς ὅμως διά τόν ἴδιον, ἀπό τοῦ Φθινοπώρου τοῦ 1935, εὑρισκόμενος εἰς τήν ἐξορίαν, ἐπισήμως πλέον ἤρχισεν νά ἀρνῆται καί νά ἐμπτύη κατά τῆς ἀπό τοῦ Μαΐου τοῦ 1935 καλῆς Ὁμολογίας καί ἐπί τῶν ἱστορικῶν ἐκείνων Ἐπισκοπικῶν Χειροτονιῶν! Ἐνήργησεν ὡς νά ὥμοσεν εἰς τόν Πονηρόν νά διακόψη καί ἐξαλείψη γενικῶς τήν Ὁμολογίαν-Ἐκκλησιολογίαν καί κυρίως, πάση θυσία, νά μήν γίνη πλέον νέα χειροτονία οὔτε ἐπισκόπου, οὔτε ἱερέως ἤ Διακόνου! Οὕτω ἐπίστευεν ὅτι θά ἐξέλιπεν σύντομα καί ἡ ἀρχιερωσύνη καί ἡ Ἱερωσύνη καί οἱ Ὀρθόδοξοι θά ἀνεζήτουν κληρικούς ἀπό τόν Νεοημερολογιτισμόν ὁπότε δολίως θά ἐξηρτῶντο ἀπό πάσης ἀπόψεως, Διοικητικῆ καί Πνευματικῆ ἀπό αὐτόν, κατ' αὐτόν δέ τόν τρόπον τό «Παλαιοημερολογιτικόν» ἤδη θά ἦτο πολύ γρήγορα λελυμένον! Αὐτό ἀκριβῶς τό ἔργον ἀνέλαβεν νά ἐκτελέση καί ὁλοκληρώση ὁ πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος Καββουρίδης! Τά γεγονότα σήμερον καταβοοῦν αὐτάς τάς ἀληθείας, διότι ἰδιαιτέρως σήμερον κραυγαλέως ἐνεργοῦνται συστηματικώτερον. Περιττόν νά τονίσωμεν τό γεγονός ὅτι τό προκληθέν Φλωρινικόν Σχῖσμα, δέν παρέμενεν μόνον ὡς χαίνουσα πληγή εἰς τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά προεκάλεσε καί ἕτερα «θυγατρικά» τοιαῦτα... ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΠΡΟΣΚΡΟΥΟΥΝ ΕΠΙ ΤΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟΥ ΒΡΕΣΘΕΝΗΣ ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΥΠ’ ΑΥΤΟΥ ΜΟΝΟΥ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΤΟ 1948 Ἐν ἀντιθέσει πρός τόν πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομον, ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος, παραμείνας εἰς τήν ἀπό τό 1924 Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν-Ἐκκλησιολογίαν καί ἐνδιαφερόμενος νά μήν ἐκλείψη καί ἡ Ἀποστολική Διαδοχή, ἐποίησεν τό πᾶν ἵνα φέρη εἰς τήν ἀρχικήν του ὁμολογίαν τόν πρ. Φλωρίνης καί πρό πάντων νά προβοῦν ἀπό κοινοῦ εἰς νέας ἐπισκοπικάς χειροτονίας πλήν δέν τό ἐπέτυχεν, διότι αἱ σκοτειναί δυνάμεις δέν ἔπαιζον!... Ἐπίσης καί ὁ ἐπαμφοτερίζων Κυκλάδων Γερμανός Βαρυκόπουλος, (ὁ ὁποῖος ἐχειροτονήθη εἰς ἀρχιερέα τό 1935), ἄλλοτε ὡμολόγει καί ἄλλοτε ἐσιώπα, ἐνῶ μονίμως ἠρνεῖτο νά συμμετάσχη εἰς νέαν χειροτονίαν ἐπισκόπου, ὡς τοῦ προέτεινεν καί τόν παρεκάλει ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος! Οὗτος ἐν τέλει, καί ἐπισήμως περί τό 1947, συνεμάχησεν καί ἡνώθη μετά τοῦ πρ. Φλωρίνης... Πρό αὐτῆς τῆς πραγματικότητος, ἡ ὁποία ἀντιμετωπίζετο περισσότερον ἀπό μίαν δεκαετίαν (1937-1947), καί ἐνῶ ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος πλέον εὑρίσκετο εἰς τάς δυσμάς τοῦ βίου του, (τόν ἐχώριζεν μόνον ἑνάμισυ ἔτος περίπου ἀπό τῆς ὁσίας καί ὁμολογιακῆ Κοιμήσεώς του († 15.5.1950), ἤτοι τόν Σεπτέμβριον τοῦ 1948, κατόπιν ὁμοφώνου ἀποφάσεως σύμπαντος τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου καί τῶν Μοναχῶν, ἀλλά καί τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, οὗτος ἐπαναλαμβάνομεν ὁ κατ' ἐξοχήν ἀπό τήν πρώτην ὥραν ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ Βρεσθένης ΜΑΤΘΑΙΟΣ, ΥΠΕΡΒΑΣ ΤΗΝ ΚΑΝΟΝΙΚΗΝ ΤΑΞΙΝ, ΕΧΕΙΡΟΤΟΝΗΣΕΝ ΜΟΝΟΣ ΑΥΤΟΣ ΤΟΝ ΠΑΝΟΣΟΛΟΓΙΩΤΑΤΟΝ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΝ ΣΠΥΡΙΔΩΝΑ ΕΙΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΝ ΤΡΙΜΥΘΟΥΝΤΟΣ! Κατόπιν τούτου, ἀπό κοινοῦ οἱ δύο αὐτοί Ἀρχιερεῖς, ἀνέδειξαν 5μελῆ Ὀρθόδοξον Ἱεράν Σύνοδον. Ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος ἔχων βαθεῖαν καί ζῶσαν συνείδησιν περί τῆς Ἐκκλησίας, Ὀρθώτατα τόν Σεπτέμβριον τοῦ 1948 ΥΠΕΡΕΒΗ τήν Κανονικήν Τάξιν, διά νά μήν ἐκλείψη ἡ Ἀποστολική Διαδοχή, ὡς ἐπεδίωκον οἱ πάντες (Νεοημερολογιτικός καί Παλαιοημερολογιτικός Οἰκουμενισμός) καί εὑρεθῆ ὁ πιστός λαός ὑποχείριος τῶν προδοτῶν. Δηλαδή ἐν προκειμένω κατά παράλληλον ρῆιν τοῦ Κυρίου, εἶπεν καί ὁ Ὁμολογητής Ἐπίσκοπος Βρεσθένης ὅτι, «ἡ Κανονική Τάξις ἐγένετο διά τήν Ἐκκλησίαν καί ὄχι ἡ Ἐκκλησία διά τήν Κανονικήν Τάξιν...»!!! Ὁ μεγαλύτερος Διώκτης συκοφάντης καί ἱερόσυλος καί αὐτοῦ τοῦ ἐξαιρέτου γεγονότος, προέκυψεν καί πάλιν ὁ πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος Καββουρίδης, διότι εἶδεν ὅτι δι' αὐτῶν τῶν ἐπισκοπικῶν χειροτονιῶν, ὁ ἀοίδιμος Ὁμολογητής Ἐπίσκοπος Βρεσθένης Ματθαῖος, συνέτριβεν κυριολεκτικῶς τόν Παλαιοημερολογιτικόν Οἰκουμενιστικόν Φλωρινισμόν, ἀλλά καί τόν Οἰκουμενιστικόν Νεοημερολογιτισμόν! Διό αἱ ἐν λόγω χειροτονίαι τοῦ 1948 ἐστάθησαν ἡ μεγίστη αἰτία καί ἀφορμή νά συνεχίσουν ἀπό κοινοῦ ὁ πρ. Φλωρίνης καί ὁ Νεοημερολογιτισμός καί ἐν γένει ὁ Οἰκουμενισμός, λυσσαλέον διωγμόν, κατά τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, στηριζόμενοι ἐπί τῆς διαστροφῆ κάθε ἀληθείας διά τοῦ ψεύδους, τῆς ἀπάτης καί τῆς συκοφαντίας! ἀπό κοινοῦ ἀμφότεροι ἐσυκοφάντησαν καί ἱεροσύλησαν ὅσον ἠδύναντο κατά τῶν συγκεκριμένων ἱστορικῶν ἀποβασῶν χειροτονιῶν! Ὅπως τό 1935 ὁ Νεοημερολογιτισμός ψευδέστατα ἐκήρυξεν ὡς δῆθεν «ἀντικανονικάς» καί «ἀκύρους» ἐκείνας τάς ἐπισκοπικάς χειροτονίας, οὕτω καί τώρα ἀπό κοινοῦ ἀμφότεροι ἐπαναλαμβάνουν τάς ἰδίας διαστροφάς καί ψεύδη! Τό ἀπολύτως ἀληθές εἶναι ὅμως ὅτι τό 1935 οἱ ἐπιστρέψαντες τρεῖς Ἀρχιερεῖς ἐχειροτόνησαν, ἀφοῦ πρῶτον ὡμολόγησαν καί ἐπέστρεψαν εἰς τήν πρό τοῦ 1924 Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος, ἀπεκήρυξαν τόν Νεοημερολογιτισμόν καί πάντως πρό τῆς ὑπ' αὐτοῦ (τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ), «καθαιρέσεώς» των! Εἶναι ἀπολύτως σαφές καί ἱστορικῶς ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΟΝ, ὅτι τό 1935 ἤδη εἶχον προηγηθεῖ Κανονικῶς καί Ὀρθοδόξως αἱ χειροτονίαι καί μετά ἠκολούθησεν ἡ ἀνόητος πρᾶξις τῆς «καθαιρέσεως» ἀλλά καί τῆς ἐξορίας, ἀποκλειστικῶς, διότι ΕΧΕΙΡΟΤΟΝΗΣΑΝ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ!!! Βεβαίως καί ἄν ἀκόμη, καθ' ὑπόθεσιν λέγομεν, αἱ ἐπισκοπικαί ἐκεῖναι χειροτονίαι τοῦ 1935 εἶχον γίνει ὑπό «καθηρημένων», ἡ τοιαύτη πρᾶξις «καθαιρέσεως» ὑπό τοῦ ἀποκεκηρυγμένου Σχισματοαιρετικοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, καί ὑπό τό φῶς τῆς Ὁμολογίας Ἐκκλησιολογίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ΟΥΔΕΝ θά ἐκέκτητο κῦρος καί ΟΥΔΕΜΙΑΝ συνέπειαν θά εἶχεν ἐπί τῶν ἐπισκόπων ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ἐχειροτόνησαν, καθώς καί ἐπί τῶν χειροτονηθέντων!... Η ΠΕΡΙ ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΣ ΣΚΕΥΩΡΙΑ ΤΟΥ πρ. ΦΛΩΡΙΝΗΣ Ἐπαναλαμβάνομεν, ὅτι ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος ἀνέλαβεν παντί σθένει καί τρόπω νά «ἀκυρώση» τάς χειροτονίας καί τοῦ 1948, ὑπῆρξεν ὁ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος! Οὗτος ἐνῶ συστηματικῶς ἠρνεῖτο τήν Ὁμολογίαν-Ἐκκλησιολογίαν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὅμως ὅλως ἱεροσύλως ἀντεποιεῖτο τήν Ἐκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ., ἀποκαλῶν ὡς τοιαύτην τήν ἀπό τό 1937 σχισματοαίρεσίν του! Ναί, ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΣ, ΑΡΝΗΤΗΣ καί ΒΛΑΣΦΗΜΟΣ ἀποβάς κατ' Αὐτῆς, συκοφαντεῖ τόν Ἐπίσκοπον Βρεσθένης καί τήν ὑπ' αὐτόν Ἱεράν Σύνοδον ὡς δῆθεν σχισματικῶν (ἔναντι τοῦ ἰδίου!), τό δέ ἀδιανόητον εἶναι ὅτι τό 1950 διακηρύσσει ὅτι «ἐάν τις τῶν Ματθαιϊκῶν Ἐπισκόπων καί Κληρικῶν, θελήση κάποτε νά ἐπιστρέψη (ποῦ; εἰς τό σχίσμα του(!), τό ὁποῖον ἀθεολογήτως καί ὅλως, ἐπαναλαμβάνομεν, κακοήθως ἐχαρακτήριζεν ὡς «Ἐκκλησίαν», ἐκ τῆς ὁποίας τό 1937 ἀπεκόπη δῆθεν ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος), θά ἔδει ὁπωσδήποτε νά χειροθετηθῆ ὡς πρώην σχισματικός»!!! Πρόκειται ἀσφαλῶς περί συνειδητῆς καί πάντως κακοήθους ἱεροσυλίας, τήν ὁποίαν ὅμως ἀποθανόντος τοῦ πρ. Φλωρίνης τό 1955, συνέχισαν οἱ πολύ χείρονες ἐκείνου ὀπαδοί του. Κενοί καί τυφλοί «παλαιοημερολογῖται», παρέλαβον τήν ἀπό 1950 γραπτήν «παρακαταθήκην» τοῦ πρ. Φλωρίνης, καί ἐμεθόδευσαν νά ἐφαρμόσουν τήν περί «χειροθεσίας» ἐντολήν, ἐπί τῶν ἐπισκόπων καί Κληρικῶν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία «χειροθεσία», ἐπαναλαμβάνομεν καί τονίζομεν, προβλέπεται μόνον διά τούς ἐπιστρέφοντας εἰς τήν Ἐκκλησίαν πρώην σχισματικούς!!! Ὁ ἐντελῶς σκοτισθείς νοῦς τοῦ ἀρνητοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας καί διά λογαριασμόν τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ προκαλέσαντος τό 1937 τό πρῶτον σχῖσμα-Σχισματοαίρεσιν εἰς τό Σῶμα τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, διενοήθη μέ αὐτόν τόν τρόπον νά προσβάλη τόσον τάς χειροτονίας τοῦ 1935, ὅσον καί κυρίως τοῦ 1948, ὥστε κατόπιν μοιραίως νά αὐτοκαταλυθῆ καί ἐκλείψη καί ἡ Ὁμολογία- Ἐκκλησιολογία, καί καταστήση ὁλόκληρον τό σῶμα τῶν ἀπό τό 1924 πιστῶν «σχισματικούς», ὅπως εἶχον καταστεῖ σχισματικοί ὁ ἴδιος καί οἱ ὀπαδοί του ἐπισήμως ἀπό τό 1937!!! Εἶναι ἔργον ἀντίχριστον καί ἀντιεκκλησιαστικόν ὅλον τοῦτο ἤ ὄχι; Ὅσον ὅμως τό σχέδιον τοῦτο ἐμεθοδεύθη καί ὅλως ΙΕΡΟΣΥΛΩΣ ἐπεχειρήθη ὑπό τῶν ὀπαδῶν του, τόσον ΑΠΕΤΥΧΕΝ, διότι ἐπιχειρηθέν τό συνέτριψεν ἡ δεξιά τοῦ Κυρίου!... Ἄς τό παρακολουθήσωμεν ὅπως διεδραματίσθη ἀπό τόν Σεπτέμβριον τοῦ 1971 καί συνεχίζεται μέχρι σήμερον. Τήν σύνοψιν τῶν συμβάντων κατά τόν Σεπτέμβριον τοῦ 1971 τήν ἐπιχειροῦμεν ὡς Ἱερά Σύνοδος, διότι οἱ πλείονες ἐξ ἡμῶν εἴμεθα αὐτόπται καί αὐτήκοοι μάρτυρες τῶν γεγονότων. Θεωροῦμεν δέ ὡς εὐλογίαν Θεοῦ τήν παροῦσαν Συνεδρίασιν, διότι τόσον ἡμεῖς σήμερον ὡς Μητροπολῖται Μεσογαίας Κήρυκος καί Λαρίσης Ἀμφιλόχιος, ὅσον καί ὁ ἐλλογιμώτατος θεολόγος κ. Ἐλευθέριος Γκουτζίδης, τοῦ ὁποίου ἡ παρουσία ἀπό τότε εἰς τά Γραφεῖα τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, διεδραμάτιζεν σπουδαῖον ρόλον, ὁμιλοῦμεν καί γράφομεν ὡς αὐτόπται καί γνῶσται τῶν τότε γεγονότων. Ὡς γνῶσται λοιπόν, κυρίως ἀπό τήν 3ην Ὀκτωβρίου 1971, ὅτε ἐπέστρεψεν ἡ ἐξαρχία, διαβεβαιοῦμεν ὅ,τι καί ὅσα ἀκριβῶς καί ἐπανειλημμένως πρός πᾶσαν κατεύθυνσιν καί ἐξαιρέτως ἐνώπιον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου κατά τήν συνεδρίαν τῆς 8ης Ὀκτωβρίου 1971, ἡ ἐπιστρέψασα ἐξαρχία μας, ἐν ΩΜΟΦΟΡΙΩ και ΕΠΙΤΡΑΧΗΛΙΩ, διαβεβαίωνεν καί διετράνωνεν τήν μαρτυρίαν της, καθ' ἥν ἡ Ἱεραποστολή εἰς τήν ἐν Ἀμερικῆ Σύνοδον τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς ἐπέτυχεν ἀπολύτως διότι: 1) Ἡ Ρωσική Σύνοδος μετά πολλοῦ ἐνδιαφέροντος καί προσοχῆ ἤκουσεν τήν Ἔκθεσιν Πίστεως καί τά ἀφορῶντα εἰς τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος καί ἰδιαιτέρως τήν ἀπό τό 1924, Ὁμολογίαν-Ἐκκλησιολογίαν Αὐτῆς, καί θαυμάσασα τήν ἐπεκρότησεν καί τήν ἀπεδέχθη. 2) Βάσει αὐτῆς τῆς ἀποδοχῆ τῆς Ὁμολογίας-Ἐκκλησιολογίας, ἐκηρύχθη ἡ Ἕνωσις καί ἀνεγνωρίσθη ἡ ὑφ' ἑνός ἐπισκόπου Χειροτονία τοῦ Τριμυθοῦντος Σπυρίδωνος καί ὅλαι ὅσαι κατόπιν ἠκολούθησαν ὡς ἀπολύτως πλήρεις καί ἔγκυροι. Δηλαδή ἀνεγνωρίσθησαν ὡς Κανονικαί καί Ὀρθόδοξοι πράξεις, διακονήσασαι ἀποκλειστικῶς τήν Ἐκκλησίαν. Εἰς τήν συνέχειαν, καί διά νά εἰρηνεύσουν οἱ Φλωρινικοί, οἱ ὁποῖοι ἐμαίνοντο κατά τῆς ἀναγνωρίσεως, ὥρισεν ὅπως, διά νά ἐπέλθη ἀγάπη, πραγματοποιηθῆ καί ἡ περιβόητος «Συγχωρητική Εὐχή», ὑπό τόν βασικόν ὅρον ὅτι αὕτη δέν καθήπτατο οὐδαμῶς τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1948. Ἀντιθέτως τοῦτο ἐγένετο διά νά εἰρηνεύσουν καί Ὀρθοδοξήσουν οἱ Φλωρινικοί καί ἑνωθοῦν ἐν τῆς Ἐκκλησία, διότι δέν ἦτο δυνατόν νά εἶναι ἡνωμένη ἡ Ρωσική Σύνοδος μετά τῆς ἐν Ἑλλάδι Ἐκκλησίας καί νά διασαλεύεται ἡ ἕνωσίς της μετά τῶν Φλωρινικῶν, οἱ ὁποῖοι ἐν προκειμένω πρωτίστως δέν εἶχον τήν ὁμολογίαν-Ἐκκλησιολογίαν, ἐπί τῆς ὁποίας ἐκηρύχθη ἡ ἕνωσις μετά τῆς Ρωσικῆ Συνόδου! Ταῦτα πάντα βάσει τῶν ἐπανειλημμένων καί ρητῶν δηλώσεων τῆς ἐξαρχίας μας!... Διά τούς λόγους αὐτούς, ἤτοι διά τήν ἀγάπην, εἰρήνην καί ἕνωσιν καί τῶν Φλωρινικῶν ἐν τῆς ἰδία Πίστει καί Ὁμολογία, ὁ Πρόεδρος τῆς Ρ.Σ. Φιλάρετος, ἠγνόησεν τήν ἐν «Σχεδίω ἀπόφασιν τῶν Φλωρινικῶν» καί ἰδιαιτέρως τήν παράγραφον, αὐτῆς ἡ ὁποία ἀντιφατικῶς καί ὅλως ἀνοήτως ἀνέφερεν τήν περί «χειροθεσίας» ἀπόφασίν της, ἐνῶ προηγουμένως, εἰς τό αὐτό σχέδιον τῶν Φλωρινικῶν, φέρεται ρητῶς ὡς ἀναγνωρίσασα ἐγκύρους ταύτας. Διά τοῦτο ὥρισεν προφορικῶς νά ἀναγνωσθῆ μιά ἁπλῆ συγχωρητική εὐχή, ἡ ὁποία σαφέστατα ΔΕΝ ΣΥΝΕΙΧΕΤΟ μέ τήν ἀναγνώρισιν τῆς ὑφ' ἑνός χειροτονίας τοῦ 1948. Ἡ συγχωρητική εὐχή, ἡ ὁποία ἐγένετο δεκτή ὑπό τῆς ἐξαρχίας μας εἰς τήν Ἀμερικήν, ἐγένετο κατ' ἄκραν οἰκονομίαν δεκτή καί ὑπό τῆς Ἱερᾶς Συνόδου εἰς τήν Ἑλλάδα, πάντοτε ὑπό τήν βασικήν προϋπόθεσιν ὅτι δέν εἶχεν ἀπολύτως καμμίαν σχέσιν μέ τάς χειροτονίας τοῦ 1948. Δηλαδή ἡ Συγχωρητική Εὐχή δέν ἀπετέλει παράγοντα διά τήν ἀναγνώρισιν ἀλλά ἠκολούθησεν ὑπό τήν ἀποκλειστικήν δεοντολογίαν νά εἰρηνεύσουν οἱ Φλωρινικοί, ὁμολογήσουν τήν καλήν ὁμολογίαν καί ἐπέλθη καί αὐτῶν ἡ ἐν τῆς Ἐκκλησία Ἕνωσις. Σημειωτέον ὅτι κατά τάς ρητάς δηλώσεις τῆς ἐξαρχίας ἡ Ρωσική Σύνοδος ἐθεωρήθη ὡς Ὀρθόδοξος καί ἕνεκα τούτου κατέστη δυνατή ἡ μετ' αὐτῆς ἕνωσις καθώς καί ἀποδοχή τῆς συγχωρητικῆς εὐχῆς. Ἀπό τῆς 8ης Ὀκτωβρίου ἕως τήν 15ην/28ην Ὀκτωβρίου 1971 συνέβησαν πολλά γύρω ἀπό τό θέμα «Συγχωρητική Εὐχή», τό κυριώτερον δέ ὅτι ἡ Ἱερά Σύνοδος κατ' ἀρχάς ἐφέρετο διχασμένη, διότι δύο Ἐπίσκοποί μας ὁ Μακαριστός Τρίκκης καί Σταγῶν Βησσαρίων καί ὁ τότε Μεσσηνίας Γρηγόριος, ἠρνοῦντο νά ἀποδεχθοῦν καί αὐτήν τήν συγχωρητικήν εὐχήν, ἔστω ὡς πρᾶξιν ἀγάπης καί εἰρήνης! Ὅτε ὅμως κατά τόν Ὄρθρον τῆς 15/28 Ὀκτωβρίου 1971, οἱ δύο αὐτοί ἀρχιερεῖς ἐτέθησαν πρό τοῦ διλήμματος καθ' ὅ: «Ἀπόρριψις τῆς συγχωρητικῆς εὐχῆς συνεπάγεται τήν ἐκδίκασιν τῶν δύο Ἐπισκόπων τῆς Ἐξαρχίας καί προφανῶς τήν καθαίρεσίν των», καί ὅτι «ἀπειλεῖται σχῖσμα ἐσωτερικόν», ἐνῶ, ὅλως ἰδιαιτέρως, ἐτονίσθη καί ὑπεγραμμίσθη καί πάλιν ὅτι «ἡ συγκεκριμένη ἄκρα οἰκονομία περί ἀποδοχῆ τῆς Συγχωρητικῆ, δέν ἔχει ΚΑΜΜΙΑΝ ΑΠΟΛΥΤΩΣ-ΑΝΑΦΟΡΑΝ εἰς τό Μυστήριον τῆς χειροτονίας καί δέν θίγει τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν, τήν ὁποίαν κέκτηται ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἐκ τῶν ἀπολύτως ἐγκύρων Χειροτονιῶν τοῦ 1935 ὅσον καί τοῦ 1948». Κατόπιν τούτων, κατά τήν συγκεκριμένην ἡμέραν καί ὥραν, οἱ δύο Ἀρχιερεῖς ὑπανεχώρησαν καί δέχθησαν καί ἀνεγνώσθη τύποις ἡ «συγχωρητική εὐχή». Οὕτω τό ἀπό τό 1950 καταχθόνιο σχέδιον τοῦ πρ. Φλωρίνης, νά διακόψη τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν καί δι' αὐτῆς καί τήν Ὁμολογίαν-Ἐκκλησιολογίαν, μέσω καί διά τῆς «χειροθεσίας» κατά τόν Η΄ Κανόνα, δηλαδή νά συντρίψη τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν καί νά καταστήση τούς Γ.Ο.Χ. ἁπλῶς θρησκολήπτους καί ἀρρωστημένους «Παλαιοημερολογίτας», αὐτό λέγομεν τό ἄκρως ἱερόσυλον σχέδιον, δέν ΑΠΕΤΥΧΕΝ ἁπλῶς ἀλλά καί ΣΥΝΕΤΡΙΒΗ ΚΑΙ ΕΚΟΝΙΟΡΤΟΠΟΙΗΘΗ ὑπό τῆς δεξιᾶς τοῦ Κυρίου. ΤΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΚΑΙΡΟΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑΝ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΡΩΣΩΝ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΥΓΧΩΡΗΤΙΚΗΝ ΕΥΧΗΝ. ΑΠΟΠΕΙΡΑΙ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΟΥΝ ΤΑΥΤΗΝ ΙΕΡΟΣΥΛΩΣ ΩΣ «ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΝ»! Ἐπίσης τονίζομεν καί δέον ὅπως ληφθῆ σοβαρῶς ὑπ' ὄψιν, τό γεγονός ὅτι ἡ ἐπιστρέψασα ἐξαρχία μας ἀφοῦ εὐηγγελίσθη τά περί Ὁμολογίας, τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς περί ἀναγνωρίσεως τῶν χειροτονιῶν καί τῆς κατ' ἄκραν οἰκονομίαν καί ὑπό ρητούς ὅρους «συγχωρητικῆς εὐχῆς», ὄχι ἁπλῶς δέν ἐνεφάνισεν οὐδέν ἐπίσημον γραπτόν σχετικόν κείμενον, ἀλλ' οὔτε καί αυτήν τήν ψευδοαπόφασιν τῶν Φλωρινικῶν, τήν ὁποίαν ἀπό μακροῦ ἡτοίμαζον εἰς τε τήν Ἑλλάδα καί τήν Ἀμερικήν! Τοῦτο δε καταφανῶς ἐπειδή δέν ἐνεκρίθη ὑπό τῆς Ρωσικῆ Συνόδου καί κυρίως, διότι δέν ὑπεγράφη! Αὕτη μόνον ἀπό τό τέλος τοῦ Νοεμβρίου 1971, ὅταν τά πάντα εἶχον τελειώσει, τότε μόνον δημοσιεύεται πρῶτον ὑπό τῶν Φλωρινικῶν καί ἀμέσως κατόπιν καί ὑπό τοῦ Εὐγενίου Τόμπρου, ἐννοεῖται ἀνυπόγραφος ὑπό τῆς Ρωσικῆς Συνόδου, φέρουσα μόνον τήν ὑπογραφήν τοῦ συμμετέχοντος εἰς τήν ὅλην σκευωρίαν Γραμματέως αὐτῆς, ἤτοι τοῦ Μανχάταν Λαύρου)(1), διά νά μείνη ἔκθετος εἰς τόν αἰῶνα, διότι ὑπέγραψεν ἄθλιον, ἱερόσυλον, ἀντιφατικόν, ψευδές καί ἐπαίσχυντον ἔγγραφον τῶν Φλωρινικῶν ὡς δῆθεν «ἀπόφασιν» τῆς Ρωσικῆ Συνόδου! Ὡς ἐκ τούτου ἡ ἱερά Σύνοδος δέν ἠσχολήθη μέ αὐτήν τήν «ἀπόφασιν», ἐνῶ ζωηρῶς καί ἀποκλειστικῶς ἠσχολήθη μέ τήν Ὀρθόδοξον ὁμολογίαν διότι οὐδόλως αὕτη προέκυπτε, οὐδέ κἄν ἀνεφέρετο εἰς τήν ψευδοαπόφασιν τῶν Φλωρινικῶν, ἀλλά καί διότι ἐξετίθετο ἡ Ἐξαρχία μας! ὡς ἐκ τούτου ἡ Ἱερά Σύνοδος ἐποίησε τό πᾶν δι' αὐτήν τήν ὁμολογίαν καί διά νά μή διασαλευθῆ ἡ κηρυχθεῖσα ἕνωσις, μεθ' ὅ θά ἠκολούθει καί τό περί ἀναγνωρίσεως ἤ «χειροθεσίας» ὡς ἄκρως ἀντιφατικόν θέμα. Δυστυχῶς ὅμως οἱ Φλωρινικοί, ἀλλά καί οἱ συμπράξαντες ἡμέτεροι (Εὐγένιος Τόμπρος, Καλλιόπιος κ.λπ.) ἀνέλαβον νά πραγματοποιήσουν νέον Σατανικώτερο σχέδιον! Δηλαδή, χωρίς θορύβους, ἀλλά καί ἄκρως δολίως καί ὑπούλως, ἐφαντάσθησαν ὅτι ἠδύναντο καί διά τῆς Γκεμπελιστικῆ μεθόδου νά μεταποιήσουν τήν δεδομένην πλέον «Συγχωρητικήν εὐχήν», τήν ὁποίαν ὑπό ρητούς ὅρους καί προϋποθέσεις ἐδέχθη ἡ Ἱερά Σύνοδος ἐν Ἑλλάδι, εἰς «Χειροθεσίαν» ὡς ἐπί σχισματικῶν κατά τόν Η΄ Κανόνα τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆ Συνόδου! Διά τοῦ τρόπου αὐτοῦ ἤτοι τῆς ἐξαρτήσεως τῆς Ἀποστολικῆς μας Διαδοχῆς ἐκ τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς καί δι' αὐτῶν ἐκ τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ-Οἰκουμενισμοῦ, θά «ἐλύετο τό Παλαιοημερολογιτικόν», διότι θά «κατελύετο» καί ἡ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ, ἀλλά καί ἡ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ! Δέν θά ἀπαριθμήσωμεν ὅλας τάς σχετικάς ἀποπείρας των, ἀλλά θά ἀναφέρωμεν μόνον ὡρισμένας χαρακτηριστικάς, τάς ὁποίας Κλῆρος καί Λαός πρέπει νά ἔχωμεν ὑπ' ὄψιν. 1) Ἤρξαντο τήν συγχωρητικήν εὐχήν, τήν ὁποίαν ὑπό ρητάς προϋποθέσεις καί ὅρους ἔκαμε δεκτήν ἡ Ἱερά Σύνοδος, νά τήν ἀποκαλοῦν καί νά τήν προπαγανδίζουν συστηματικῶς ὡς δῆθεν «χειροθεσίαν», βασιζόμενοι ἀποκλειστικῶς εἰς τό ἐκ τῶν ὑστέρων ἐμφανισθέν ἀνυπόγραφον, ἐλεεινόν καί τρισάθλιον «σχέδιον ἀποφάσεως τῶν Φλωρινικῶν», τό ὁποῖον, ὡς εἴπομεν, ἀναισχύντως καί ὅλως δολίως ἐνεφάνιζον ὡς δῆθεν ἀπόφασιν τῆς Ρωσικῆ Συνόδου, ἐνῶ εἴς τινας δυσκόλους περιπτώσεις μετεχειρίζοντο καί τήν «διευκρίνισιν» ὅτι «ἡ Ρ.Σ. ὑπό τόν ὅρον «χειροθεσία» ἐννοεῖ τήν Συγχωρητικήν εὐχήν καί ὄχι τήν κατά τόν Η΄ Κανόνα προβλεπομένην χειροθεσίαν»!!! 2) Ὁ Εὐγένιος Τόμπρος ἐν συνεννοήσει μετά τοῦ τότε (1972) ἀκόμη Πρωθυπουργοῦ Γεωργίου Παπαδοπούλου καί μέ πρόφασιν νά στηριχθῆ τό δοκιμαζόμενον Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων, δεδομένης δέ καί τῆς ἀντιθέσεως καί διαστάσεως τοῦ τότε Ἀρχιεπισκόπου Ἱερωνύμου (τῆς Νεοημερολογιτικῆς Ἱεραρχίας), πρός τόν Γ. Παπαδόπουλον, ἀπεφάσισαν ὅπως ὑπαχθῆ ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἰς τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων καί ἀναγνωρισθῆ καί ὑπό τοῦ Κράτους ὡς δευτέρα ἐν Ἑλλάδι ἐπίσημος Ἐκκλησία! Τό θέμα προωθεῖτο διακριτικώτατα, πλήν μέ γρήγορον ρυθμόν, καί δέν θά ἐλάμβανεν ἐπισήμως διαστάσεις, ἀλλά σιωπηλῶς καί ἀθορύβως θά ἐκηρύσσετο ἡ ἕνωσις, μέ τό ὡς ἄνω Πατριαρχεῖον μέ βάσιν ὅμως τήν «ψευδοαπόφασιν τῶν Φλωρινικῶν», ἡ ὁποία ἐνεφάνιζεν τήν ἁπλῆν Συγχωρητικήν Εὐχήν εὐθέως ὡς χειροθεσίαν ἐπί σχισματικῶν!... Τόν Ἰανουάριον τοῦ 1973 τό ἐν λόγω σχέδιον περί ἀναγνωρίσεως καί ὑπαγωγῆ τῆς «Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. ἐν Ἑλλάδι», εἰς τό Πατριαρχεῖον-Ἱεροσολύμων, προωθεῖται ἀποφασιστικά καί προκειμένου νά ὁλοκληρωθῆ, ἐσπευσμένως συγκροτεῖται 12μελής Ἱερά Σύνοδος, (ἐξ ὦν τινές, ἦσαν μυημένοι καί σαφέστατα ἐγνώριζον τό σχέδιον), ὅπως διά τοῦ τρόπου αὐτοῦ ἀναγνωρισθῆ ἡ ψευδοαπόφασις καί ἀποκτήση κῦρος, ὁπότε ἡ Συγχωρητική Εὐχή πλέον θά ἐλογίζετο ἐπισήμως ὡς «χειροθεσία»! Ὅλον τοῦτο τό σχέδιον ἐναυάγησεν πρίν ὁλοκληρωθῆ, διότι οἱ πρωτεργάται Εὐγένιος Τόμπρος καί Γεώργιος Παπαδόπουλος τό 1974 ἐξέπεσον καί... ἔσβησαν! Ἰδού ἡ δεξιά τοῦ Κυρίου καί πάλιν ἐπενέβη καί συνέτριψεν καί αὐτό τό σχέδιον!... 3) Ἡμέτεροι καί Φλωρινικοί, συνεχῶς συνήρχοντο καί ἐμελέτων τά σχέδια εἰς τήν Μονήν τῶν Ἁγίων Ταξιαρχῶν τοῦ Κορινθίας Καλλίστου εἰς τά Ἀθίκια, ἐνῶ ἐθεωρεῖτο ὡς καλή σύμπτωσις τό ὅτι ὁ κ. Γκουτζίδης κατά τήν συγκεκριμένην περίοδον, ἦλθεν εἰς τρόπον τινά εὐγενῆ ἀντίθεσιν πρός τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀνδρέαν, διότι δέν ἐδέχθη τήν πρότασίν του νά χειροτονηθῆ Κληρικός καί νά συνεργασθῆ μετά τοῦ τότε ἀκόμη Πρωθιερέως Εὐγενίου Τόμπρου, διό ἀπό τό τέλος τοῦ 1972 καί ἀρχάς τοῦ 1973 διακριτικώτατα ἀπετραβήχθη καί μέχρι τά μέσα τοῦ 1977, δέν συμμετεῖχεν ἐπισήμως εἰς τόν ἀγῶνα τῆς Ἐκκλησίας, παρά μόνον ὡς θεολόγος προσωπικῶς διηκόνει τόν Ἀρχιεπίσκοπον. Αὐτό ὑπό τῶν ἐπιβούλων ἐθεωρήθη ὡς «εὐτυχές» γεγονός, διά τήν εὐκολωτέραν προώθησιν τῶν σχεδίων ὅλων τῶν συνασπισμένων Προδοτῶν, οἱ ὁποῖοι ἤθελον νά περάσουν τήν Συγχωρητικήν Εὐχήν ὡς «χειροθεσίαν»!... 4) Ὅσον καί ἄν ἀποτυγχάνουν καί ματαιώνονται τά συγκεκριμένα σχέδια, τό ὅλον θέμα παρηκολούθει μέ ἰδιαίτερον ἐνδιαφέρον ὁ Νεοημερολογιτισμός, ἐνῶ εἰς τινα βαθμόν διακριτικῶς ἤρχετο συνεργός καί ἡ πολιτεία! Τά ἔτη 1973 καί 1974 μέχρι 1976 εἶναι ἀποκαλυπτικά! Ὁ τότε Νεοημερολογίτης Πειραιῶς Χρυσόστομος Ταβλαδωράκης κατά τήν περίοδον 1974-1976, ἀναλαμβάνει ὅπως, μέσω τῶν Δικαστηρίων, ἀναγνωρισθῆ ἡ ψευδοαπόφασις τῶν Φλωρινικῶν, ἡ ὁποία ἐνῶ «τηρεῖ Φλωρινικήν σιγήν» ὡς πρός τήν Ὁμολογίαν-Ἐκκλησιολογίαν, εἶναι ὅμως ρητή ὡς πρός τό θέμα «χειροθεσία τῶν Ματθαιϊκῶν»!!! Ἐν προκειμένω ὁ Νεοημερολογίτης Πειραιῶς Χρυσόστομος Ταβλαδωράκης, μηνύει εἰς τό Πολυμελές Πλημμελειοδικεῖον Πειραιῶς τόν ἡμέτερον μόλις χειροτονηθέντα ὡς ἐπίσκοπον Πειραιῶς Νικόλαον Μεσσιακάρην ὡς «ἀντιποιούμενον τό λειτούργημα τοῦ ἐπισκόπου, ψευδεπίσκοπον ὄντα», διό ἐζήτει νά ἐπιληφθῆ καί ἀποφανθῆ ἡ Δικαιοσύνη! Ἡ κατηγορία βεβαίως ἦτο βαρυτάτη καί ἀπαιτοῦσε πίστιν καί γενναῖον φρόνημα, ἅτινα ὅμως ἔλειπον ἀπό τόν τότε Πειραιῶς Νικόλαον! Οὗτος ἐμφανισθείς εἰς τούς ἀνακριτάς, ἀπολογούμενος ἰσχυρίζετο ὅτι εἶναι Κανονικός καί ὄχι ψευδεπίσκοπος, καί δέν ἀντιποιεῖται λειτούργημα Ἐκκλησιαστικόν. Μή δυνάμενος δέ νά σηκώση περαιτέρω τόν σταυρόν τῆς ὁμολογίας καί τοῦ διωγμοῦ, ἐμφανίζει, (ὁ ἴδιος ἤ ὁ συνήγορός του, εἶναι χωρίς σημασίαν, ἀφοῦ ὁ Συνήγορος ὁμιλεῖ καί ἐνεργεῖ ἐξ ὀνόματος τοῦ πελάτου του), καί καταθέτει τήν «ψευδοαπόφασιν» τῶν Φλωρινικῶν ὡς ἐπίσημον ἀπόφασιν τῆς Ρωσικῆ Συνόδου, εἰς τήν ὁποίαν ἀναγνωρίζεται ὡς Κανονικός ὁ Πειραιῶς Νικόλαος, ἀλλά κατόπιν τῆς χειροθεσίας!!! Οὕτω εἰς τό 54/76 ἐκδοθέν ἀπαλλακτικόν Βούλευμα, ὁ μέν Πειραιῶς σαφῶς ἀρνεῖται τήν ἀρχιερωσύνη του, μεθ' ὅ ἀναγνωρίζεται ἀπό τό Πολυμελές ἀνακριτικόν τμῆμα, τοῦ Συμβουλίου τῶν Πλημμελειοδικῶν Πειραιῶς, ὡς Ἐπίσκοπος, ἡ δέ ψευδοαπόφασις τῶν Φλωρινικῶν προβάλλεται ὡς δῆθεν ἐπίσημον Ἐκκλησιαστικόν ἔγγραφον, καί λαμβάνει καί «νομικήν» θά ἐλέγομεν ὑπόστασιν!!! Πλέον ὁ μέχρι τό 1971 ἐγκαλούμενος ὡς «ψευδοκληρικός» καί ἀπό τόν Ἰανουάριον τοῦ 1973 καί «ψευδεπίσκοπος», δυνάμει αὐτῆς τῆς ἀδιανοήτου ἱεροσυλίας περί χειροθεσίας του, τήν ὁποίαν ἐμφανίζει ἡ ἀναφερθεῖσα «ψευδοαπόφασις τῶν Φλωρινικῶν», ὄχι ἁπλῶς «ΕΔΙΚΑΙΩΘΗ», ἀλλ' ὡς ἐκαυχᾶτο, ἔλαβεν καί τά «συγχαρητήρια» τῶν ἀνακρινόντων..., ἐνῶ, προσοχή(!), προέκυψεν ὡς δῆθεν «ἡττημένος» καί «συντετριμμένος» ὁ Νεοημερολογίτης Πειραιῶς Χρυσόστομος Ταβλαδωράκης!... Τοῦτο ἀσφαλῶς ἀποκλειστικῶς ἐπεδίωκεν καί ὁ ἴδιος καί εὐρύτερον ὁ Νεοημερολογιτικός Οἰκουμενισμός, δηλαδή μέσω αὐτῆς τῆς συμπαιγνίας νά λάβη κῦρος ἡ ψευδοαπόφασις καί ἀποκλειστικῶς ἡ περί «χειροθεσίας» παράγραφος! Γίνεται, λοιπόν, ἀπολύτως σαφές ὅτι πλέον ἡ Ἀποστολική Διαδοχή ἐπιχειρεῖται νά πληγῆ ἀπροκαλύπτως ὑπό τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ καί τῆς Πολιτείας μέσω τῆς Δικαιοσύνης!!! Τοῦτο τό ἐκδοθέν 54/76 Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα τοῦ Συμβουλίου Πλημμελειοδικῶν ὑπέρ τοῦ Πειραιῶς Νικολάου, ἐνεφανίσθη τό 2003, ὅτε ἡ ἤδη σχισματοαιρετική του ὁμάς, (τῆς ὁποίας ὁ ἴδιος πλέον ἡγεῖτο ὡς «Ἀρχιεπίσκοπος», μετά τήν ἀναγκαστικήν παραίτησιν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου ὑπέρ αὐτοῦ), εἶχεν εἰσέλθει εἰς τήν τελικήν της εὐθεῖαν προκειμένου «ἱεροσυνοδικῶς» νά διακηρύξη τήν ἄκρως ψευδῆ καί ἱερόσυλον σκευωρίαν-ἀπάτην, ἤτοι περί «ἀποκηρύξεως» καί «καταδίκης» τῆς δῆθεν «χειροθεσίας» καί «ἐπαναφορᾶς των εἰς τόν Ἅγιον Πατέρα»!!! Ὅλως ἰδιαιτέρας σημασίας εἶναι ὅτι διά τῆς οὔτω μετατροπῆ τῆς Συγχωρητικῆς εὐχῆς εἰς τήν ἀνυπόστατον «χειροθεσίαν» των, καί τῆς «Συνοδικῆς» των καταδίκης καί ἀποκηρύξεως αὐτῆς τό 2007, οὐσία τήν ΥΠΕΣΤΑΣΙΑΣΑΝ διά τούς ἰδίους τούς ἑαυτούς των καί τήν ἐπεκάθησαν ἐπί τῶν κεφαλῶν των! Σαφέστατα δέ ἡ θρασυτάτη αὐτή πρᾶξις ἀποτελεῖ τήν ἐσχάτην ἄρνησιν, βεβήλωσιν καί ἱεροσυλίαν κατά τῶν ἀπό τό 1935 καί 1948 ἐπισκοπικῶν χειροτονιῶν των, καί πλέον κατά τήν ἀκρίβειαν τῶν θείων καί Ἱερῶν Κανόνων δέν εἶναι δυνατόν νά ἀναγνωρίζωνται ὡς ἐπίσκοποι!... 5) Παραλλήλως πρός τόν Νικόλαον καί προφανῶς καί πρό αὐτοῦ, (1974-1976) καί ὁ τότε Ἀργολίδος Παχώμιος Ἀργυρόπουλος, προετοιμάζων, ὅσον ἐξηρτᾶτο ἀπό τόν ἴδιον, τήν ἐπίσημον μετατροπήν τῆς Συγχωρητικῆς Εὐχῆς, εἰς δῆθεν «χειροθεσίαν»(!), πρῶτος αὐτός ἐγγράφως, ὑπό ἄκραν μυστικότητα, γράφει καί ὑπογράφει ἀπόρρητον «ἐξομολογητικήν ἐπιστολήν», εἰς τήν ὁποίαν ἀποφαίνεται ψευδῶς πλήν ρητῶς ὅτι ἡ ἐν Ἑλλάδι Ἱερά Σύνοδος καί προηγουμένως ἡ Ἐξαρχία ἐν Ἀμερικῆ, «προσέτρεξαν» καί «ἐδέχθησαν "ἀγαλλομένω ποδί" ὅλοι ὄχι "Συγχωρητικήν Εὐχήν" ἀλλά "Χειροθεσίαν" ὡς ἐπί σχισματικῶν»! Ὁμοίως καί οὗτος, ὅπως ὁ Νικόλαος, τό κείμενόν του, τό ὁποῖον ἐχαρακτήρισεν ἐξ ἀρχῆς ὡς «ἐξομολογητικήν του ἐπιστολήν», τό ἐκράτησεν μυστικόν καί μόνον περί τό 2003 ἐπισήμως τό ἐκυκλοφόρησεν καί μάλιστα ὑπερημύνθη αὐτοῦ, γράψας καί δεύτερον ἴδιον ἀκριβῶς ψευδές καί ἱερόσυλον κείμενον τό 2004! Αὐτή εἶναι ἡ ἐπί ὁλόκληρον 30ετίαν συνεχιζομένη προδοσία κατά τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1948, δυστυχῶς καί παρά ἡμετέρων πρώην Ἐπισκόπων!... 6) Εἰς τά ἴδια πλαίσια, ὁ ἴδιος ἐσωτερικός μηχανισμός, τοῦ ὁποίου, μετά τόν Εὐγένιον Τόμπρον, ἡγεῖται ὁ τότε Ἀττικῆς Ματθαῖος Μακρῆ, ἀλλά καί οἱ λοιποί ἐγκάθετοι, οἱ ὁποῖοι παραμένουν ἐντός τῆς Ἐκκλησίας, ὡς οἱ Καλλιόπιος Γιαννακουλόπουλος, ὁ Κων/νος ἤ Καλλίνικος Σαραντόπουλος, σήμερον ἐμφανιζόμενος ὡς ἀρχιεπίσκοπος τῶν Φλωρινικῶν, καί πλεῖστοι ἄλλοι, εἰς τά πλαίσια τῆς προετοιμασίας των νά μεταλλάξουν καί νά κηρύξουν τήν συγχωρητικήν εὐχήν εἰς χειροθεσίαν των, ἐχρησιμοποίησαν καί τόν τότε Κορινθίας Κάλλιστον Μακρῆν! Τοῦτον ἔπεισαν καί ἐδήλωσεν τό 1975, μετά 5 ὁλόκληρα ἔτη ἀπό τῆς εἰς Ἀμερικήν μεταβάσεως τῆς ἐξαρχίας μας, ὅτι «τήν 17ην Σεπτεμβρίου εἰς τήν Ἀμερικήν εἰς τόν ἴδιον δέν ἀνεγνώσθη «Συγχωρητική Εὐχή» ἀλλ' ἐγένετο «Χειροθεσία ἐπί σχισματικοῦ, διό προσχωρεῖ εἰς τήν Φλωρινικήν Παράταξιν»!!! Πάντως οὗτος, δέν διενοήθη νά εἴπη ὅτι καί εἰς τήν Ἑλλάδα ἔκαμαν «χειροθεσίαν» ἐπί τῶν ἐπισκόπων τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ὅπως, ἤδη πρό αὐτοῦ, ἀπετόλμησαν οἱ Παχώμιος καί Νικόλαος, οἱ ὁποῖοι, παρά ταῦτα, ἔφθασαν εἰς τό σημεῖον κατά μέν τό 1976 νά ὑπογράψουν τήν καθαίρεσιν τοῦ Καλλίστου(!), ὅταν, ΠΡΟΣΟΧΗ(!), ἀμφότεροι οὖτοι ἐν κρυπτῶ εἶχον ἤδη γράψει τά δόλια φληναφήματά των «περί χειροθεσίας ὡς ἐπί σχισματικῶν καί ἐν Ἀμερικῆ καί ἐν Ἑλλάδι καί τό χεῖρον ὅτι ἐν τέλει τήν «ἀποκηρύσσουν καί τήν καταδικάζουν» τό 2007, μέ συνέπειαν τήν ὑποστασιοποίησιν αὐτῆς! Ὅλα αὐτά ἐλάμβανον χώραν, διότι συνεχῶς ἐπί ὅλην 30ετίαν εἰργάζοντο καί προσεδόκουν ὅτι τήν Συγχωρητικήν εὐχήν, τήν ὁποίαν ἐδέχθη ἡ Ἱερά Σύνοδος τήν 15ην/28ην Ὀκτωβρίου 1971, προϊόντος τοῦ χρόνου, θά τήν μετέτρεπον καί θά τήν ἐπέβαλον ὡς «χειροθεσίαν» ἐπί σχισματικῶν, ὁπότε ἡ προδοσία θά ἦτο καθολική καί «πανηγυρική»! 7) Καθ' ὅλα τά ἔτη ἀπό τό 1971 ἕως καί τό 1975 ὑπό τῆς Ἱ. Συνόδου κατεβλήθησαν ἀπεγνωσμέναι προσπάθειαι ὅπως ἡ Ρ.Σ. δεχθῆ καί διακηρύξη τήν ἀπό τό 1924 Ὁμολογίαν-Ἐκκλησιολογίαν καί κηρυχθῆ πραγματική ἑνότης, πλήν κατέστη ἀδύνατον! Παρά ταῦτα ὁ τότε πρόεδρος τῆς Ρ. Συνόδου Φιλάρετος διεβεβαίωνεν ὅτι δέν ἐγένετο χειροθεσία ἐπί τῆς Ἐξαρχίας μας, ἀλλά ἁπλῆ συγχωρητική εὐχή. Τό ἀληθές ἐν προκειμένω εἶναι ὅτι ἡ Ρ.Σ. τό 1971 μᾶλλον ἐφέρετο καί ἤγετο ὑπό τῶν Φλωρινικῶν, τῶν ὁποίων σαφῶς εἶχεν καί τό «πιστεύω»! Παρά τό συστηματικῶς προωθούμενον σχέδιον περί δῆθεν «χειροθεσίας», τοῦτο ἀπό τοῦ Φεβρουαρίου 1976, ἐφάνη ὅτι ἔληξεν, διότι ἡ Ἱερά Σύνοδος διά τοῦ ὑπ' Α.Π. 1158/20.2.1976 ἐγγράφου της πρός τήν Ρωσικήν Σύνοδον ἀνεκοίνωσεν τήν διακοπήν πάσης κοινωνίας τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μετ' αὐτῆς. ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΑΛΛΑ Η ΣΚΕΥΩΡΙΑ ΕΞΕΛΙΣΣΕΤΑΙ ΔΙΑ ΤΩΝ ΣΧΙΣΜΑΤΩΝ ΤΟΥ 1995 ΚΑΙ ΤΟΥ 2005 Κατόπιν αὐτοῦ τοῦ γεγονότος καί ὅλων ὅσων προηγήθησαν ἀπό τό 1971 τό συγκεκριμένον σχέδιον δέν ἐπαύθη, ἀλλά ἐτέθη ἐπί ἄλλης βάσεως! Μέ δεδομένον ὅτι τήν Ἱεράν Σύνοδον ἀπό τό 1977 ἐπλαισίωναν δύο θεολόγοι, (Ἐλ. Γκουτζίδης καί Μηνᾶς Κοντογιάννης) γνωστοί ἀμφότεροι διά τόν ζῆλον καί τήν ἐργατικότητά των, τοῦτο ἔλαβεν σοβαρῶς ὑπ' ὄψιν ὁ τότε Ἀττικῆς Ματθαῖος, ὅστις συνειδητοποιήσας ὅτι τά σχέδια του περί «χειροθεσίας» θά προσέκρουον σκληρά ἐπ' αὐτῶν, κατ' ἀρχάς ἐποίησεν τό πᾶν νά τούς προσεταιρισθῆ καί νά τούς παρασύρη εἰς τάς μεθοδεύσεις του περί χειροθεσίας, πάντοτε ἐμμέσως καί σιωπηλῶς! Τοῦτο ὡς θά προκύψη δέν τό κατώρθωσεν! Συγκεκριμένως ὁ τότε Ἀττικῆς Ματθαῖος, ἀνεβίωσεν τό κατά τάς ἀρχάς τοῦ 1974 διακοπέν καί ματαιωθέν σχέδιον τοῦ Εὐγενίου Τόμπρου, ἤτοι νά ἀναγνωρισθῆ ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἀπό τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων καί ὑπαχθῆ εἰς αὐτό! Πάλιν ὅμως ἐπειδή τοῦτο τό σχέδιον θά ἐπεχειρεῖτο μέ ἀποκλειστικήν βάσιν τήν γνωστήν ψευδοαπόφασιν τῶν Φλωρινικῶν, ἡ ὁποία ψευδέστατα διεκήρυσσεν τήν «χειροθεσίαν» ὡς ἐπί σχισματικῶν, τό θέμα καθίστατο δυσχερές! Μέ αὐτό τό δεδομένον, καθ' ὅλην τήν δωδεκαετίαν ἀπό τό 1977 ἕως καί τό 1989, ὁ τότε Ἀττικῆ Ματθαῖος, ἔφερε τούς δύο θεολόγους τρεῖς φοράς εἰς ἀπ' εὐθείας σύσκεψιν μετά παραγόντων τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων εἰς τάς Ἀθήνας, μέ ἀποκλειστικόν ἐπιχείρημα ὅτι: «Ἔχουμε ἱεράν ὑποχρέωσιν καί καθῆκον νά στηρίξωμεν τό δοκιμαζόμενον Πατριαρχεῖον τῶν Ἱεροσολύμων καί ἐφ' ὅσον τοῦτο γίνη θά τύχωμεν ἐπισήμου ἀναγνωρίσεως καί θά ἀπολαμβάνωμεν ὅλα τά δικαιώματα, τά ὁποῖα ἀπολαμβάνουν ὅλοι οἱ «λειτουργοί» ὅλων τῶν ἐπισήμως ἀναγνωρισμένων Ἐκκλησιῶν, ἤτοι: μισθούς, συντάξεις καί πλῆθος ἄλλων προνομίων, ὡς δωρεάν αὐτοκίνητα κ.λπ., κ.λπ.»!!! Ἡ ἀπάντησις τῶν δύο Θεολόγων καί κατά τάς τρεῖς συναντήσεις ἦτο ἡ ἴδια: «Κρατεῖστε ὅλα αὐτά δέν τά θέλωμεν! Ἕν μόνον θέλομεν καί αὐτό εἶναι ἡ Ὀρθόδοξος Ὁμολογία-Ἐκκλησιολογία! Αὐτήν ζητοῦμεν ἀπό τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων καί ἀμέσως θά ἑνωθῶμεν»... Ἀφοῦ ἀπέτυχεν καί ἡ τρίτη ἐπίσημος συνάντησις, (τήν φοράν αὐτήν εἰς τό Γραφεῖον τοῦ Ἀρχιεπισκόπου εἰς Περιστέριον), τότε ὁ Ματθαῖος Μακρῆ ἀπεφάσισεν νά ἀνοίξη μέτωπον πρός ἀπομάκρυνσιν τῶν δύο θεολόγων, καί ἐν ἀνάγκη καί τῶν συνεργαζομένων μετ' αὐτῶν Κληρικῶν, μέ πρῶτον τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀνδρέαν καί τόν Ἱερομόναχον Ἀμφιλόχιον καί βεβαίως ὄχι μόνον αὐτῶν! Συνεκρότησεν ὁμάδα ἐπιθέσεως, ἡ ὁποία πρωτίστως ἐφρόντισε νά διακοπῆ ὁ λαμπρός θεολογικός Διάλογος, μετά τῶν Φλωρινικῶν 1988-1991, καί ὁ ὁποῖος εἶχεν φθάσει εἰς θαυμαστόν σημεῖον, διό ἀμέσως ἐκήρυξεν τήν δῆθεν «ΝΕΟΕΙΚΟΝΟΜΑΧΙΑΝ», ἡ ὁποία ἐν τέλει καί αὕτη δέν εἶχεν τά ἀποτελέσματα τά ὁποῖα ἐφαντάζετο, διό καί προεκάλεσεν μέ ἄλλους 4 ἐπισκόπους τό σχῖσμα του κατά τό 1995, ἐνῶ ἤδη πρό ἔτους(;) περίπου εἶχεν ἀποστείλει τούς Πειραιῶς καί Ἀργολίδος διά νά πλαισιώνουν καί ἐλέγχουν τόν Ἀρχιεπίσκοπον, ὅστις εἶχεν ἀπομείνει μόνος του, καί πρό πάντων νά ἀντιμετωπίσουν τούς δύο θεολόγους!... Αὐτοί εἶναι οἱ ἀπό τό 1937 βλάσφημοι Σχισματικοί Φλωρινικοί, αὐτοί εἶναι οἱ ἐπίσης ἀπό τό 1995 πέντε Σχισματοαιρετικοί, οἱ ὑπό τόν τότε Ἀττικῆς Ματθαῖον, αὐτοί εἶναι καί οἱ περισσότερον ὅλων Σχισματοαιρετικοί ἀπό τό 1997 καί μέχρι τό 2005 καί 2007, οἱ «Νικολαΐται», οἱ ὁποῖοι, ὅπως ἐλέχθη, μέχρι τό 1994 ἦσαν ὀργανικά ἡνωμένοι καί ὁμόφρονες μετά τῶν πέντε, ἐνῶ ὀλίγον πρό τοῦ σχίσματός του 1995, ἐξῆλθον καί ἐπλαισίωσαν τόν μόνον του ἐναπομείναντα Ἀρχιεπίσκοπον Ἀνδρέαν καί ἐστάλησαν διά νά συνεχίσουν τό περί «χειροθεσίας ἔργον»!!! Οὗτοι ἤδη ἀπό τό 1997 κατέλυσαν κάθε ἔννοιαν Κανονικῆ Τάξεως καί Συνοδικοῦ θεσμοῦ, καί ἀποβάντες τυφλά καί ἄβουλα ὄργανα τοῦ Φλωρινισμοῦ καί Νεοημερολογιτισμοῦ, ἱεροσύλησαν κατά παντός ὁσίου καί ἱεροῦ, πρωτίστως δέ κατ' Αὐτῆς τῆς Ἐκκλησίας, ἐνῶ ἔθεσαν ἀργίας, ἔκαμαν ἀφορισμούς, ἀπεσχημάτισαν, διέλυσαν ἀδελφότητας, ἐδίχασαν καί πλανώμενοι ἐπλάνησαν, ἐνῶ ἥρπασαν Ναούς καί Μονάς καί προεκάλεσαν τήν τρίτην μεγάλην Σχισματοαίρεσιν! Φερόμενοι καί ἀγόμενοι ὑπό τῶν ἀδελφῶν Τσακίρογλου καί κυρίως ὑπό τοῦ Μοναχοῦ Μαξίμου Τσακίρογλου, τοῦ Δημητρίου Κάτσουρα, ἀλλά καί τοῦ γνωστοῦ διά τήν ἀπό τό 1971 συμπεριφοράν του ἐπί τοῦ θέματος τῆς δῆθεν «χειροθεσίας», Βασιλείου Σακκᾶ, καί πρό πάντων ὑπό τοῦ ἐν Ἀθήναις Φλωρινικοῦ κέντρου ὑπό τούς κ. Καλλίνικον Σαραντόπουλον, (νῦν «Ἀρχιεπίσκοπον» τῶν Φλωρινικῶν), τόν κ. Ἀθανάσιον Σακαρέλλον καί ἄλλους βεβαίως, διέπραξαν τέρατα καί σημεῖα ἀπό Κανονικῆ, Ὀρθοδόξου καί ἐν γένει Ἐκκλησιαστικῆς ἀπόψεως. Ἀναφέρομεν χαρακτηριστικῶς τήν δολίαν μεθόδευσιν κατά τοῦ θεολόγου Ἐλευθ. Γκουτζίδη, μέ ἀφορμήν τήν ὁμολογιακήν καί ἀπό πάσης ἀπόψεως Ὀρθόδοξον ὁμιλίαν του, κατά τήν Κυριακήν τῆς Ὀρθοδοξίας τοῦ 1997, εἰς τήν Θεσσαλονίκην, ἡ ὁποία εἶχεν ὡς θέμα τήν ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΝ. Ἐκ τοῦ μή ὄντος ἐχάλκευσαν ζήτημα περί «ἀνάρχου Ἐκκλησίας» καί περί «μή κοινωνίας τῶν τριῶν Θείων Προσώπων», ἀποβάντες οἱ ἴδιοι ΑΚΡΩΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ ἐπί τε τοῦ Ἐκκλησιολογικοῦ καί προηγουμένως τοῦ Τριαδολογικοῦ Δόγματος! Μέ βάσιν δέ αὐτά προέβησαν εἰς ὅλως ἀντικανονικάς καί ἀπολύτως ληστρικάς «καθαιρέσεις», «ἀφορισμούς» καί ἄλλας διώξεις μέ θλιβεράν κατάληξιν τό σχῖσμα τοῦ 2005. Ταῦτα πάντα εἶναι γνωστά, διότι πληθωρικῶς καί ἐπανειλημμένως ἐδημοσιεύθησαν εἰς τά περιοδικά «Κήρυξ Γνησίων Ὀρθοδόξων» καί «Ὀρθόδοξος Πνοή». Ἐπίσης ταῦτα πάντα ἐν πολλοῖς ἔχουν ἐκδικασθεῖ καί ὑπό τοῦ Ἀνωτάτου Συνοδικοῦ Δικαστηρίου, τά δέ Πρακτικά καί αἱ ἀποφάσεις αὐτοῦ ἔχουν δημοσιευθεῖ εἰς τούς τόμους τῆς «Ὀρθοδόξου Πνοῆς» τῶν ἐτῶν 2009, τεῦχος Νοεμβρίου-Δεκεμβρίου σελ. 451-494 καί Τόμος 2010, τεῦχος Ἰανουαρίου-Φεβρουαρίου σελ. 3-59 καί τεῦχος Μαρτίου-Ἀπριλίου σελ. 103-141. Διά τοῦτο ἐξ ἀρχῆ ἐμνημονεύσαμεν τό τοῦ Ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, «Καί νῦν πολλοί ἀντίχριστοι ἐληλύθασιν», διότι καί εἰς τάς ἡμέρας μας, ὅλα τά κέντρα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καί τό Φλωρινικόν σχῖσμα μεθ' ὅλων τῶν θυγατρικῶν του, καί ἐπί πᾶσι τούτοις αἱ σχισματοαιρέσεις τοῦ 1995, ὑπό τούς πέντε πρώην ἐπισκόπους μας, ἰδιαιτέρως δέ ἤ πολύ χείρων αὐτῆς, μεγίστη καί ἐσχάτη σχισματοαίρεσις τοῦ 2005, ἐποίησαν τά πάντα ἀφ' ἑνός νά πλήξουν τήν Ἐκκλησίαν καί ἀφ' ἑτέρου νά ἐπιτύχουν μίαν ἕνωσιν εἰς τά πλαίσια τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ὅλων τῶν «Παλαιοημερολογιτικῶν», ψευδοεκκλησιῶν πρός «λύσιν τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ προβλήματος»! Τοῦτο ὅλον ἤδη ἐνεργεῖται!... Διό, Πατέρες καί ἀδελφοί, πρόσχωμεν! Στῶμεν καλῶς, Στῶμεν μετά φόβου καί ἄν χρειασθῆ ἄς χύσωμεν καί τό αἷμα μας, ἐνῶ ὁ ἐν ἀγάπη καί ἀληθεία Χριστοῦ Διάλογος καί σήμερον εἶναι τό αἴτημα τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρός ὅλους αὐτούς. Πατέρες καί ἀδελφοί, Ὅλαι αἱ ἀπό τό 1924 καί μέχρι σήμερον παλαιοημερολογιτικαί ψευδοσύνοδοι καί ψευδοεκκλησίαι, σκοπόν εἶχον καί ἔχουν νά ἐκκλείψη ἡ ἀπό τό 1935 καί 1948 γνησία καί ἀνόθευτος παραμένουσα Ἀποστολική Διαδοχή καί ἐν ταυτῶ ἡ ἀπό τό 1924 ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ! Ἐπί τῶ σκοπῶ τούτω ὅλαι αἱ σχισματικαί, αἱρετικαί Παλαιοημερολογιτικαί ψευδοσύνοδοι καί ψευδεκκλησίαι, ἔχει ἀποφασισθεῖ νά ἑνωθοῦν εἰς μίαν μεγάλην Παλαιοημερολογιτικήν Ψευδοεκλησίαν, ἐξηρτημένην ἀπό πάσης ἀπόψεως πνευματικῆ καί διοικητικῆ, ὑπό τόν Οἰκουμενιστικόν Νεοημερολογιτισμόν! Αὐτό εἶναι τό προκεχωρημένον σχέδιον, τό ὁποῖον ἐνεργεῖται ὑπό τοῦ ἀντιχρίστου, εἰς τάς ἡμέρας μας, καί προσδοκοῦν νά τό ἐπιτύχουν. Ἤδη ὅπως ἐλέχθη ἔχουν πραγματοποιηθεῖ αἱ πρῶται Παλαιοημερολογιτικαί ἑνώσεις καί θά συνεχισθοῦν, ἐνῶ πρόβλημα, ὅπως ἔλεγεν καί ὁ ἀποβιώσας Χριστόδουλος, ἀποτελοῦν συγκεκριμένα πρόσωπα, κατωνόμαζεν δέ τόν Ἐπίσκοπον Κήρυκον καί τόν Ἐλευθέριον Γκουτζίδη. Σήμερον οὐσιαστικόν καί μεγάλο πρόβλημα, δι' ὅλους αὐτούς, ἀποτελεῖ ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐν Ἑλλάδι καί ἰδιαιτέρως ἡ Πανορθόδοξος Σύνοδος, τήν ὁποίαν ἡ δεξιά τοῦ Κυρίου ἀνέδειξαν τό 2008!!! Ἐδῶ εὑρίσκεται σήμερον τό ὅλον πρόβλημά τους(!), ἤτοι πῶς θά μολύνουν καί θά ἀκυρώσουν τήν Ὁμολογίαν-Ἐκκλησιολογίαν καί τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν τῶν ὀλίγων ἐναπομεινάντων Ὀρθοδόξων Ἀρχιερέων! Διά τοῦτο σήμερον ὅλαι αἱ δυνάμεις τοῦ ἀντιχρίστου εἶναι ἐστραμμέναι κατά τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀλλά καί τῆς ἐν Κύπρω καί ἐν Ρωσία καί ἐν Ρουμανία καί ἐν Κένυα. Διό μετέρχονται κάθε ὑποκρισίαν καί καταβάλλουν τάς μεγίστας προσπαθείας νά εὕρουν τρόπον ὥστε νά καταρρίψουν τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν ὅλων τῶν ἐπισκόπων τῆς ἁπανταχοῦ Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Πατέρες καί ἀδελφοί διερχόμεθα ἐσχάτους καιρούς, κινδυνεύομεν νά πλανηθῶμεν καί οἱ «ἐκλεκτοί», διό ἔχομεν χρέος καί καθῆκον νά φυλάξωμεν τήν Παρακαταθήκην τῆς ΠΙΣΤΕΩΣ, ἀλλά καί νά τήν διακηρύξωμεν μέχρις ἐσχάτης μας ἀναπνοῆ. Ἔχομεν χρέος νά ἐντείνωμεν τόν ἀγῶνα, διά τοῦ ὁποίου θά βοηθήσωμεν καί ὅλους τούς πρώην Πατέρας καί ἀδελφούς, ὡς ἀνωτέρω ἐπεσημάναμεν, οἱ ὁποῖοι πλανηθέντες ἐξέπεσον εἰς τάς φοβεράς παλαιοημερολογιτικάς σχισματοαιρέσεις, ἵνα, χάριτι Χριστοῦ, ἐπανέλθουν εἰς τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. Ὅθεν, ἀπαιτεῖται νά ἔχωμεν καί νά κηρύσσωμεν γνησίαν καί καθαράν τήν ὁμολογίαν, ἀλλά νά ἔχωμεν καί χριστιανικήν ταπείνωσιν, ἀγάπην καί προσευχήν, δηλαδή νά εἴμεθα γνήσια καί ζῶντα μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Κλείοντες τήν παροῦσαν Συνοδικήν Ἔκθεσιν τῶν συμβαινόντων σήμερον ἀπευθύνομεν ἰδιαιτέρως θερμοτάτην ΕΚΚΛΗΣΙΝ πρός ὅλους τούς πρώην ἀδελφούς μας λέγοντες: Πρώην ἐν Χριστῶ Πατέρες καί ἀδελφοί, οἱ ὁποῖοι συνεχίζετε καί ἐκπροσωπεῖτε τάς ἀπό τό 1937, 1995 καί τό 2005 δεινάς σχισματικάς καταστάσεις, ὡς ἐνδημοῦσα Ἱερά Σύνοδος τόσον τῆς ἐν Ἑλλάδι, ὅσον καί τῆς ἐν Κύπρω, ἀλλά καί τῆς ἁπανταχοῦ Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, σᾶς ἀπευθύνομεν θερμοτάτην Ἔκκλησιν, ὅπως παύσωμεν τάς οἱασδήποτε προφάσεις ὡς ἐκ τοῦ Πονηροῦ προερχομένας καί μή παρικωλύωμεν τόν ἐν ἀγάπη καί ἀληθεία Χριστοῦ Διάλογον «προφασιζόμενοι προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις», διότι ἄν οἱ αἴτιοι ἑνός σχίσματος εἶναι μίαν φοράν εἰς τήν ἀπώλειαν, οἱ ἀνεχόμενοι καί ἰδιαιτέρως οἱ παντί σθένει συντηροῦντες αὐτό εἶναι μυριάκις εἰς τήν ἀπώλειαν!... Ὅθεν ἐρχόμενος ἕκαστος εἰς ἑαυτόν, δεῦτε νά ταπεινωθῶμεν καί προσπίπτοντες τῶ Κυρίω, ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους διά νά καταστῶμεν ὅλοι ἀπό κοινοῦ γνήσια μέλη τοῦ ἑνός Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Ἀμήν Γένοιτο. Η ΕΝΔΗΜΟΥΣΑ ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Διά τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος Οἱ Μητροπολῖται: † Ὁ Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Τ.Υ. ΚΗΡΥΚΟΣ † Λαρίσης καί Τυρνάβου Τ.Υ. ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΣ Διά τήν Γνησίαν ὈρθόδοξονἘκκλησίαν τῆς Κύπρου Ὁ Μητροπολίτης: † Ὁ Κιτίου καί πάσης Κύπρου Τ.Υ ΠΑΡΘΕΝΙΟΣ καί ὁ Πρωτοπρεσβύτερος Τ.Υ. ΜΙΧΑΗΛ ΙΩΑΝΝΟΥ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΝΔΗΜΟΥΣΑΝ ΙΕΡΑΝ ΣΥΝΟΔΟΝ ΤΗΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ † Ο ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΚΗΡΥΚΟΣ ΕΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ @ ΓΟΕΕ 2014 + Ο ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΚΗΡΥΚΟΣ

Η ΕΠΙΧΕΙΡΗΘΕΙΣΑ ΚΑΤΑΛΗΨΙΣ ΤΟΥ ΙΝ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΑΧΑΡΝΩΝ